Θυσία στη μοιραία στροφή του δρόμου…
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Σε μια χώρα που ο πληθυσμός της αυξάνεται με τόσο αργό ρυθμό και κοντεύουν οι μετανάστες να είναι περισσότεροι από τους ντόπιους δεν υπάρχει χειρότερο και πιο αποκαρδιωτικό γεγονός από τη θυσία νέων ανθρώπων στην άσφαλτο. Ανθρώπων που μόλις έχουν αρχίσει τη ζωή τους. Με ποιον τρόπο μπορείς να παρηγορήσεις τη μάνα και τον πατέρα των παιδιών που χάθηκαν σε εκείνη τη μοιραία στροφή του δρόμου;
Σε δύο χρόνια έχασαν τα αγόρια τους, νεαρά βλαστάρια μιας οικογένειας, γονείς μόνοι σ’ ένα σπίτι χτυπημένο από το θάνατο με τέτοιον τραγικό τρόπο. Και δεν είναι μόνο αυτοί, είναι κι οι γονείς της νεογεννημένης οικογένειας του 28χρονου φίλου, που άφησε κι εκείνος την τελευταία του πνοή, αφήνοντας απαρηγόρητους τους ανθρώπους του. Και θα αναρωτηθείς:
Τι φταίει γι’ αυτό; Η πιο εύκολη απάντηση είναι ο κακοτράχαλος δρόμος. Και ο δρόμος έτσι είναι, εμείς όμως που έχουμε τη λογική, που μιλάμε και παραπονιόμαστε, δεν έχουμε καμιά ευθύνη; Ο δρόμος είναι ο ίδιος χρόνια τώρα, δεν άλλαξε. Εμείς όμως δεν θα έπρεπε να σκεφτούμε τις συνέπειες της κακής οδήγησης, τους ανθρώπους που αφήνουμε πίσω μας, πρόσωπα τραγικά, βαθιά πληγωμένα από την απώλεια του παιδιού, του γιου, της νεαρής κόρης, που ξαφνικά και απρόοπτα χάνονται από τη ζωή; Όνειρα, ελπίδες, χαρούμενες στιγμές χάνονται, αφήνοντας πίσω μια απελπισία που κανένας λόγος δεν μπορεί να τη μεταβάλει σε ελπίδα.
Δεν υπάρχει πιο μεγάλη πληγή από το να θάβεις το ίδιο σου το παιδί. Τι είναι εκείνο που θα σε κάνει να συνεχίζεις να ζεις με τις ίδιες συνήθειες; Τίποτε και ποτέ.
Και από την άλλη μεριά, εκείνος ο έρημος ο δήμαρχος ή ο νομάρχης ή οποιαδήποτε αρχή δεν μπορούν να βάλουν τέλος σ’ αυτήν τη σφαγή; Τι πρόβλημα έχει ο δρόμος και τι χρειάζεται να γίνει για να είναι πιο ασφαλής; Είναι τόσο δύσκολο να διορθώσουνε την κατάσταση με κινήσεις γρήγορες, χωρίς τερτίπια και χωρίς να πετάνε το μπαλάκι των ευθυνών ο ένας στον άλλον; Κοντεύει να χαθεί ο πιο ελπιδοφόρος ιστός της νέας γενιάς από ατυχήματα που συμβαίνουν σε όλη τη χώρα.
Κάθε φορά που φεύγουν τα δικά μου παιδιά, η μοναδική φράση που επαναλαμβάνω είναι: «Πρόσεχε, πρόσεχε, σε παρακαλώ πρόσεχε». Έχω γίνει γραφική και όμως κάθε φορά που βλέπω ή ακούω ότι χάθηκε ένα παιδί μου είναι αδύνατο να ελέγξω το χτυποκάρδι μου και τα δάκρυά μου για μια ακόμη ζωή που χάθηκε. Ας βοηθήσουμε όλοι να μειωθούν τα θύματα από αυτόν τον αποτρόπαιο θάνατο που σταματά όνειρα, που κάνει κουρέλια, σκόνη τις ελπίδες και τα σχέδια μιας ζωής γεμάτης δημιουργία.