Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ Σ’ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΕΡΑΣΙΑ
Συγγραφέας
ΠΑΟΛΑ ΠΕΡΕΤΙ
Μεταφραστής
ΔΗΜΗΤΡΑ ΔΟΤΣΗ
Σταματάω για να χαιρετήσω την κερασιά. Από τον δρόμο που διασχίζω κάθε πρωί μαζί με τον μπαμπά μπορώ να τη βλέπω από μακριά (λίγο μακριά). Προσπαθώ να την εντοπίσω με τα μάτια μισόκλειστα και επιτέλους να το κόκκινο σημάδι. Μπορεί να είναι θαμπό, αλλά είναι εκεί.
Η Μαφάλντα είναι εννιά χρόνων, φοράει χοντρά γυαλιά και ξέρει απέξω κι ανακατωτά τον Αναρριχώμενο βαρόνο του Ίταλο Καλβίνο. Το σκάει από τους δασκάλους της και σκαρφαλώνει στην κερασιά στην είσοδο του σχολείου της μαζί με τον Ότιμο Τουρκαρέ, τον πιστό γάτο της που την ακολουθεί παντού. Πάνω σ’ αυτή την κερασιά ονειρεύεται να ζήσει κάποτε, όμως σε λίγους μήνες δε θα μπορεί πια να τη βλέπει γιατί τα μάτια της χάνουν το φως τους και σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, τυφλώνεται. Η ιδέα ότι θα μείνει για πάντα στο σκοτάδι την τρομάζει. Γι’ αυτόν τον λόγο κρατάει ένα ημερολόγιο, στο οποίο σημειώνει όλα εκείνα τα πράγματα που δε θα μπορεί πια να κάνει, όπως το να μετράει τα αστέρια και να παίζει ποδόσφαιρο με τον Φιλίππο, τον νταή της τάξης που μιλάει μόνο σ’ εκείνη. Χάρη στη βοήθεια της οικογένειάς της και των φίλων της, η Μαφάλντα καταλαβαίνει πως υπάρχει κι άλλος τρόπος να βλέπει τα πράγματα. Μαθαίνει λοιπόν να μετράει την απόστασή της από την κερασιά έχοντας για συντροφιά της το άρωμα των λουλουδιών και αρχίζει να γράφει μια καινούρια λίστα. Μια λίστα με τα πράγματα που θεωρεί πολύτιμα και που μπορεί ακόμα να κάνει.
Μια ιστορία που μας μαθαίνει να βλέπουμε αυτό που ακόμα δεν υπάρχει και να αγωνιζόμαστε για τα όνειρά μας.
Απόσπασμα Βιβλίου
Εβδομήντα μέτρα
Το σκοτάδι
Όλα τα παιδιά φοβούνται το σκοτάδι.
Το σκοτάδι είναι ένα δωμάτιο χωρίς πόρτες και χωρίς παράθυρα, με κάτι τέρατα που σε αρπάζουν και σε καταβροχθίζουν αθόρυβα.
Εγώ το μόνο που φοβάμαι είναι το δικό μου σκοτάδι, αυτό που έχω μες στα μάτια μου.
Το σκοτάδι αυτό δεν το έχω βγάλει απ’ το μυαλό μου. Αν το έβγαζα από το μυαλό μου, η μαμά μου δε θα μου αγόραζε αυτά τα γλυκά με κρέμα σε σχήμα ροδάκινου και δε θα με άφηνε να τα τρώω πριν από το βραδινό φαγητό. Αν όλα ήταν μια χαρά, ο μπαμπάς μου δε θα κρυβόταν στο μπάνιο όπως κάνει όποτε μας τηλεφωνεί η σπιτονοικοκυρά μας – κάθε φορά που μας παίρνει τηλέφωνο, πάντα κάτι κακό έχει να μας πει.
«Μην ανησυχείς», μου λέει η μαμά καθώς πλένει τα πιάτα μετά το βραδινό φαγητό. «Πήγαινε να παίξεις στο δωμάτιό σου και μη σκέφτεσαι τίποτα».
Εγώ μένω για λίγη ώρα στην πόρτα της κουζίνας, προσπαθώντας με τη δύναμη της σκέψης μου να την αναγκάσω να γυρίσει προς το μέρος μου, αλλά δεν τα καταφέρνω ποτέ. Κι έτσι τώρα βρίσκομαι εδώ, στο δωμάτιό μου, να χαϊδεύω τον Ότιμο Τουρκαρέ, τον γκριζοκαφετή γάτο μου, που ’χει μια φούντα στο τέλος της ουράς του. Τον Ότιμο δεν το νοιάζει καθόλου αν θα τον σηκώσεις ψηλά, αν θα τον αναποδογυρίσεις στο χαλί ή αν θα τον πάρεις στο κυνήγι με το βουρτσάκι του μπάνιου. Γάτα είναι, λέει ο μπαμπάς, και οι γάτες είναι οπορτουνίστριες. Ίσως αυτό σημαίνει ότι του αρέσει να ασχολούμαστε μαζί του. Εμένα πάντως μου φτάνει να είναι δίπλα μου όταν έχω κάποιο πρόβλημα και νιώθω την ανάγκη να σφίξω κάτι ζεστό και χνουδωτό. Να, όπως τώρα καλή ώρα.
Το ξέρω ότι κάτι δεν πάει καλά. Μπορεί να πηγαίνω τετάρτη δημοτικού, αλλά καταλαβαίνω τα πάντα. Το κορίτσι του ξάδελφού μου λέει ότι έχω το τρίτο μάτι. Η κοπέλα του είναι Ινδή κι έχει μια βούλα ζωγραφισμένη στη μέση του μετώπου της. Μου αρέσει που το σκέφτεται αυτό, όμως εμένα θα μου έφτανε αν έβλεπα καλά με τα δύο μάτια που έχω ήδη.
Καμιά φορά, να, όπως τώρα για παράδειγμα, μου ’ρχεται να βάλω τα κλάματα. Όποτε πάω να κλάψω, τα γυαλιά μου θαμπώνουν. Τα βγάζω γιατί τουλάχιστον έτσι στεγνώνουν και μου περνάει εκείνο το κόκκινο σημάδι στη μύτη. Τα φοράω από την πρώτη δημοτικού.
Αυτά εδώ τα κίτρινα με τα στρασάκια τα αγοράσαμε πέρσι τον Δεκέμβριο και μου αρέσουν πολύ. Τα βάζω πάντα μπροστά στον καθρέφτη…
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η ΠΑΟΛΑ ΠΕΡΕΤΙ γεννήθηκε το 1986 και μεγάλωσε στην επαρχία της Βερόνα, όπου ζει μέχρι σήμερα. Διδάσκει ιταλικά σε παιδιά μεταναστών.
Πριν από δεκαπέντε χρόνια διαγνώστηκε με την ασθένεια Στάργκαρντ, η οποία προκαλεί την προοδευτική απώλεια όρασης και τελικά οδηγεί στην τύφλωση. Μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί κάποια θεραπεία.
Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ Σ’ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΕΡΑΣΙΑ είναι το πρώτο της μυθιστόρημα, το οποίο έχει μεταφραστεί σε 25 γλώσσες, ενώ ήταν υποψήφιο για το βραβείο CILIP CARNEGIE MEDAL 2019 και την Τιμητική Λίστα ΙΒΒΥ 2020.
Σειρά: Μικρή πυξίδα
Ηλικία: 12-13
Κατηγορία:Ανθρώπινες σχέσεις, Κοινωνικό
ISBN: 978-618-01-3419-3
ISBN e-book: 978-618-01-3420-9