Γλυκόπικρο αντίο
Συγγραφέας
ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΝΙΚΟΛΣ
Μεταφραστής
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΟΝΤΑΞΑΚΗ
Όταν ο Τσάρλι γνώρισε τη Φραν…
Ο Τσάρλι είναι τριάντα οκτώ ετών και ετοιμάζεται να παντρευτεί όταν ένα μήνυμα για μια συνάντηση παλιών φίλων θα τον κάνει να νοσταλγήσει το καλοκαίρι του 1997…
Τότε ο Τσάρλι ήταν από τα παιδιά που περνούσαν απαρατήρητα στο σχολείο. Στις εξετάσεις πάτωσε. Οι γονείς του χώρισαν κι εκείνος ανέλαβε τη φροντίδα του πατέρα του. Στη σκέψη και μόνο του μέλλοντος τον έπιανε πανικός.
Ώσπου ξαφνικά μπήκε στη ζωή του η Φραν και ο Τσάρλι άρχισε να ελπίζει.
Αλλά για να είναι με τη Φραν, ο Τσάρλι θα έπρεπε να μπει στον κύκλο της, μια θεατρική ομάδα που θα ανέβαζε το έργο Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Μέσα από αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία θα γνωρίσει την αιώνια δύναμη της σαιξπηρικής γλώσσας και θα βιώσει το θαύμα της πρώτης αγάπης.
Αιχμηρό, αστείο, μαγευτικό, σπαρακτικό, το Γλυκόπικρο αντίο αποτυπώνει με ιδανικό τρόπο το κακοτράχαλο μονοπάτι της ενηλικίωσης και τα ιλιγγιώδη σκαμπανεβάσματα του πρώτου ερωτικού σκιρτήματος. Ένα εγκώμιο για την αναζωογονητική δύναμη της φιλίας και την αστραπιαία, εκτυφλωτική έκρηξη της πρώτης αγάπης, την οποία μπορείς να αντικρίσεις στα ίσια μόνο αφότου έχει σβήσει η φωτιά.
Απόσπασμα βιβλίου
Το τέλος του κόσμου
Ο κόσμος θα τελείωνε την Πέμπτη στις τέσσερις παρά πέντε, ακριβώς μετά την ντίσκο.
Ως τότε, ό,τι πλησιέστερο είχαμε βιώσει στο Μέρτον Γκρέιντζ σε τέτοια κατακλυσμική καταστροφή ήταν οι φήμες περί Αποκαλύψεως, που έδιναν κι έπαιρναν μια δυο φορές ανά τρίμηνο, κάθε φορά υπό τις ίδιες σε αδρές γραμμές συνθήκες. Δεν επρόκειτο ποτέ για κάτι τετριμμένο, όπως ας πούμε μια ηλιακή έκλαμψη ή ένας αστεροειδής. Αλλά όλο και κάποια φυλλάδα δημοσίευε μια προφητεία των Μάγια, μια απερίσκεπτη ρήση του Νοστράδαμου ή μια κουφή ημερολογιακή συμμετρία, και οι φήμες οργίαζαν ότι θα βρισκόμασταν με τη μούρη λιωμένη στα μισά του δίωρου μαθήματος φυσικής. Έχοντας σηκώσει ψηλά τα χέρια μπροστά στην υστερία, ο καθηγητής αναστέναζε και σταματούσε το μάθημα ενώ εμείς τσακωνόμασταν για το ποιος είχε το ακριβέστερο ρολόι και η αντίστροφη μέτρηση ξεκινούσε: τα κορίτσια σφιχταγκαλιασμένα μεταξύ τους, με τα μάτια κλειστά και τους ώμους γερτούς, λες και τα περίμενε ψυχρολουσία με παγωμένο νερό, τα αγόρια να μην ιδρώνει το αυτί τους· όλοι μας αναλογιζόμασταν κρυφά το χαμένο φιλί, τις εκκρεμότητες που αφήσαμε, την παρθενιά μας, την παρθενιά των φίλων μας, το πρόσωπο των γονιών μας. Τέσσερα, τρία, δύο…
Κρατούσαμε την ανάσα μας. Ώσπου κάποιος φώναζε «μπαμ» και βάζαμε τα γέλια, ανακουφισμένοι και λίγο απογοητευμένοι που βρισκόμασταν ζωντανοί μεν, αλλά ζωντανοί στο δίωρο φυσικής.
«Εντάξει τώρα; Μπορούμε να γυρίσουμε στη δουλειά μας;» – κι έτσι επιστρέφαμε στο τι συμβαίνει όταν μια δύναμη ενός νιούτον κάνει ένα σώμα να διανύσει απόσταση ενός μέτρου.
Αλλά την Πέμπτη στις τρεις και πενήντα πέντε, αμέσως μετά την ντίσκο, η κατάσταση θα ήταν διαφορετική. Ο χρόνος είχε καλύψει αργά και βασανιστικά πέντε ατέλειωτα χρόνια και τώρα, τις τελευταίες εβδομάδες κι ύστερα μέρες, άρχισε να επικρατεί μια ατμόσφαιρα ευφροσύνης και πανικού, χαράς και φόβου, σε συνδυασμό με έναν ξέφρενο μηδενισμό. Οι επιστολές προς τους δικούς μας και οι τιμωρίες υπό μορφή παραμονής στο σχολείο μετά το σχόλασμα δεν μας άγγιζαν πια, και ποιος ήξερε με τι μπορούσαμε να τη σκαπουλάρουμε χωρίς συνέπειες. Στους διαδρόμους και στα εντευκτήρια οι πυροσβεστήρες αποκτούσαν τρομερές προοπτικές. Θα έλεγε στ’ αλήθεια ο Σκοτ Πάρκερ τέτοια πράγματα στην κυρία Έλις; Θα ξανάβαζε ο Τόνι Στίβενς φωτιά στο τμήμα ανθρωπιστικών σπουδών;
Και τώρα –απίστευτο κι όμως αληθινό– είχε έρθει η τελευταία μέρα, ολόλαμπρη και φωτεινή και ξεκινούσε με αψιμαχίες στις πύλες. Σχολικές γραβάτες φορεμένες σαν μπαντάνα στο κεφάλι και σαν αιμοστατικός περίδεσμος, με κόμπους σφιχτούς σαν καρύδι ή χοντρούς σαν γροθιά, ενώ κυκλοφορούσαν τόσα κραγιόν και κοσμήματα και βαμμένα μπλε μαλλιά, που η κατάσταση θύμιζε φουτουριστική σκηνή σε νυχτερινό κλαμπ. Γιατί τι θα έκαναν οι καθηγητές δηλαδή, θα μας έστελναν σπίτια μας; Αναστέναζαν και μας έκαναν νόημα να περάσουμε. Καθώς δεν υπήρχε πλέον αληθοφανής λόγος να μας μάθουν να ορίζουμε τα διάφορα είδη των λιμνών, περάσαμε την τελευταία εβδομάδα με αμέθοδα, αποκαρδιωτικά μαθήματα για κάτι που το λένε «ενήλικη ζωή», η οποία απ’ ό,τι φαινόταν σήμαινε κατά κύριο λόγο «συμπληρώνω φόρμες και συντάσσω το βιογραφικό μου». Σήμερα μάθαμε πώς να βάζουμε σε τάξη τα οικονομικά μας. Χαζεύαμε την υπέροχη μέρα απ’ το παράθυρο και σκεφτόμασταν ότι δεν αργεί πολύ ακόμη.
Τέσσερα, τρία, δύο…
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Ντέιβιντ Νίκολς γεννήθηκε στο Χαμσάιρ της Αγγλίας το 1966. Προτού αφοσιωθεί στη συγγραφή, σπούδασε υποκριτική.
Σήμερα είναι επιτυχημένος συγγραφέας μυθιστορημάτων τα οποία κυκλοφορούν σε σαράντα γλώσσες και έχουν πουλήσει οκτώ εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, καθώς και βραβευμένων σεναρίων για τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν τα σενάρια κλασικών μυθιστορημάτων για το BBC, όπως Tess of the D’Urbervilles, Far from the madding crowd και Μεγάλες προσδοκίες. Έχει τιμηθεί με το βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (BAFTA) και προτάθηκε για Emmy για το σενάριο της μίνι σειράς Patrick Melrose με πρωταγωνιστή τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, η οποία βασίζεται στα ημιαυτοβιογραφικά μυθιστορήματα του Έντουαρντ Σεντ Όμπιν.
Το πρώτο του μυθιστόρημα (Starter for ten, 2004) γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία και ψηφίστηκε ως ένα από τα καλύτερα της χρονιάς από την τηλεοπτική εκπομπή Richard & Judy Book Club.
Επίσης, έγραψε το σενάριο για την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου. Το δεύτερο μυθιστόρημα του συγγραφέα (The Understudy) εκδόθηκε το 2005.
Το τρίτο του μυθιστόρημα, One day (Μία ημέρα, Μίνωας 2011), έτυχε εξαιρετικής υποδοχής από τους κριτικούς, έμεινε στις πρώτες θέσεις των ευπώλητων των Sunday Times για πάνω από έναν χρόνο και κέρδισε το βραβείο Galaxy Book of the Year Award το 2010. Έχει πουλήσει πάνω από πέντε εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και έχει μεταφραστεί σε σαράντα γλώσσες. Ο ίδιος έγραψε το σενάριο για την κινηματογραφική μεταφορά του, που προβλήθηκε στις αίθουσες το 2011, με πρωταγωνιστές τον Τζιμ Στέρτζες και την Αν Χαθαγουέι.
Το τέταρτο μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Νίκολς, Us (Εμείς, Μίνωας 2015), σκαρφάλωσε στην πρώτη θέση της λίστας με τα ευπώλητα βιβλία των Sunday Times την πρώτη εβδομάδα της κυκλοφορίας του. Ήταν υποψήφιο για το βραβείο Man Booker Prize και στη λίστα με τα καλύτερα βιβλία του 2014 για το Publishers Lunch, ενώ ο ίδιος βραβεύτηκε ως συγγραφέας της χρονιάς από τα National Book Awards. To BBC ετοιμάζει τηλεοπτική μίνι σειρά τεσσάρων επεισοδίων, η οποία θα βασίζεται στο μυθιστόρημα και θα προβληθεί το 2020.
Κατηγορία: Πεζογραφία Μεταφρασμένη
ISBN: 978-618-02-1411-6