Πόσο έχει αλλάξει ο άνθρωπος… Και ο νους πηγαίνει σε περίεργους πολέμους
Αναρωτιέσαι. Τόσα χρόνια, που οι Κινέζοι τρέφονταν με περίεργα εδέσματα, γιατί δεν πάθαιναν τίποτε; Μήπως… Και ο νους πηγαίνει σε περίεργους πολέμους
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Κι έπειτα ένας πόλεμος πόλης αναστάτωσε πρωτεύουσα και περίχωρα. Αυτοκίνητα, πεζοί, ανακατεμένοι σε ένα κομφούζιο αδιέξοδης κίνησης, που δεν σε άφηνε να φτάσεις στον προορισμό σου.
Μια ακαριαία και ξαφνική σαν κεραυνός εν αιθρία απεργία κατέλυσε τα πάντα. Θα πει κανείς ότι είναι ο μόνος τρόπος επίλυσης των προβλημάτων εκείνων που εργάζονται στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και ότι είναι το αδιαπραγμάτευτο μέσο για να απαιτήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας κι αυτό κανείς δεν μπορεί να τους το απαγορεύσει.
Ρώτησαν τον κοσμάκη, που περίμενε και μία ώρα στη στάση, αν είναι ευχαριστημένος από τον τρόπο που κινούνται, αδιαφορώντας για το κρύο ή τη ζέστη, περιμένοντας να δουν το λεωφορείο να έρχεται, που άλλοτε δεν το προλαβαίνουν γιατί φεύγει κι άλλοτε περνά άδειο με την ταμπέλα που γράφει «εκτός υπηρεσίας».
Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος. Όμως ποιος την πληρώνει; Προφανώς αυτοί που δεν έχουν δικό τους μέσο κι η αγορά που μένει κεραυνόπληκτη από αυτήν την εξ ολοκλήρου παύση των Μέσων. Επιτέλους, δεν υπάρχει ένας τρόπος, μια μεσοβέζικη λύση που θα ικανοποιεί έστω και λίγο και τις δύο πλευρές. Άνθρωποι είμαστε, ο καθένας με τα δικά του προβλήματα, που βαραίνουν τη ζωή μας. Υποχρεώσεις, ανασφάλειες, οικονομικές δυσκολίες, φοβίες από διάφορα γεγονότα, όπως η εγκληματικότητα, οι ληστείες, η αλλαγή του χαρακτήρα του Έλληνα, που μιμείται τις χώρες με μειωμένο σεβασμό στη ζωή. Ένα δώρο Θεού, που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία αξία και τις ασθένειες, σαν τον κορονοϊό, που θαρρείς και διάλεξε την πιο πολυπληθή χώρα του κόσμου για να σπείρει τον θάνατο.
«Τώρα έτυχε κι αυτός ο κορονοϊός;», αναρωτιέσαι. Τόσα χρόνια, που οι Κινέζοι τρέφονταν με περίεργα εδέσματα, γιατί δεν πάθαιναν τίποτε; Μήπως… Και ο νους πηγαίνει σε περίεργους πολέμους, που δεν έχουν σχέση με τον καθολικό πόλεμο για ελευθερία. Πόσο έχει αλλάξει ο άνθρωπος και πόσο έχει διαφθαρεί, ένας Θεός το ξέρει. Όλα είναι πιθανά και ταυτόχρονα απίθανα.