Ν. Στραβελάκης: Όταν οι νικητές δεν μπορούν να γράψουν Ιστορία…
Του
ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗ,
Οικονομολόγου του Εθνικού
και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Ξαφνικά και εν μέσω σκανδάλων (Ελληνικό, τράπεζες), πλειστηριασμών ακινήτων και νέων διεθνών συσκέψεων για τη Λιβύη, από τις οποίες απουσιάζει η Ελλάδα, η πολιτική ατζέντα επέστρεψε στο 2015.
Την Παρασκευή 14 Φλεβάρη και ενώ στη Βουλή συζητούνταν νομοσχέδιο για τα εργασιακά, ο Γιάνης Βαρουφάκης επιχείρησε να καταθέσει στα πρακτικά τις κασέτες από τα Eurogroup στα οποία συμμετείχε ως υπουργός της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η σημερινή πλειοψηφία της ΝΔ, προεξαρχόντων των κ. Μητσοτάκη και Τασούλα, αρνήθηκε, περιέργως, να παραλάβει τα εν λόγω ντοκουμέντα.
Είναι η απόδειξη του πόσο υποκριτικές και αποπροσανατολιστικές είναι οι αναφορές τόσο της ΝΔ, όσο και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στα γεγονότα του πρώτου εξαμήνου του 2015. Θυμίζω ότι η ΝΔ θεωρεί ότι η κρίση που βιώνουμε ξεκίνησε το 2015 και εν πολλοίς οφείλεται στους χειρισμούς της τότε κυβέρνησης, ο δε ΣΥΡΙΖΑ επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι η τότε στάση του ήταν αποτέλεσμα ανωριμότητας και λανθασμένων εκτιμήσεων και έκτοτε έπαθε και έμαθε.
Σε αυτό το πλαίσιο κινήθηκε ο κ. Γιούνκερ στη συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ και τον κ. Παπαχελά, αλλά και το κείμενο των κ. Δραγασάκη, Δρίτσα και Μπαλτά για τις αιτίες της ανόδου αλλά και ήττας του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές. Είναι σαφές ότι η ενέργεια του κ. Βαρουφάκη είχε ως πρώτιστο στόχο να βάλει στη θέση τους τους πρώην συντρόφους του στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο πρώην υπουργός είναι λογικό να εκνευρίσθηκε από τις επιλεκτικές διαρροές ενός κειμένου, που ενώ στρογγυλεύει τις αιτίες της ήττας, προσέχοντας να μη δυσαρεστήσει τα νυν στελέχη του κόμματος, υπερθεματίζει σε χαρακτηρισμούς για τους δικούς του χειρισμούς αλλά και για τις λανθασμένες εκτιμήσεις του περιβόητου πρώτου πενταμήνου του 2015. Πάντως πρέπει να πω ότι είναι τουλάχιστον αστείο ο αντιπρόεδρος της προηγούμενης κυβέρνησης (Δραγασάκης) και δύο κορυφαίοι υπουργοί να παριστάνουν τους ανήξερους για τους χειρισμούς και τις εκτιμήσεις ενός συναδέλφου τους γύρω από διαπραγματεύσεις σε επίπεδο Eurogroup.
Όμως η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που δεν πείθει, είναι κατανοητή. Σου λένε, για συνέδριο πάμε, αντί να τρωγόμαστε μεταξύ μας τα φορτώνουμε στην ορμή της νιότης και τις λανθασμένες συμβουλές του Βαρουφάκη, λέμε ότι «αλλάξαμε πια», «μάθαμε» και περιμένουμε τη σειρά μας. Αυτή που είναι παντελώς ακατανόητη είναι η στάση της Νέας Δημοκρατίας. Ενώ θα έπρεπε να τρίβει τα χέρια της που στη συζήτηση για τα εργασιακά, αντί να καταγγέλλεται η αντεργατική της πολιτική, συζητούνταν τι έγινε το 2015, αρνήθηκε να παραλάβει το σχετικό υλικό.
Το μόνο που μπορεί να σκεφθεί κανείς είναι ότι στο κυβερνητικό κόμμα είναι τόσο τρομοκρατημένοι μη φανεί ότι διαρρέουν πράγματα που υπονομεύουν το αφήγημα του Βερολίνου και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών για τη διαχείριση των ελληνικών Μνημονίων, που θυσιάζουν ακόμη και άμεσα πολιτικά οφέλη. Παρόλο που δεν γνωρίζω το περιεχόμενο των συνομιλιών, μάλλον εκθέτει τους εταίρους και την εμμονή τους στο να χρεώνουν στην ελληνική πλευρά το τρίτο επαχθές Μνημόνιο.
Ο κ. Βαρουφάκης από την πλευρά του, παρόλο που δικαιολογημένα είναι εκνευρισμένος με τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν νομίζω ότι είναι τόσο πολιτικά άπειρος ώστε να μη γνωρίζει ότι η αξιοποίηση του συγκεκριμένου υλικού στον συγκεκριμένο χρόνο βόλευε την κυβέρνηση. Εάν δεν μπορεί να συγκρατήσει τον πολιτικό και προσωπικό του εγωισμό όταν καλείται να κάνει απλές πολιτικές εκτιμήσεις, είναι πολύ δύσκολο να βοηθήσει την κοινωνία έστω και σε επιμέρους ζητήματα θεσμικού ή διαχειριστικού χαρακτήρα.
Πέρα όμως από κόμματα και πρόσωπα, αυτό που έδειξε η συζήτηση στη Βουλή είναι η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να καταγράψει –έστω τώρα, δέκα χρόνια μετά– το χρονικό αυτής της κρίσης.
Αυτή η αδυναμία δεν έχει να κάνει με τις αδυναμίες των πρωταγωνιστών, αλλά με το γεγονός ότι η κρίση διαρκεί ακόμα τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς, με διαφορετική ένταση φυσικά.
Αυτό έκαψε την πολιτική ατζέντα της κυβέρνησης Μητσοτάκη από το πρώτο εξάμηνο της θητείας της, όπως είχε κάψει την ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο πεντάμηνο του 2015. Αμφότεροι είχαν έλθει να γράψουν Ιστορία ως νικητές, ξεχνώντας ότι η ελληνική αστική τάξη δεν ανήκει στους νικητές αυτής της κρίσης…