Ο τελικός του Ζήση και η νέα δικαίωση του Αγγελόπουλου
Του
Παναγιώτη Κουτάκου
Οι 118 πόντοι έγιναν η δεύτερη χαμηλότερη επίδοση στους 44 τελικούς κυπέλλου μπάσκετ που έχουν διεξαχθεί από το 1976. Μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση η ΑΕΚ βρήκε την άκρη του νήματος προκειμένου να φτάσει ως το 61-57 επί του Προμηθέα.
Ενός Προμηθέα που στερήθηκε το πρώτο τρόπαιο της ιστορίας του και δεν κατόρθωσε να γίνει η έβδομη διαφορετική ομάδα που κατακτά την κούπα. Ήταν η δική της ρεβάνς για τον περυσινό αποκλεισμό που είχε υποστεί στα ημιτελικά του πρωταθλήματος και μαζί η αύξηση όλων των τροπαίων της από τέσσερα σε πέντε. Ήταν μάλιστα το δεύτερο σε τρία χρόνια για την «Ένωση».
Ο Νίκος Ζήσης, περπατώντας προς τα 37 του πια, δεν ήταν ένα απλό μέλος της αποστολής. Η ενεργή συμμετοχή του στο νέο «κιτρινόμαυρο» επίτευγμα δεν μεταφράστηκε σε 11 πόντους, 5 ασίστ, 3 ριμπάουντ και 1 κλέψιμο. Ο Σαντ Ρος ήταν στη Μόσχα, ο Γκίκας και ο Λάνγκφορντ εκτός μάχης, έτσι ο θεσσαλονικιός γκαρντ είχε την υποχρέωση να κρατήσει τα γκέμια. «Για μένα ήταν ένα μεγάλο κίνητρο. Όλα έγιναν ξαφνικά.
Δεν ήταν στα πλάνα μου, σχεδόν είχα διαγράψει από το μυαλό μου την επιστροφή», ομολόγησε μετά το τέλος του αγώνα. Ήταν φαίνεται γραφτό να συμβεί. Χρειαζόταν βεβαίως χείρα βοηθείας. Τα πάνω-κάτω του Κέντρικ Ρέι ήταν συνήθη μέσα στη χρονιά. Ο 26χρονος από το Μπρονξ χρωστούσε ένα τόσο μεστό ματς. Η κατάκτηση αυτού του κυπέλλου αποτελεί άλλη μια δικαίωση για τον Μάκη Αγγελόπουλο, που έχει δώσει τα πάντα για την ανάσταση της «Βασίλισσας».
Όπως και η παρουσία του Προμηθέα είναι ακόμα μια απόδειξη ότι με σταθερά και καλά σχεδιασμένα βήματα βαδίζει προς την καθιέρωση και την καταξίωση. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο καλό θα ήταν να λείπουν συμπεριφορές όπως αυτές του Μάκη Γιατρά και του Δημήτρη Αγραβάνη.