Το φίδι του… παραδείσου
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Αυτό που απασχολεί πολύ σήμερα τους νέους γονείς είναι το δέσιμο των παιδιών με την τεχνολογία, που μπορεί να προσφέρει άπειρα καλά, όμως διδάσκει μ’ έντεχνο τρόπο τη βία. Από μικρά κολλημένα μπροστά σ’ έναν υπολογιστή, ξεχνιούνται, βλέποντας με άλλο πρόσωπο τη ζωή. Νομίζουν ότι θα καταφέρουν τα πάντα χωρίς αγώνα, πιστεύοντας σε υποσχέσεις συνήθως μεγαλύτερων στην ηλικία, τόσο πειστικές, που μπορούν να τους κάνουν να εγκαταλείψουν γονείς και οικογένεια.
Είναι τραγικό να βλέπεις ανθρώπους βαθιά πληγωμένους να κρύβουν με δυσκολία τα δάκρυά τους αναζητώντας το παιδί τους. Πόση προσοχή χρειάζεται και έλεγχος ικανός για να σταματήσει αυτή η προσκόλληση στα νέα δεδομένα, που προσφέρουν συνομιλίες αγνώστων με παιδιά στην εφηβεία. Εκείνο που προσωπικά με απασχολεί είναι η αγάπη των εγγονών μου σ’ αυτά τα διαβολομηχανήματα που μεγαλώνουν πρόωρα μικρούς αντρούληδες.
Σείω καθημερινά σχεδόν τον φόβο της αλλοτρίωσης των παιδιών, που η φυσιολογική ζωή θα έπρεπε να είναι το αθώο φλερτ που ταιριάζει στην ηλικία τους και η φιλία τους με συνομήλικους τους που έχουν τις ίδιες ανησυχίες. Μου φωνάζουν ότι υπερβάλλω αλλά και από την άλλη μεριά περιορίζουν κατά το δυνατόν τη χρήση του internet και την επαφή με ό,τι έχει σχέση με φιλίες απρόσωπες. Με φιλίες που δεν γνωρίζεις καν το πρόσωπο του συνομιλητή σου, παρά μόνο μια φωνή που ξέρει να παρασύρει σε τεχνικούς παραδείσους παιδιά μεγαλωμένα με φροντίδα και αγάπη.
Μεγαλώσαμε παιδιά ευαίσθητα, τους προσφέραμε τα πάντα και αυτά πίστεψαν ότι όλη η ζωή τους θα είναι έτσι, μεταξένια. Έλα, όμως, που πάντα υπάρχει το φίδι του παραδείσου. Γι’ αυτό τους μιλήσαμε ποτέ; Τους είπαμε ότι χρειάζεται αγώνας, πίστη και αφοσίωση για να πετύχει κανείς ό,τι ονειρεύεται. Άλλωστε η εφηβεία είναι το πιο δύσκολο κομμάτι ενός παιδιού που βρίσκεται μέσα σε ένα «γιατί», «πώς», «πού», «πότε». Όχι! Πιστέψαμε ότι οι παροχές μας καλύπτουν τις ανάγκες ενός εφήβου.
Αμ δε, τώρα έχει ανάγκη τη δική μας συμπαράσταση, τη δική μας συμβουλή, τη συμμετοχή μας στη ζωή του και τα προβλήματά της, που μπορεί να αντιμετωπίσει με συζήτηση σοβαρή, σαν να συζητούμε με έναν εξίσου μυαλωμένο συνομιλητή, έχοντας βέβαια έτοιμες τις απαντήσεις για κάθε αμφιβολία του, για κάθε αντίρρησή του. Είναι ανάγκη επιτακτική να βρισκόμαστε δίπλα στα παιδιά μας, να ξέρουμε τι θέλουν, τι κάνουν.
Πρέπει να καταλάβουν πως τίποτα δεν χαρίζεται. Θέλει στάση ζωής τέτοια, που επιτρέπει τα όνειρα να γίνονται πραγματικότητα.