Κώστας Γιαννόπουλος: Την ημέρα έκανα τον κλόουν και το βράδυ έκλαιγα…
«Η επαγγελματική μου ζωή ξεκίνησε λίγο πιο κάτω, στο Οικονομικό Γυμνάσιο Εμποροϋπαλλήλων. Ήθελα από τότε να κάνω οικογένεια, παιδιά… Άρχισα να δουλεύω από 14 ετών».
«Στην Αγγλία γνώρισα την πρώτη σύζυγό μου».
«Το ’79 επιστρέψαμε στην Ελλάδα και αμέσως παντρευτήκαμε. Ξεκινάω τη δική μου μικρή επιχείρηση. Πωλήσεις ηλεκτρονικών ειδών και παιχνιδιών. Είχα ένα μικρό γραφείο στην οδό Στουρνάρη. Έκανα εισαγωγές από Αγγλία κυρίως και έπειτα πωλούσα χονδρική. Σε ηλικία 28 ετών, είχα πλέον ιδρύσει τη δική μου εταιρεία».
«Ήταν μία Παρασκευή όταν ο Ανδρέας διαγνώστηκε με όγκο στο κεφάλι. Σταμάτησα να λειτουργώ – το μυαλό μου, το σώμα μου, η ψυχή μου».
Λίγα 24ωρα μετά πετούσαν με τον μικρό του για Λονδίνο. Ακολούθησαν εγχειρήσεις, θεραπείες… «Ήταν παλικάρι. Την ημέρα έκανα τον κλόουν και το βράδυ έκλαιγα. Το αγόρι μου όμως καταλάβαινε. Εκείνους τους μήνες, αυτό το μικρό ανθρωπάκι μου δίδαξε τη δύναμη. Κάθε χρόνο μού ζητούσε να του παίρνω γύρω στις 200 – 300 κάρτες και τετράδια της UNICEF για να χαρίζει στους φίλους και στους ανθρώπους μας. Αγαπούσε τους ανθρώπους. Αγαπούσε τη ζωή. Ήταν αστέρι σε ό,τι έκανε. Έξι ετών πήρε το πρώτο του βραβείο στον στίβο. Έπαιζε μπάσκετ, έκανε τάε κβο ντο. Τον ενοχλούσε πολύ να βλέπει παιδιά στα φανάρια. Και γι’ αυτό ως οικογένεια είχαμε αποφασίσει να κάνουμε μικρά δώρα σε αυτά τα παιδιά – ένα μικρό αυτοκίνητο για τα αγοράκια και μια κουκλίτσα για τα κοριτσάκια – ώστε να μπορούν να τα κρύβουν στις τσέπες τους. Να μην τους τα πάρει κανείς».
«Όταν έχασα τον Ανδρέα πίστεψα ότι έχασα τις μυρωδιές της ζωής. Κι όμως, ένα όμορφο δειλινό, η βροχή, μια μελωδία με συγκινούν ακόμη. Μπορώ να ακούω μουσική 24 ώρες το 24ωρο. Όμως, δεν μπορώ να κάνω όλα όσα θα ήθελα. Και είναι πολλά αυτά – να διαβάσω, να δημιουργήσω… Αντ’ αυτού δεν σταματώ να απαντώ σε τηλέφωνα και μέιλ».
«Από αυτές τις ευαισθησίες του Ανδρέα γεννήθηκε το Χαμόγελο του Παιδιού».
Υπογραφή: Κώστας Γιαννόπουλος, ο «πατέρας» του «Χαμόγελου του Παιδιού»
Φωτό: protothema.gr