Η λύση για το Δημογραφικό
Του
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΟΝΟΜΗ
Ακαδημαϊκού
Πολύς λόγος γίνεται και πάλι για το σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας. Ο πληθυσμός της χώρας συνεχίζει την καθοδική του πορεία, με έναν γηρασμένο μάλιστα πληθυσμό, και γίνονται συζητήσεις και διαβουλεύσεις για την αντιμετώπιση του θέματος. Αναφέρεται συχνά ως βοήθημα η γλίσχρα κρατική χρηματοδότηση των οικογενειών που αποκτούν παιδιά.
Η κρατική αυτή μέριμνα, όπως έχει γίνει ήδη κατανοητό, δεν αποτελεί αξιόλογο φάρμακο. Η ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα τα νέα ζευγάρια, απαξιώνουν την επικρατήσασα στους γονείς μας άποψη για την απόκτηση οικογένειας και παιδιών. Προτιμούν να είναι αδέσμευτα, υποτιμώντας μάλιστα και την απόκτηση οικογένειας.
Άλλοτε είχα υποδείξει ότι μέρος του προβλήματος συνδέεται και με την πληθώρα των φοιτητών στα πανεπιστήμια, ότι δηλαδή οι φοιτητές εισέρχονται σε αυτά χωρίς σοβαρή προετοιμασία και χωρίς το ανάλογο ενδιαφέρον. Οι περισσότεροι φοιτητές δεν ενδιαφέρονται για τις σπουδές τους, απλώς θέλουν να αποκτήσουν ένα πτυχίο, όπως απαιτεί η οικογένεια και η κοινωνία, συχνά παραμένοντας στη ζωή βάρος των οικογενειών τους. Θα μπορούσε επομένως να περιοριστεί ο αριθμός των αδιάφορων φοιτητών με πιο αυστηρά κριτήρια εισόδου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Χαρακτηριστικό είναι το αποτέλεσμα. Στην Κύπρο το 75% των φοιτητών ολοκληρώνει κανονικά τις σπουδές του, ενώ στην Ελλάδα μόνο το 22%, εξ ου και η ύπαρξη αιώνιων φοιτητών. Εκείνο που η χώρα χρειάζεται στην παιδεία δεν είναι τα πολλά πανεπιστήμια (Ελλάδα 25, Μ. Βρετανία 20), αλλά ολοκληρωμένα και αποτελεσματικά ΤΕΙ και πολλές καλά οργανωμένες τεχνικές σχολές μέσης παιδείας, των οποίων οι απόφοιτοι θα μπορούν να ασκήσουν μια τέχνη και επομένως θα μπορούν να βρουν δουλειά. Ούτε και υπάρχει σοβαρή προσδοκία ότι το μισό εκατομμύριο, κατά το πλείστον επιστημόνων, που έφυγε στο εξωτερικό θα επιστρέψει. Ο Έλληνας είναι διεθνιστής, του αρέσει παλαιόθεν να ζει ανάμεσα στους ξένους λαούς, όπου ενίοτε και διαπρέπει. Σήμερα, ωστόσο, με την όξυνση του δημογραφικού προβλήματος, κατανοώ ότι τούτο προέρχεται βασικά από την έλλειψη εθνικής παιδείας, επομένως είναι πολύ δύσκολο να ανατραπεί η κρατούσα κατάσταση.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι το ελληνικό έθνος, από την εμφάνισή του, επεκτάθηκε από τον Φάση έως τις Στήλες του Ηρακλέους, πάντοτε σχεδόν κοντά στην παραλία, γι’ αυτό και ο Σωκράτης στον «Φαίδωνα» (109b) αναφέρει σχετικά για τους Έλληνες «εν σμικρώ τινί μορίω, ώσπερ περί τέλμα μύρμηκας ή βατράχους, περί την θάλατταν οικούντας» και ότι κατά τον Μεσαίωνα έγιναν αλλεπάλληλες εισβολές και εγκαταστάσεις στον ελληνικό χώρο ποικίλων εθνών, κυρίως Σλάβων και Αλβανών, που συγκρότησαν τον σημερινό ελληνικό πληθυσμό, ο οποίος ωφελήθηκε από την ανάμειξη αυτή με ξένους λαούς, προάγομαι στη σκέψη ότι η μόνη αποτελεσματική μέθοδος για την αποκατάσταση της ποθούμενης ισορροπίας του πληθυσμού της Ελλάδας είναι η εγκατάσταση στη χώρα ατόμων από ξένα κράτη.
Ας μην αντιτείνει κανείς ότι η μίξη με άτομα ξένων λαών είναι γεγονός υποτιμητικό για την ελληνική εθνότητα, γιατί αυτό συνέβη επανειλημμένα ήδη στον Μεσαίωνα και, όπως υποστηρίζει και ο εθνικός μας ιστορικός Κ. Παπαρρηγόπουλος, τούτο αποδείχτηκε εξαιρετικά ευεργετικό, γιατί από τη μίξη δύο ή περισσότερων λαών ο λαός που προκύπτει είναι βιολογικά πολλαπλώς ισχυρότερος, πράγμα που αποδέχονται και προτείνουν οι επαΐοντες. Ο αμερικανός ανθρωπολόγος J.L. Angel, π.χ., υποστηρίζει ότι η μίξη διαφόρων φυλών δίνει δύναμη σ’ ένα έθνος.
Συνεπώς, φρονώ ότι κύρια θεραπεία αυτής της εθνικής αναπηρίας είναι να γίνει προσπάθεια προσέλκυσης ξένων πληθυσμών στη χώρα μας. Μπορούμε να αρχίσουμε χαλαρώνοντας τη σχετική νομοθεσία και προσκαλώντας πληθυσμούς αρχικά μεν από τους χριστιανικούς πληθυσμούς των Βαλκανίων και άλλων περιοχών, αλλά να είμεθα έτοιμοι να δεχθούμε και πολλούς μετριόφρονες πρόσφυγες και μουσουλμανικής ακόμη θρησκείας από τη Μέση Ανατολή.
Αρκεί να οργανώσουμε την παιδεία μας, η οποία και με τη χρήση κυρίως της ελληνικής γλώσσας θα τους μεταμορφώσει τελικά σε Έλληνες. Η πρότασή μου μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως τολμηρή, αλλά είναι ο μόνος δρόμος που βλέπω για τη θεραπεία του προβλήματος. Αυτό άλλωστε μας διδάσκει η Ιστορία.