Βαγγέλης Γερμανός: Η κιθάρα μου είναι η ψυχοθεραπεία μου…
«Πολλές φορές η άνεση δεν είναι θετικό πρόσημο για να δημιουργήσεις. Στην ‘‘Πανούκλα’’ του Καμί ένας κάτοικος ρωτάει τον γιατρό: ‘‘Κάθεσαι εδώ αποκλεισμένος με ανιδιοτέλεια. Τι σε έκανε τόσο δοτικό;’’.
Ο γιατρός του απαντάει: ‘‘Τα βάσανα’’. Θέλω να πω ότι η άνεση μπορεί να σε αποκοιμίσει. Το πιο σοβαρό είναι η δραστηριότητα, η κίνηση, η ρευστότητα, η αμφιβολία.
Οι πληγές και τα τραύματα σε κινητοποιούν.
Είναι πολύ πιθανό έως και βέβαιο να πήρα τον δρόμο αυτόν επειδή είχα μια αδελφή δέκα χρόνια μεγαλύτερη από εμένα, η οποία έπασχε από μια πάρα πολύ σοβαρή εγκεφαλική αρρώστια που βλάπτει κάποια κέντρα του εγκεφάλου: της κρίσης, της ομιλίας, των συναισθημάτων. Η επικοινωνία με το περιβάλλον είναι ελάχιστη έως καθόλου. Θυμάμαι τη μητέρα μου να μου λέει πως όταν ήμουν δύο ή τριών ετών της έλεγα ‘‘γιατί δεν παίζουμε;’’. Αυτό μου δημιούργησε μια κατάσταση απόλυτου πόνου. Αυτό ακόμη υπάρχει μέσα μου ως πληγή.
Όταν με κατακλύζει η μοναξιά, παίρνω την κιθάρα μου και στα πέντε λεπτά έχουν φύγει όλα. Αυτή είναι η ψυχοθεραπεία μου. Η χειροτεχνία στην κιθάρα. Φυσικά, πολλοί με έχουν βοηθήσει να βρω τον δρόμο μου στη μουσική. Αλλά χρωστάω πολλά στον Μάνο Χατζιδάκι και βεβαίως στον Διονύση Σαββόπουλο».
Υπογραφή: Βαγγέλης Γερμανός, τραγουδιστής, και όχι μόνο…