Αλέξης Τσίπρας για Αικατερίνη Σακελλαροπούλου και απλή αναλογική

Στο επίκεντρο της ομιλίας του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, βρίσκονται η αυριανή ψηφοφορία αύριο για την νέα Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, αλλά και η μεθαυριανή ψηφοφορία της νομοθεσίας για την κατάργηση της απλής αναλογικής.

Ξεκινώντας την ομιλία του, ο κ. Τσίπρας έκανε λόγο για «καθαρή θέση χωρίς ναι μεν αλλά» και εξέφρασε την πεποίθηση ότι ομόφωνα ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσει υπέρ της κ. Σακελλαροπούλου και θα στηρίξει την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να «πετύχει στα καθήκοντά της». «Γιατί εμείς δεν υποτάσσουμε τη δημοκρατία και το αύριο της χώρας σε μικροκομματικά παιγνίδια και επικοινωνιακές φούσκες», τόνισε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ωστόσο, επισήμανε ότι «έχουμε πλήρη επίγνωση» ότι η επιλογή της κυβέρνησης για ένα πρόσωπο με «προοδευτικό στίγμα» δεν υποκρύπτει «διάθεση φυγής προς τα εμπρός αλλά διάθεση επικοινωνιακής διαφυγής από τα πολλαπλά αδιέξοδα».

«Άλλωστε, όποιος θέλει να χτίσει γέφυρες συνεννόησης δεν επιλέγει την επόμενη κιόλας μέρα να φέρει στη Βουλή την κατάργηση της απλής αναλογικής», υπογράμμισε και πρόσθεσε: «Να επαναφέρει έναν εκλογικό νόμο, που κλέβοντας έδρες από όλα τα κόμματα και πριμοδοτώντας μ’ αυτές το πρώτο κόμμα, αποβλέπει σε μονοκομματικές κυβερνήσεις, δηλαδή στην παντοδυναμία του ενός».

Επίσης, ο κ. Τσίπρας έκανε λόγο για «ολέθρια» αποτελέσματα «τόσο για την κοινωνική πλειοψηφία όσο και για τη χώρα», υπογραμμίζοντας ότι «μονοκομματικές και παντοδύναμες ήταν οι κυβερνήσεις που δημιούργησαν τις αιτίες που μας οδήγησαν στην κρίση».

Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η κοινοβουλευτική μας ομάδα συγκαλείται μια μέρα πριν την εκλογή της νέας Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά η πολιτική της ατζέντα δεν έχει στην ημερήσια διάταξη μόνο το θέμα της εκλογής.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό είναι το εύκολο θέμα, γιατί παρά τις ενστάσεις και τις διαφωνίες μας στον απαράδεκτο τρόπο που διαχειρίστηκε ο κος Μητσοτάκης τον ανώτατο πολιτειακό θεσμό, με τα προεδρικά καλλιστεία και την εκδικητική αντιμετώπιση ενός επιτυχημένου Προέδρου, δεν πρόκειται να εμφανιστούμε μίζεροι.

Ούτε να ακολουθήσουμε τον δικό του αλαζονικό και εκτός δημοκρατικού ήθους δρόμο.

Γιατί εμείς δεν υποτάσσουμε τη δημοκρατία και το αύριο της χώρας σε μικροκομματικά παιγνίδια και επικοινωνιακές φούσκες.

Η θέση μας λοιπόν είναι συνειδητή, καθαρή, χωρίς ναι μεν αλλά.

Θα ψηφίσουμε τη Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Και θα τη στηρίξουμε να επιτύχει στα καθήκοντά της.

Έχουμε όμως πλήρη επίγνωση ότι η επιλογή ενός προσώπου με προοδευτικό στίγμα από τη πλευρά του κ. Μητσοτάκη, δεν υποκρύπτει διάθεση φυγής προς τα εμπρός αλλά διάθεση επικοινωνιακής διαφυγής από τα πολλαπλά αδιέξοδα.

Δεν γίνεται με σκοπό να χτιστούν γέφυρες και κλίμα συνεννόησης ανάμεσα στη κυβέρνηση και την προοδευτική αντιπολίτευση, αλλά με σκοπό να σκεπαστεί πρόχειρα το μεγάλο χάσμα που με τις βασικές πολιτικές του επιλογές έχει δημιουργήσει τους προοδευτικούς πολίτες.

Άλλωστε όποιος θέλει να χτίσει γέφυρες συνεννόησης, δεν επιλέγει την επόμενη κιόλας μέρα να φέρει στη Βουλή την κατάργηση της απλής αναλογικής.

Και να επαναφέρει έναν εκλογικό νόμο που κλέβοντας έδρες από όλα τα κόμματα, και πριμοδοτώντας μ’ αυτές το

πρώτο κόμμα, αποβλέπει σε μονοκομματικές κυβερνήσεις, δηλαδή στην παντοδυναμία του ενός.

Θεσμοθετώντας έτσι την υποταγή της πολιτικής στην μη πολιτική, του προγραμματικού διαλόγου στην επικοινωνιακή ρητορεία και εν γένει της πολιτικής αντιπαράθεσης στην όξυνση, και στην πόλωση.

Τα αποτελέσματα είναι γνωστά σε όλους.

Και είναι ολέθρια τόσο για την κοινωνική πλειοψηφία, όσο και για τη χώρα.

Άλλωστε μονοκομματικές και παντοδύναμες ήταν οι κυβερνήσεις που δημιούργησαν τις αιτίες που μας οδήγησαν στην κρίση.

Το πελατειακό κράτος, το ρουσφέτι στους ημέτερους, τη διαπλοκή με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, την αλόγιστη σπατάλη πόρων και δυνατοτήτων.

Αυτές οι παλιές συνταγές φτιάχτηκαν ακριβώς για να υπηρετήσουν ένα πολιτικό παιχνίδι στημένο στο στόχο της αυτοδυναμίας, που διευκολύνει ο εκλογικός νόμος που χαρίζει στον πρώτο έδρες που δεν του ανήκουν.

Αυτές λοιπόν τις παλιές συνταγές και όχι μόνο σε ότι αφορά τον εκλογικό νόμο, προσπαθεί να επαναφέρει ο κος Μητσοτάκης.

Επιβάλλοντας όμως παλιές συνταγές, οδηγεί και τη χώρα με μαθηματική ακρίβεια σε παλιά δεινά.

Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να μην επαναληφθεί η ιστορία ως τραγωδία, αλλά ως φάρσα.

Ο κος Μητσοτάκης αλλάζει τον εκλογικό νόμο γιατί πιστεύει ότι έτσι θα ευνοήσει τον ίδιο και το κόμμα του.

Με περίσσευμα αλαζονείας θεωρεί ότι επειδή κέρδισε βασισμένος στη πολιτική απάτη και στη διαστρέβλωση μια φορά τις εκλογές , θα τις κερδίσει ξανά και ξανά.

Σκάβοντας όμως το λάκκο της απλής αναλογικής, παραβλέπει τη μεγάλη πιθανότητα να πέσει μέσα ο ίδιος στο λάκκο που αυτός έσκαψε.

Σε κάθε περίπτωση καλό είναι να του θυμίσουμε ότι ενώ αύριο θα ψηφίσουμε μαζί τρία κόμματα, μεθαύριο θα ψηφίσει μόνος του.

Όπως μόνος του θα μείνει και το βραδύ των επόμενων εκλογών που ας μη το ξεχνάμε θα γίνουν με την απλή αναλογική.

Και θα μείνει μόνος του γιατί το πολιτικό του σχέδιο, οι προγραμματικές του θέσεις δε μπορούν να χωρέσουν σε κανένα πλαίσιο σύγκλισης ή συνεννόησης για την επόμενη μέρα.

Και επειδή αυτό το γνωρίζει, επειδή γνωρίζει ότι δεν μπορεί να είναι μέρος της πολιτικής λύσης των συσχετισμών που θα διαμορφώσει ο ελληνικός λαός στις επόμενες εκλογές, μιλά διαρκώς για διπλές εκλογές.

Θα του συνιστούσα να μη προτρέχει.

Γιατί επόμενες εκλογές με απλή αναλογική μπορούν να δώσουν κυβερνητική λύση.

Απλά αυτή δε θα τον περιλαμβάνει, γιατί πρέπει να είναι -και θα κάνουμε ότι μπορούμε για να είναι- προοδευτική και δημοκρατική λύση.

Θα πεί κάποιος ότι είναι ίσως πρόωρο να κάνει κανείς προβλέψεις μόνο έξι μήνες μετά τις εκλογές.

Υπό κανονικές συνθήκες θα είχε δίκιο.

Αλλά νομίζω δεν υπάρχει κανείς που δε βλέπει ότι παρά τις ιαχές και τις επιδοκιμασίες των φιλεκυβερνητικών μμε, δεν πάμε καλά.

Η χώρα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν πάει καλά.

Και καλά μέσα, με τις γνωστές ιδεοληψίες της ΝΔ.

Την ενδημική αναξιοκρατία, τη προβλέψιμη -ίσως- ανικανότητα, την ορμητική επιστροφή στο ρουσφέτι, τη φετιχοποίηση της καταστολής, την αλαζονεία και τις εκδικητικές διώξεις στον κρατικό μηχανισμό.

Αλλά και έξω, εκεί που συνήθως ταίριαζε το ρητό για όποιον ήθελε να παραβλέψει τα εσωτερικά προβλήματα : Εξω πάμε καλά.

¨Έξω κι αν δεν πάμε καλά.

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον είχε ως αποτέλεσμα όχι κάποια εθνικά κέρδη, που όλοι προσδοκούσαν, αλλά εθνική ζημιά.

Αντί για στήριξη των ελληνικών θέσεων, γίναμε θεατές μιας ταπεινωτικής για την ίδια τη χώρα συμπεριφοράς.

Και σχεδόν μιας άμεσης στήριξης του επικίνδυνου γείτονα.

¨Έβλεπα σήμερα μια δημοσκόπηση που σε σχέση με το 2019, πόσο σήμερα έχουν καταλάβει πολύ μεγάλο μέρος των πολιτών, τα αισθήματα του φόβου, της οργής και την ντροπής.

Ναι της ντροπής.

Και νομίζω ότι είναι αυτό ακριβώς το συναίσθημα που προκαλεί η δήλωση μπροστά σε έναν Τραμπ που φέρεται με απίστευτη αγένεια στον έλληνα πρωθυπουργό, ότι η Ελλάδα είναι ένας προβλέψιμος σύμμαχος.

Ντροπή όχι για τη στάση όχι του συμμάχου, αλλά για τη στάση του πολιτευτή της δεκαετίας του πενήντα που επέλεξε.

Και αν όχι φόβο, τουλάχιστον ανησυχία αισθανθήκαμε για τον τρόπο με τον οποίο στάθηκε στην υπόθεση Σουλεϊμανί.

Και σήμερα, μετά και το φιάσκο του Βερολίνου, αυτή η ανησυχία μετατρέπεται σε γενικευμένη αίσθηση ανασφάλειας.

Ο κ. Μητσοτάκης, πριν έξι μήνες παρέλαβε μια χώρα που έκανε σταθερά βήματα ενίσχυσης της διεθνούς της θέσης.

Που την προσκαλούσαν σε όλα τα φόρα.

Στη προηγούμενη Διεθνή Σύνοδο για τη Λιβύη στο Παλέρμο της Ιταλίας, ο έλληνας πρωθυπουργός ήταν παρόν.

Στη διάσκεψη για το μέλλον των Δυτικών Βαλκανίων στο Λονδίνο, η Ελλάδα επαναπροσκλήθηκε μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών και ο Έλληνας Πρωθυπουργός ήταν παρόν.

Σήμερα η Ελλάδα είναι απούσα από μια διάσκεψη που δεν αφορά απλά τη γειτονιά της αλλά την ίδια.

Τα ίδια τα κυριαρχικά της δικαιώματα που απο τη παράνομη συμφωνία Τουρκίας – Λιβυής παραβιάζονται βάναυσα.

Όμως η Ελλάδα ήταν απούσα

Γιατί η στρατηγική του προβλέψιμου σύμμαχου που ακολουθεί ο κος Μητσοτάκης την έχει μετατρέψει σε μια χώρα για την οποία άλλοι αποφασίζουν γι’ αυτή, χωρίς αυτή.

Παραδώσαμε λοιπόν τον Ιούλη μια χώρα νησίδα σταθερότητας και ασφάλειας, υπολογίσιμο και όχι προβλέψιμο εταίρο.

Μέρος της λύσης και όχι των προβλημάτων της περιοχής.

Τι είμαστε σήμερα ;

Που πηγαίνουμε σήμερα ;

Η εξωτερική πολιτική δε γίνεται με επικοινωνιακά κόλπα.

Τα επικοινωνιακά κόλπα σε βοηθάνε στο εσωτερικό, ιδίως όταν έχεις όλα τα συμφέροντα συνασπισμένα με το μέρος σου.

Σε βοηθάνε να κερδίσεις ψήφους εξαπατώντας φεριπείν τους πολίτες σε σχέση με τη στάση σου στην επίλυση του Μακεδονικού.

¨Εξω όμως αυτά δε πιάνουνε.

Γιατί έξω δεν έχεις καμία αξιοπιστία όταν σε βλέπουν προεκλογικά να ξεσηκώνεις τον κόσμο εναντίον της λύσης που ευνοεί τα εθνικά συμφέροντα της χώρας σου και μόλις εκλέγεσαι να κάνεις πως δε κατάλαβες.

Και να δηλώνεις προβλέψιμος.

Ποιος θα σε πάρει σοβαρά και γιατί να σε πάρει σοβαρά;

Βγήκε προχθές να απειλήσει με βέτο την ΕΕ στο επόμενο Συμβούλιο Κορυφής για τις αποφάσεις του Βερολίνου.

Για κάτι που όλοι γνωρίζουμε δε θα αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης στο Συμβούλιο.

Αντί λοιπόν να οχυρωθεί πίσω από κοινοτικές αποφάσεις και να τις επεκτείνει, όπως οι κυρώσεις κατά της Τουρκίας που κερδίσαμε τον Ιούνη για τη Κύπρο που έπρεπε να επεκταθούν και για τη περιοχή Νότια της Κρήτης, απειλεί την ΕΕ, δείχνοντας άγνοια των ευρωπαϊκών κανόνων.

Μιλώντας για βέτο στα ευρωπαϊκά όργανα για ένα θέμα που δεν έχουν αρμοδιότητα.

Και ταυτόχρονα, αντί να χτίσει αρραγές εθνικό μέτωπο και εθνική στρατηγική, αρνείται τη σύγκλιση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και διαρκώς επιτίθεται στην αντιπολίτευση για θέματα εξωτερικής πολιτικής.

Κόμη και για τη μη πρόσκληση της χώρας στο Βερολίνο, έβγαζε ανακοινώσεις ότι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά υπογραμμίζω ότι πέρα και πάνω απ’ όλα, για όλους μας, αυτό που προέχει σήμερα και αυτό που πρέπει να προέχει, είναι η ασφάλεια και η ακεραιότητα της χώρας.

Η διεθνής της θέση.

Η διασφάλιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων αλλά και της ειρήνης.

Ενός ειρηνικού μέλλοντος για τον λαό μας.

Είμαστε λοιπόν πολύ ανήσυχοι για όσα κάνει και κυρίως για όσα δε κάνει η κυβέρνηση

Και όσο ο κος Μητσοτάκης κινείται με άγνοια κινδύνου και με ψευδαίσθηση αυτάρκειας, τόσο θα μεγαλώνει η ανησυχία μας.

Δεν πάμε λοιπόν καθόλου καλά έξω,

Αλλά δεν πάμε καλά ούτε μέσα.

Στον προϋπολογισμό κατηγόρησα τον κο Μητσοτάκη για προεκλογική πολιτική απάτη.

Η απάτη ως γνωστόν δεν αντέχει στον χρόνο.

Είναι λοιπόν θέμα χρόνου κυρίως για τη μεσαία τάξη να συνειδητοποιήσει ότι οι προσδοκίες και οι ελπίδες της αποδείχτηκαν φρούδες.

Γιατί η θέση των μεσαίων συμπολιτών μας όχι μόνο δεν βελτιώνεται αλλά επιδεινώνεται, σε αντίθεση με αυτή των εχόντων και κατεχόντων, η οποία πράγματι βελτιώνεται, γιατί εκεί -να το λέμε το σωστό- τις τηρεί τις υποσχέσεις της η κυβέρνηση.

Μέχρι στιγμής λοιπόν δε βλέπουμε ούτε ανάπτυξη στο 4%, ούτε καταιγίδα επενδύσεων, ούτε καν μπουλντόζες στο Ελληνικό δε βλέπουμε,

ούτε καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας,

ούτε αύξηση του βασικού μισθού,

ούτε κανέναν ασφαλιστικό παράδεισος για ελεύθερους επαγγελματίες.

Αντιθέτως βλέπουμε κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων,

επιστροφή στην εργασιακή ζούγκλα,

συρρίκνωση των αμοιβών,

μαζικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα με την διακριτική συμφωνία της κυβέρνησης,

αυξήσεις περίπου 20% στις ασφαλιστικές εισφορές

Και κατάργηση της 13ής σύνταξης.

Όσο για τη πορεία της οικονομίας, ας μη βιαστούμε ακόμη αλλά θα βγάλουμε ίσως κάποια ασφαλή συμπεράσματα στο τέλος του πρώτου τετραμήνου.

Όσοι όμως μιλάνε με ανθρώπους της αγοράς, ειδικά για τη περίοδο των εορτών, ακούνε για τη πραγματική οικονομία μια διαφορετική εκδοχή από αυτή που παρουσιάζει η κυβέρνηση.

Εκεί όμως που δεν υπάρχει αμφιβολία για το ότι δε πάμε καθόλου καλά, είναι το προσφυγικό και μεταναστευτικό.

Χρειάστηκε βεβαία έξι ολόκληρους μήνες για να το καταλάβει και να το παραδεχτεί ο ίδιος ο Μητσοτάκης.

Που κατήργησε το υπουργείο Μεταναστευτικής πολιτικής στη χώρα με τις μεγαλύτερες ροές.

Και δήλωνε και αυτός και ο Χρυσοχοίδης ότι είναι άχρηστο και μη λειτουργικό.

Και άλλαξε εντωμεταξύ 5-6 διαφορετικούς υπουργούς για να το διαχειριστούν.

Για να καταλήξει στο τέλος να το διαχειρίζεται ο υφυπουργός εργασίας, από το γραφείο του στο υπουργείο εργασίας, καθώς δεν άλλαξε έδρα, με πρόφαση ότι έχει γνώση του ζητήματος επειδή εκλέγεται στη Χίο,

Αλλά με αληθινή αιτία ότι δε μπορούσε άλλο να μείνει στο υπουργείο γιατί δεν ανταλλάσει ούτε καλημέρα με τον αρμόδιο υπουργό.

Αυτή είναι η εικόνα της κυβερνητικής διαχείρισης στο πιο κρίσιμο θέμα που γνώριζαν ότι θα έπρεπε να διαχειρισθούν ένα εκλεγούν.

Απροετοίμαστοι, ιδεοληπτικοί και ανίκανοι να χωρίσουν δυο γαιδάρων άχυρα.

Αλλά το βασικό δεν είναι ότι ξαναέφτιαξαν μετά από έξι μήνες το υπουργείο που οι ίδιοι διέλυσαν.

Το θέμα είναι με ποια πολιτική θα επιχειρήσουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.

Διότι το να αναγνωρίσει κανείς το προφανές, ότι δεν έπρεπε να διαλυθεί το υπουργείο είναι το εύκολο.

Το δύσκολο είναι να αναγνωρίσουν ότι υπήρξε εγκληματική η υποταγή του μεταναστευτικού σε μικροπολιτικές βλέψεις και επιδιώξεις.

Ότι το μεταναστευτικό δεν είναι ένα πρόβλημα απλώς οργανωτικό, αλλά και κοινωνικό και πολιτικό.

Και ότι χρειάζεται προσπάθεια μεγάλη για να κατανοήσει η κοινωνία μας την κρίσιμη σημασία του και τη δυσκολία της επίλυσής του.

Και κυρίως να κατανοήσει ότι αν δε συμμετάσχει σ’ αυτή τη προσπάθεια, δε θα προκύψει λύση.

Τίποτε όμως από αυτά δεν συμβαίνει.

Η προπαγάνδα τους εξακολουθεί να ερωτοτροπεί με τον πνιγμό ανθρώπων, και με τα μπάρμπεκιου.

Ο αντιπρόεδρός τους να κατηγορεί τους πνιγμένους για εισβολείς, και την ώρα που πνίγονται να τους κατηγορεί γιατί γνωρίζουν το τηλέφωνο έκτατης ανάγκης.

Και ο κ. Μητσοτάκης εξακολουθεί να νίπτει τας χείρας του στο δράμα του Αιγαίου.

Έτσι όμως καμιά βελτίωση και καμιά λύση δεν πρόκειται να υπάρξει.

Αν δεν αντιληφθούν ότι το μεταναστευτικό είναι εθνικό θέμα πρώτης γραμμής, και χρειάζεται εθνική πολιτική και κινητοποίηση με όρους ανθρωπισμού και εθνικής ευθύνης για να αντιμετωπιστεί, τίποτε καλό δεν μπορούμε να περιμένουμε.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Θα μπορούσα να μιλάω για πολύ ώρα για να τεκμηριώσω με επιχειρήματα και με παραδείγματα το αρχικό μου συμπέρασμα αλλά και την αίσθηση πιστεύω της πλειοψηφίας της κοινής, ανεξάρτητα από τις πολιτικές προτιμήσεις, ότι η χώρα δε πάει καλά.

Και ότι η κυβέρνηση κάνει διαρκώς λάθη και ατοπήματα, τα οποία προς ώρας, η καλοστημένη ασπίδα των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ φροντίζει να αμβλύνει.

Ωστόσο επιτρέψτε πριν ολοκληρώσω να σταθώ σε δυο μόνο ακόμη θέματα.

Το ένα πιστεύω προκαλεί τη κοινή γνώμη και είναι ένδειξη θράσους και αλαζονείας που ο υπουργός εργασίας επιμένει.

Πρόκειται για τη περιβόητη υπόθεση της τακτοποίησης των λεγόμενων «γαλάζιων παππούδων» μετά τη τακτοποίηση των «γαλάζιων παιδιών».

Και αναφέρομαι στην απαράδεκτη τροπολογία που δίνει τη δυνατότητα σε συνταξιούχους εκλεκτούς του κομματικού μηχανισμού, να προσλαμβάνονται ως μετακλητοί στα υπουργικά γραφεία, κρατώντας και το μισθό και τη σύνταξη.

Θα ήταν μια υπόθεση μόνο για γέλια, αν δεν συνέβαινε σε μια χώρα που οδηγήθηκε στη κρίση ακριβώς επειδή επικράτησαν αυτές οι πρακτικές της αναξιοκρατίας, της ανηθικότητας, της γεροντικής κομματοκρατίας.

Καλώ λοιπόν τον κο Μητσοτάκη, να συμμαζέψει το ρουσφέτι του κου Βρούτση στους συνταξιούχους κομματικούς καρεκλοκένταυρους.

Αρκετά γελάσαμε και κλάψαμε ταυτόχρονα με τον κο Πατέρα, δε χρειάζεται να μας προσφέρετε και άλλο κλαυσίγελο.

Μαζέψτε το, λοιπόν, πριν σας κάνει μεγαλύτερη ζημιά.

Και το δεύτερο θέμα στο οποίο θέλω να αναφερθώ και να ζητήσω επίσης στον κο Μητσοτάκη να παρέμβει είναι αυτό των πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μετά τη πτώχευση της ΑΕΠΙ, είχε από την πρώτη στιγμή την πολιτική βούληση να καθαρίσει το τοπίο από τις αμαρτίες του παρελθόντος και να δώσει τη δυνατότητα στους καλλιτέχνες να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, όπως συμβαίνει παντού στην Ευρώπη.

Να έχουν τη δυνατότητα να συστήσουν έναν οργανισμό των δημιουργών.

Εδώ και έξι μήνες η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και παρά τις δεσμεύσεις του ίδιου του κου Μητσοτάκη

προεκλογικά προς τον καλλιτεχνικό κόσμο, κωλυσιεργεί με κίνδυνο όχι μόνο οι δημιουργοί να μην αμείβονται για τα δικαιώματά τους, αλλά με κίνδυνο την ολική επιστροφή στην κακοδαιμονία του παρελθόντος.

Επειδή τα δικαιώματα των δημιουργών δεν είναι μόνο μια υπόθεση νομικής διεκπεραίωσης που αφορά αποκλειστικά κάποιους καλλιτέχνες, αλλά αφορά την υπεράσπιση του πολιτιστικού μας πλούτου, καλό θα είναι η κυβέρνηση να σταματήσει την εσκεμμένη κωλυσιεργία.

Και να προχωρήσει άμεσα στην αδειοδότηση του Οργανισμού των δημιουργών, οι οποίοι είναι και οι μόνοι που συλλογικά μπορούν να αποφασίσουν για το πως θα διαχειριστούν τις αποζημιώσεις για τη χρήση των δικών τους πνευματικών δικαιωμάτων.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Είναι κουραστικό να απαριθμήσω όλα τα κρούσματα ταξικής μονομέρειας, τοξικής προπαγάνδας, και συνειδητής εξαπάτησης, που χαρακτηρίζουν τη μέχρι σήμερα κυβερνητική θητεία.

Δεν θα το κάνω.

Μπορώ όμως να πω ένα πράγμα.

Τίποτε καλό δεν μπορούμε να περιμένουμε από έναν πρωθυπουργό που ζει τον ταξικά μονομερή, κοινωνικά βάρβαρο, και δημοκρατικά επικίνδυνο μύθο του

Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά, όλες οι δυνάμεις της προόδου, όλοι όσοι βλέπουμε τον εαυτό τους στο στρατόπεδο της δημοκρατίας, οφείλουμε να ορθώσουμε ένα τείχος δημοκρατικής και κοινωνικής αντίστασης στις πολιτικές της ΝΔ.

Γιατί κάθε μέρα που περνάει αυτή η κυβέρνηση συσσωρεύει ζημιές για τη χ

Σ’ αυτές τις συνθήκες η αυριανή εκλογή αποκτά έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα.

Ήμασταν, είμαστε, και θα είμαστε, μια δύναμη στήριξης της δημοκρατίας, και της κοινωνικής προόδου.

Μ’ αυτό το πρίσμα, η εκλογή μιας προέδρου με προοδευτικά χαρακτηριστικά, παρά την εμφανή επικοινωνιακή προσπάθεια του κ. Μητσοτάκη να την εκμεταλλευτεί, αποτελεί για μας μια απόδειξη της δύναμης των ιδεών μας.

Με τη δύναμη αυτών των ιδεών υποχρεώθηκαν να συμβιβαστούν ο κ. Μητσοτάκης και η σκληροί του κόμματός του.

Όσοι εν πάση περιπτώσει δε θα σκαρφιστούν κάποιο έκτακτο υπερατλαντικό ταξίδι, προκειμένου να αποφύγουν να ψηφίσουν.

Η δύναμη αυτών των ιδεών, να ξέρετε ότι είναι η δική μας δύναμή.

Αυτές οι ιδέες με τη δική μας προσπάθεια, μπορούν να γίνουν υλική δύναμη, αγώνων και κατακτήσεων ως ιδέες ξανά της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.

Αυτές οι ιδέες της προόδου μπορούν να νικήσουν και με τη δική μας συμβολή, θα νικήσουν τις ιδεοληψίες της συντήρησης και της κοινωνικής οπισθοδρόμησης.

Είμαστε βέβαιοι γι’ αυτό.

Με πληροφορίες και από το SLpress.gr