Ο θάνατός σου, η ζωή μου…
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Βρέθηκαν σε συνάντηση υψίστης σημασίας και αποχώρησαν διαφωνούντες, γιατί το μοίρασμα της πίτας δεν συνέφερε κανέναν. Μου θύμισαν όμως την παροιμία που λέει «δύο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα».
Τι δουλειά έχουν ο Πούτιν και ο Ερντογάν κάτω από τα νότια παράλια της Κύπρου και για τον λόγο αυτόν ανακάτεψαν τη Λιβύη δημιουργώντας εμφύλιο πόλεμο, αδιαφορώντας για τον χαμό του άμαχου πληθυσμού; Υποστηρίζουν μια αρχή που αποτελεί το 3% του λιβυκού πληθυσμού, διεκδικώντας έτσι μέσω αυτής μερίδιο από τα κοιτάσματα του λιβυκού και κυπριακού πελάγους. Πότε επιτέλους θα σταματήσει αυτή η λυσσώδης απαίτηση για την κατάκτηση και την υποτέλεια λαών που δεν τους ανήκουν;
Γιατί θα πρέπει να σέρνονται οι φτωχοί λαοί κάτω από το άρμα των μεγάλων δυνάμεων Ανατολής και Δύσης; Τι θα κερδίσουν, άραγε, εκμεταλλευόμενοι αδύναμους και ποια είναι η ισχύς τους; Ποια είναι τα πρότυπα που προβάλλουν στις γενιές που έρχονται; Ο θάνατός σου, η ζωή μου; Αυτή είναι η κληρονομιά μιας ανθρωπότητας που έχει βγει εκτός ορίων, που από τη μία ως την άλλη άκρη της Γης υποφέρει, καίγεται, αντιδρά, δολοφονεί αθώους και μη, που κατατρέχεται από περίεργα και τραγικά φυσικά φαινόμενα; Πόσο σοφός ήταν ο δικός μας άνθρωπος, ο Θουκυδίδης, τα λόγια του οποίου αντηχούν στο πέρασμα των αιώνων, όταν μιλούσε για την απληστία, την καταπίεση του ανίσχυρου, την ανάγκη συμμαχιών για να μπορέσει ένα κράτος να είναι ισχυρό, υποστηριζόμενο από ομοϊδεάτες, γιατί η καλή γειτονία και ο σεβασμός των συνόρων κάθε χώρας είναι απαραβίαστα.
Ας ελπίσουμε ότι τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα ζήσουν σε μια κοινωνία πιο σοφή, με καινούργιες ιδέες, απαλλαγμένες από τον έντονο επεκτατισμό, με αγάπη για τον συνάνθρωπο, και η γη θα σταματήσει να εκδικείται την αποκοτιά και την έπαρση των ανθρώπων που έζησαν στον δικό μας αιώνα.