Μια ζωή για ορντινάντσα τους θέλουν την Ελλάδα οι… σύμμαχοί μας οι Αμερικανοί
Μια από τα ίδια πήραμε από τον… φίλο και… σύμμαχό μας, τον ηγέτη της Δύσης, τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, έναν στυγνό επιχειρηματία για τον οποίο το μόνο που μετράει είναι το κέρδος, το τι μπήκε στο Ταμείο.
Με άδεια τη βαλίτσα επέστρεψε ο πρωθυπουργός μας Κυριάκος Μητσοτάκης από την Ουάσινγκτον, όπου ήταν προσκεκλημένος του μεγάλου αφεντικού…
Δεν φταίει ο πρωθυπουργός που δεν πήρε τίποτα το ουσιαστικό, ούτε μία λέξη, μια παραδοχή ότι η Ελλάδα είναι ο διαχρονικός εταίρος των ΗΠΑ που ποτέ δεν αλλαξοπίστησε, με το «οικόπεδό» της να είναι σαν δικό τους. Πάντα ψηλά η Αστερόεσσα…
Ούτε ένα χαμόγελο, ένα κλείσιμο του ματιού, ένα «μη φοβάσαι, φίλε Κυριάκο, εμείς είμαστε εδώ έτσι και ο Τούρκος κάνει τον νταή»…
Ακόμη και τη στιγμή που ο πρωθυπουργός παρενέβη στη ζωντανή συνέντευξη και είπε ότι είναι άκυρη η συμφωνία του Ερντογάν με τη Λιβύη, ο Πρόεδρος της Αμερικής όχι μόνο δεν έκλεισε το μάτι στον Μητσοτάκη, αλλά συνέχισε να απαντάει σε ερωτήσεις σαν να μην είχε πει τίποτα όχι κάποιος περαστικός αλλά ο πρωθυπουργός μιας χώρας που είναι σταθερή σύμμαχός τους, βάζοντας ένα μέγα θέμα, που ανάβει φωτιά στην καυτή γειτονιά μας, με την Τουρκία να μπαίνει σε ξένα αλώνια… Και να καταπατά «εδάφη» που ανήκουν στην Ελλάδα. Πέραν των αρπακτικών της διαθέσεων στο Αιγαίο και στην Κύπρο.
Δεν είναι πρωτόγνωρη αυτή η συμπεριφορά του Προέδρου της Αμερικής. Την ίδια στάση είχαν και οι προκάτοχοί του. Μόνο που ήταν πιο κομψή, παίρναμε κι ένα χαμόγελο… Κάτι ήταν κι αυτό, μέτραγε στη ζυγαριά «τι πήρες, τι σου πήρε»…
Ωμά θα το πούμε…
Μας θέλουν ορντινάντσα τους… Ιδιαίτερα από τη στιγμή που ο Λευκός Οίκος δεν αντιμετώπισε τις αντιδράσεις που θα έπρεπε να αντιμετωπίσει, παίρνοντας το μήνυμα ότι «έχει και η πατρίδα μου λόγο, είναι η εμπροσθοφυλακή, το οχυρό σας στην κρισιμότερη περιοχή του πλανήτη». Ότι δεν είμαστε ο… ζήτουλας. Ο Ανδρέας τόλμησε, απειλώντας ακόμη και με πόλεμο απέναντι στην εισβολή του Τούρκου στο Αιγαίο με την εντολή «Βυθίσατε το “Χόρα”». Και το αντίτιμο ήταν η… αποψίλωσή του.
Θα άξιζε να γίνει ένας λογαριασμός. Θα έβγαινε μείον για την Αμερική.
Πότε βοήθησε σε κρίσιμες στιγμές για την πατρίδα μας, για το Έθνος μας; Πού ήταν τις μέρες της δικτατορίας των συνταγματαρχών; Μη μας πουν ότι δεν την πήραν χαμπάρι…
Πού ήταν το 1974 στην εισβολή του «Αττίλα»; Έξω από την Κερύνεια ήταν ο Αμερικανικός Στόλος και σφύριζε αδιάφορα…
Η Ελλάδα ποτέ δεν διεκδίκησε τίποτα παραπάνω από αυτά που ορίζουν οι διεθνείς συνθήκες, κατοχυρώνοντας την κυριαρχία της. Τίποτε άλλο από αυτό δεν απαιτεί, μόνο την προστασία της από την Ατλαντική Συμμαχία, το ΝΑΤΟ…
Τι κι αν φωνάζεις, όμως, αν μάχεσαι…
Η κατάληξη είναι, δυστυχώς, πάντα αυτή.
Οι στίχοι από τον «Ύμνο εις την Ελευθερία» του εθνικού μας ποιητή, που πρέπει να είναι η σημαία κάθε γενιάς και να μην τους ξεχνάει κανείς…
«Με τα ρούχα αιματωμένα
ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα
άλλα χέρια δυνατά.
Μοναχή το δρόμο επήρες,
εξανάλθες μοναχή.
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
εάν η χρεία τες κουρταλεί».