ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΝΑΧΟ ΤΟΥ ΤΡΕΧΕΙ, ΜΕ ΓΕΝΝΑΙΑ ΨΥΧΗ… ΕΤΣΙ ΑΝΤΕΧΕΙ

January 5, 2020 στις κατηγορίες ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ,ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ,

Τό κοίταγαν ψηλά βουνά
κι αυτό χαμογελούσε
μπροστά του ήταν ο γιαλός
μέ κύμα πού βοούσε.
•••
Ψυχρή ήταν η θάλασσα
όμως τό κοριτσάκι
τήν είχε τήν απόφαση
καί μές στό βοριαδάκι,
•••
αρχίζει τό τραγούδι του
λές κι ήτανε αηδόνι
καί πίσω του φοβέριζαν
οι περασμένοι χρόνοι.
•••
Μά τό κορίτσι δυνατό
χαμογελά καί πάει
ενώ τραγούδαγε γλυκά
η φύση π’ αγαπάει.
•••
Τίποτε δέν τό φόβιζε
η φύση τό νοούσε,
εκείνο μές στά λούλουδα
τό μέλλον του ζητούσε.
•••
Οι γερασμένοι άνθρωποι
λυγίζανε τό γόνυ
κι αφεντικά τους ήτανε
τα βάσανα κι οι πόνοι.
•••
Τά μοιρολόγια π’ άκουγε
η όμορφη παρθένα
λές κι ήταν κενοτάφια
καί χρόνια περασμένα.
•••
Τό θάρρος της μεγάλωνε
δέν νυχτοπερπατούσε
εξ Ουρανού τήν θαύμαζαν
αι τών προγόνων Μούσαι.
•••
Συνέχιζε τό βάδισμα
άλλη ζωή ζητάει,
ο Γείτονάς της Ραψωδός
μέ θαυμασμό κοιτάει.
•••
Ολόκληρο τό παρελθόν
χαιρόταν γιά τήν Κόρη,
οι κάμποι καί οι θάλασσες
καί τά ψηλά τά όρη.
•••
Ο Κόσμος φάνταζε γυμνός
ξωκλήσι ρημαγμένο
η Κόρη όμως δυνατή
είπε: Εδώ δέν μένω.
•••
Κόβει από δέντρο ένα κλαδί
καί δίπλα τό φυτεύει
νά μάθει ο Κόσμος αύριο
στό Σύμπαν νά πιστεύει.
(…)
Η Κόρη ξεγυμνώθηκε
η Φύση τήν θαυμάζει
καί τήν κοιτά σάν Γόησσα
πού τά θεριά δαμάζει!
•••
Τό Μέλλον πάνω
στα βουνά
τόν εαυτό του χτίζει
καί τό Κορίτσι ολόγυμνο
ξέρει τό πού βαδίζει.
…………………………………
«Του πόνου εστρέψαν οι πηγές
από το σωθικό μου,
έστρωσ’ ο νους, κι ανέβηκα
πάλι στον εαυτό μου».
Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ.