Ελένη Τσαλιγοπούλου: Η πόλη μου με έφτυσε…
«Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να τραγουδάω. Από τα πέντε μου χρόνια. Ήμουν η καλύτερη τραγουδίστρια της οικογένειας, της γειτονιάς, της Νάουσας. Ήμουν μεγάλη ψωνάρα. Έλεγα όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω τραγουδίστρια. Όταν ξεκίνησα επιδίωκα να κάνω μόνο αυτό που ήθελα εγώ.
Έκανα μαθήματα κλασικού τραγουδιού, ήμουν σοπράνο. Θυμάμαι τη δασκάλα μου να μου βάζει χέρι και να μου λέει ‘‘μην πηγαίνεις στα ρεμπετάδικα να τραγουδάς. Ντροπή σου εσύ πρέπει να γίνεις λυρική τραγουδίστρια’’. Ξέφυγα από αυτό το εγωιστικό στοιχείο του χαρακτήρα μου όταν άρχισα να τραγουδάω ρεπερτόριο. Όταν είπα κομμάτια του Γιώργου Ζήκα, του Γιώργου Ανδρέου, με τον οποίο συνδέθηκα γιατί υπήρξε και ο άνθρωπός μου για πάρα πολλά χρόνια.
Όταν έφυγα από τη Νάουσα για να γίνω τραγουδίστρια ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα για μένα. Η πόλη μου με έφτυσε. Το επάγγελμα αυτό ήταν συνώνυμο δυστυχώς με εκείνο της πόρνης. Ήμουν παντρεμένη από τα 16 μου χρόνια, απέκτησα παιδί στα 19 μου χρόνια και αποφάσισα να χωρίσω. Φαντάσου πήγαινα τον Αργύρη – τον γιο μου – στο νοσοκομείο για εμβόλιο και μου έλεγε ο γιατρός: ‘‘Η μαμά πού είναι’’. Κι εγώ ντρεπόμουν.
Με τον Γιώργο Νταλάρα, να είναι καλά, κάναμε περιοδείες μαζί και άρχισα να αποκτώ αναγνωσιμότητα. Αυτό θα του το χρωστώ πάντα. Όχι για το βήμα που μου έδωσε στον χώρο του τραγουδιού αλλά γιατί ‘‘επέστρεψα’’ ξανά στην πόλη μου».
Υπογραφή: Ελένη Τσαλιγοπούλου, τραγουδίστρια