Μπούμερανγκ για τον Ερντογάν η Λιβύη
Του
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΑΚΑΛΟΥ
Έπεσε στην παγίδα που έστησε σε Αμερική, Ρωσία, Γαλλία και Ελλάδα
-Ευκαιρία της Αθήνας να στριμώξει τον Σουλτάνο με τη στήριξη των ξένων
-Κρίσιμη η συνάντηση Μητσοτάκη με Τραμπ
Στην παγίδα που ο ίδιος έστησε κινδυνεύει να ρίξει την ίδια την Τουρκία ο Ταγίπ Ερντογάν, καθώς ο αλαζονικός μεγαλοϊδεατισμός του τον οδηγεί σε μια εμπλοκή την οποία η χώρα του και ο στρατός του δεν μπορούν να αντέξουν και στρέφει εναντίον του όλο και περισσότερο τον διεθνή παράγοντα.
Η απειλή τουρκικής στρατιωτικής παρέμβασης στη Λιβύη, την οποία αποδοκιμάζει σύσσωμος ο διεθνής παράγοντας, συνδέεται ευθέως με το άλλο σκέλος των συμφωνιών του Ερντογάν με τον Αλ Σαράζ, που αφορά τη θαλάσσια οριοθέτηση των συνόρων μεταξύ Λιβύης και Τουρκίας, και αυτό είναι κάτι που η Ελλάδα πρέπει να προβάλει κάθε στιγμή, προκειμένου να μη στραφεί η κριτική μόνο στο στρατιωτικό μνημόνιο και μείνει ανέγγιχτο εκείνο που θίγει τα ελληνικά και κυπριακά κυριαρχικά δικαιώματα.
Ο κ. Ερντογάν θα δυσκολευθεί να τιθασεύσει την αλαζονεία του, που τον κάνει να πιστεύει ότι μπορεί να παρεμβαίνει όπου θέλει, ακόμη και εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορά του, σε μια αναβίωση του νεοοθωμανικού δόγματος, θέλοντας να φέρει την επιρροή της Τουρκίας στα σύνορα και ακόμη πέρα από αυτά της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Έτσι, ενώ υπήρχε η εκτίμηση ότι όλα αυτά γίνονται απλώς για να ενισχύσει το διεθνές προφίλ του και τη διαπραγματευτική θέση της χώρας του είτε έναντι της Ελλάδας είτε έναντι του αραβικού κόσμου, ο Ερντογάν δείχνει ότι δύσκολα θα κάνει πίσω, αλλά θα επιχειρήσει να επιβάλει, όσο έχει ακόμη καιρό, τετελεσμένα εις βάρος της Ελλάδας, εφαρμόζοντας το μνημόνιο οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών που υπέγραψε με τον Αλ Σαράζ και συγχρόνως θα προσπαθήσει να βάλει πόδι στη Βόρεια Αφρική, με την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας στο κλυδωνιζόμενο καθεστώς της Τρίπολης. Συγχρόνως προσπαθεί να προσεταιρισθεί την Τυνησία, ώστε με πρόσχημα και πάλι τη συνδρομή σε μια ιδεολογική – θρησκευτική συμμαχία με υπόβαθρο τους Αδελφούς Μουσουλμάνους να παραχωρηθεί ναυτική βάση στο Τουρκικό Πολεμικό Ναυτικό.
Βεβαίως, το πιθανότερο είναι ότι ο Ερντογάν δεν θα ρισκάρει να στείλει τακτικό τουρκικό στρατό στη Λιβύη, αλλά θα περιορισθεί σε μικρό αριθμό στρατιωτικών συμβούλων και στη διακίνηση ισλαμιστών μαχητών που μέχρι τώρα πολεμούσαν στη Συρία. Και αυτό επίσης αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για νεκρανάσταση των τζιχαντιστών και της ισλαμικής τρομοκρατίας στη Λιβύη, που θα οδηγούσε σε ακόμη μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση ολόκληρη την περιοχή.
Σε αυτό το περιβάλλον είναι αρκετά πιο εύκολο για την Ελλάδα να πείσει τους ξένους συνομιλητές της για το επικίνδυνο παιχνίδι του Ταγίπ Ερντογάν, το οποίο απειλεί έναν σταθερό άξονα ασφάλειας που έχει δημιουργηθεί στην Ανατολική Μεσόγειο, μεταξύ Ισραήλ, Κύπρου, Ελλάδας και Αιγύπτου, από τον οποίο η Τουρκία έχει μόνη της αποκλεισθεί.
Έτσι, η συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ντόναλντ Τραμπ στις 7 Ιανουαρίου αποκτά κρίσιμη σημασία, καθώς, παρά το γεγονός ότι ο Ερντογάν δείχνει να μην ακούει και να μην υπολογίζει κανέναν, μια ρητή στήριξη της Αθήνας από τον αμερικανό Πρόεδρο στο θέμα της παράνομης προσπάθειας της Τουρκίας να καταπατήσει όλη την ελληνική υφαλοκρηπίδα θα αποτελεί σημαντικό όπλο στα χέρια της ελληνικής διπλωματίας.
Επίσης σημαντική είναι η επιλογή της Γαλλίας να εμπλακεί ενεργά στα θέματα της Ανατολικής Μεσογείου. Και δεν είναι μόνο οι δηλώσεις αποδοκιμασίας των ενεργειών του Ερντογάν. Το επόμενο Σαββατοκύριακο, στο Κάιρο, θα πραγματοποιηθεί η τριμερής των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας – Αιγύπτου – Κύπρου, στην οποία θα συμμετάσχει και ο γάλλος υπουργός Εξωτερικών, και φυσικά ένα από τα πρώτα ζητήματα στην ατζέντα, εκτός της συνεργασίας στους τομείς της ενέργειας και της άμυνας, θα είναι και η κατάσταση στη Λιβύη αλλά και οι μονομερείς, παράνομες ενέργειες της Τουρκίας.
Και ουσιαστικά αυτή η συνάντηση θα προετοιμάσει και το έδαφος για τις συνομιλίες που θα έχει στο Παρίσι στο τέλος του Ιανουαρίου ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον γάλλο Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν. Η Γαλλία θέλει να κάνει ορατό όλο και πιο έντονα το στίγμα της στις διεθνείς υποθέσεις, πολύ περισσότερο στην Ανατολική Μεσόγειο, και οι διεργασίες αυτές έχουν ξεχωριστή σημασία λόγω και της κρίσης στις σχέσεις Μακρόν – Ερντογάν αλλά και λόγω της παρουσίας του γαλλικού κολοσσού TOTAL σε οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ, τα οποία αμφισβητεί η Τουρκία και στα οποία πρόκειται εντός των επόμενων τριών μηνών να ξεκινήσουν γεωτρήσεις.
Όπλο κατά του Ερντογάν ο EastMed
Σε ό,τι αφορά τον αγωγό EastMed, παρά την αμφισβήτηση που υπάρχει κυρίως από επιχειρηματικά συμφέροντα και όσους δεν θέλουν να στεναχωρήσουν την Τουρκία (και δυστυχώς τέτοιοι υπάρχουν αρκετοί και στην Αθήνα και ακόμη περισσότεροι στη Λευκωσία), πρόκειται για ένα μεγάλης γεωστρατηγικής σημασίας έργο. Η υπογραφή της συμφωνίας από τους Κυριάκο Μητσοτάκη, Μπέντζαμιν Νετανιάχου και Νίκο Αναστασιάδη στην Αθήνα στις 2 Ιανουαρίου είναι εξαιρετικής σημασίας κίνηση, ενώ πρακτικά αμφισβητεί την παράνομη συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης, η οποία δεν προβλέπει θαλάσσια σύνορα μεταξύ της Ελλάδας και της Κύπρου.
Ακόμη και πριν από το μνημόνιο με τη Λιβύη η Τουρκία ήταν αντίθετη σε αυτόν τον αγωγό, επιμένοντας ότι πρέπει το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου να παραδοθεί στις διαθέσεις της και να εξαχθεί μέσω αγωγού που από τα Κατεχόμενα της Κύπρου θα περνά στην απέναντι τουρκική ακτή και θα συνεχίζει κατόπιν προς την Ευρώπη. Επέμενε σε έναν αγωγό που όμως οι χώρες που παράγουν το φυσικό αέριο δεν επιθυμούν να το παραδώσουν στα χέρια της Τουρκίας, κυρίως για γεωστρατηγικούς λόγους.
Αυτήν τη στιγμή ο Ταγίπ Ερντογάν δείχνει έτοιμος να ρίξει όλα τα χαρτιά του στο τραπέζι, γνωρίζοντας βεβαίως ότι δεν μπορεί για πολύ καιρό να κρατήσει όλα τα μέτωπα ανοικτά.
Η Αθήνα δεν έχει άλλη επιλογή από το να αντέξει την πίεση που ασκεί και θα κλιμακώσει ο Ερντογάν τόσο στον αέρα του Αιγαίου όσο και στη θάλασσα της Ανατολικής Μεσογείου, όπου το πιθανότερο είναι να επιλέξει να στείλει ερευνητικό πλοίο για να προκαλέσει εξελίξεις.
Και με συμμαχίες, την άμεση επιστράτευση όλων των δυνατοτήτων που υπάρχουν για την ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων και στρατηγικού χαρακτήρα κινήσεις, όπως θα ήταν η επίτευξη συμφωνίας, έστω και με κόστος, για οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών με Αίγυπτο και Ιταλία και φυσικά με την Αλβανία (την οποία παραδόξως η κυβέρνηση αφήνει στο απυρόβλητο), να αντιμετωπίσει αυτήν την πραγματικά κρίσιμη κατάσταση, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια οδυνηρή ήττα τον Ελληνισμό.