Ο δρόμος προς τη Χάγη είναι στρωμένος με αγκάθια και παγίδες
Του
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΑΚΑΛΟΥ
Το «δόγμα» Σημίτη και η οικειοθελής παράδοση στις διαθέσεις του Σουλτάνου
-Τίποτα δεν έχει βάλει στο τραπέζι ο Ερντογάν
-Τώρα θυμήθηκαν να φτιάξουμε αμυντική βιομηχανία
-Χωρίς γραμμή πορευόμαστε…
Για τη μεγαλύτερη «ζαριά» του –με στόχο η επέτειος των 100 χρόνων από την ίδρυση του τουρκικού κράτους να συνδυασθεί με την πρώτη ουσιαστική επέκταση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του– ετοιμάζεται ο Ταγίπ Ερντογάν, καθώς με όχημα την ανώμαλη κατάσταση που επικρατεί στη Λιβύη επιχειρεί να θεμελιώσει την κυριαρχία της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, συμπιέζοντας την Ελλάδα στα χωρικά της ύδατα στο Αιγαίο. Και την ίδια ώρα στην Αθήνα ασχολούμαστε με το «φύλο των Αγγέλων», αν θα πρέπει να αρχίσουμε τώρα να φτιάχνουμε αμυντική βιομηχανία, αν πρέπει να υπάρχει ομοφωνία και να συνεδριάσει το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών, αν πρέπει να πάμε στη Χάγη.
Και από κοντά όλοι όσοι κλαυθμηρίζουν δίπλα στον κ. Σημίτη γιατί δεν ακολουθήσαμε την… πατριωτική πολιτική του (της αναγνώρισης ζωτικών και νόμιμων συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο, την παραπομπή στη Χάγη όχι μόνο της διαφοράς της υφαλοκρηπίδας αλλά και των «συναφών θεμάτων» και του «γκριζαρίσματος» των Ιμίων), γιατί δεν δεχθήκαμε το Σχέδιο Ανάν, οπότε θα είχε εξευμενισθεί η Τουρκία, γιατί οι Κύπριοι μάς εξέθεσαν στην οργή του Σουλτάνου, επειδή αποφάσισαν να οριοθετήσουν την ΑΟΖ τους και να ξεκινήσουν χωρίς την άδεια της Τουρκίας την έρευνα και εκμετάλλευση των φυσικών πόρων του νησιού…
Δυστυχώς επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία, καθώς και ο πολιτικός κόσμος και τα ΜΜΕ, τα οποία υποκύπτουν στον πειρασμό του μιμητισμού και της επανάληψης και προβολής της τουρκικής προπαγάνδας, καθίστανται ακούσια όργανα των τουρκικών ψυχολογικών επιχειρήσεων και δεν διατυπώνεται και δεν διαμορφώνεται μια ουσιαστική στρατηγική αντιμετώπισης του τουρκικού κινδύνου στις πραγματικές διαστάσεις του. Ο καθημερνός βομβαρδισμός της ελληνικής κοινής γνώμης με κινδυνολογία, με υπερπροβολή και της τελευταίας δήλωσης του τελευταίου τούρκου αξιωματούχου, η μεγέθυνση ειδήσεων που αποτελούν «κανονικότητα» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις διαμορφώνουν ένα περιβάλλον όπου η υποχωρητικότητα και η παράδοση των όπλων μετατρέπονται σταδιακά σε… λογική και υπεύθυνη στάση και πολιτική.
Η απειλή της Τουρκίας για την Ελλάδα και την Κύπρο δεν είναι τωρινή, ούτε θα είχε εξαφανιστεί εάν το 1960 η Τουρκία έπαιρνε ολόκληρη την Κύπρο, ούτε εάν το 1974 η γραμμή του «Αττίλα» κάλυπτε όλο το νησί, ούτε εάν στα Ίμια οι Τούρκοι «γκριζάριζαν» και άλλες βραχονησίδες, ούτε εάν οι Κύπριοι άφηναν υπομονετικά να περιμένουν τις ορέξεις της Τουρκίας για το πότε θα ασκήσουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΑΟΖ της, ούτε εάν η Ελλάδα αποδεχόταν ότι εγκαταλείπει το δικαίωμά της για επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ.
Την επόμενη ημέρα η Τουρκία και ο αδηφάγος Ερντογάν θα ήθελαν κάτι περισσότερο.
Η Ελλάδα δεν είναι ένα κουρέλι…
Μέχρι σήμερα, η έστω και με σοβαρές παλινωδίες στρατηγική απέναντι στην Τουρκία δεν έχει οδηγήσει ευτυχώς σε οδυνηρές απώλειες, εκτός ίσως της περίπτωσης των Ιμίων.
Η Ελλάδα μέχρι πριν από λίγα χρόνια κρατούσε την ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο, έχει ισχυρές συμμαχίες, έχει συμβάλει στην είσοδο της Κύπρου, ακόμη και με άλυτο το Κυπριακό, στην ΕΕ, διατηρεί, παρά την κρίση, έστω και με πολλά προβλήματα, το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων σε ικανοποιητικό επίπεδο.
Συνεπώς η Ελλάδα δεν είναι όπως θέλουν να την εμφανίζουν, ένα «κουρέλι», πάνω από το οποίο θα περάσει με ευκολία ο Ερντογάν αν το αποφασίσει, και επομένως θα πρέπει να σπεύσουμε να αναζητήσουμε την εύνοια του «εφέντη πασά»…
Η προσφυγή στη Χάγη είναι προφανώς μία από τις επιλογές και η ύστατη ίσως επιλογή για τη συνολική ρύθμιση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Και καθώς η Χάγη είναι ένας δικαστικός μηχανισμός, ο οποίος όμως έχει εισάγει και πολιτικά και άλλα κριτήρια στη λήψη των αποφάσεών του, είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να εκδώσει απόφαση η οποία θα δικαιώνει πλήρως την Ελλάδα. Και πιθανότατα η απόφαση για την περιοχή του Καστελλόριζου δεν θα είναι ευχάριστη για την Ελλάδα, αλλά πάντως σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να αποδεχθεί αυτό που με τη βία απειλεί να επιβάλει ο κ. Ερντογάν, δηλαδή, τη συρρίκνωση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στο εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης όλων των νησιών, ακόμη και της Κρήτης.
Ωστόσο, ο δρόμος προς τη Χάγη είναι στρωμένος με αγκάθια και επικίνδυνες παγίδες. Θα πρέπει να συνταχθεί συνυποσχετικό, στο οποίο θα συμφωνήσουν Ελλάδα και Τουρκία, για το ποια είναι η διαφορά που παραπέμπουν προς επίλυση. Μπορεί να υπάρξει σύγκλιση των εντελώς διαφορετικών θέσεων, καθώς η Ελλάδα ομιλεί για τη διαφορά της υφαλοκρηπίδας, ενώ η Τουρκία για ένα πακέτο διαφορών, αυτά που ο κ. Σημίτης είχε δεχθεί να αποκαλούνται «συναφή θέματα»;
Θα πρέπει οι δύο πλευρές να συμφωνήσουν ποιο Δίκαιο θα εφαρμοσθεί. Και φυσικά θα πρέπει προηγουμένως να έχει υπάρξει ρύθμιση της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης, κάτι όμως που δεν υπόκειται φυσικά ούτε στη δικαιοδοσία του δικαστηρίου ούτε, πολύ περισσότερο, στην έγκριση της Τουρκίας.
Και, εντέλει, ουδέποτε η Τουρκία επισήμως έχει αποδεχθεί την παραπομπή της διαφοράς της υφαλοκρηπίδας στη Χάγη.
Στην Αθήνα τις τελευταίες εβδομάδες έχει ξεκινήσει συζήτηση για τη Χάγη, σαν να είναι η πανάκεια της επίλυσης των προβλημάτων μας με την Τουρκία. Πολύ περισσότερο, σαν να είναι η επιλογή που έχουμε στα χέρια μας και δεν την εκμεταλλευόμαστε για να αποφύγουμε τα χειρότερα και το «θερμό επεισόδιο», το οποίο όλο και περισσότερο προβάλουν εκείνοι που θέλουν να τα βρούμε όπως όπως με την Τουρκία. Φυσικά όλοι αποκρύπτουν ότι η Χάγη δεν υπάρχει στο τραπέζι, ούτε η Τουρκία μας την έχει προσφέρει και εμείς την απορρίπτουμε.
Απλώς, με αυτόν τον τρόπο αναπτύσσεται το υπόστρωμα για μια πολιτική της «καλύβας του χότζα». Όσο περισσότερα θα ζητάει η Τουρκία, τόσο πιο εύκολα και πιο πολλά θα είμαστε έτοιμοι να της προσφέρουμε, προκειμένου να «αδειάσει η καλύβα» και να μειωθεί η ένταση και το ενδεχόμενο «θερμού επεισοδίου».
Η Ελλάδα έχει και αποτρεπτική ισχύ και διπλωματικά όπλα για να αντιμετωπίσει τη διαρκή τουρκική επιθετικότητα και πάντως να μεγιστοποιήσει το κόστος σε κάθε προσπάθεια της Τουρκίας να κερδίσει με περίπατο, όπως πιστεύει, όλα όσα δεν της έδωσε η γεωγραφία και η Συνθήκη της Λωζάννης.
Και η επιλογή της Χάγης μόνο τότε θα έρθει, όταν η Τουρκία αντιληφθεί ότι δεν έχει να κερδίσει τίποτε με τις απειλές… Μέχρι τότε η συζήτηση είναι απλώς για να νομιμοποιείται η πολιτική του κατευνασμού…
Φωτό: voicenews.gr