Η ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΣΗΚΩΣΕ ΠΟΤΕ ΚΕΦΑΛΙ, ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ Ή ΦΤΑΙΝ’ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Τελείωσαν οι γειτονιές
άλλαξε τό τοπίο
οι πόλεις αλλοπρόσαλλες
γίνανε μαστροπείο.
•••
Αφήσαμε τά άλογα
καί τούς αγρούς επίσης
καί γίναμε «μπακάληδες»
έτσι πού νά μάς φτύσεις.
•••
Τά σπίτια τών παππούδων μας
εγίνανε ρημάδια
καί φτάσαμε στήν Άβυσσο
τού διάολου κοπάδια.
•••
Έλληνες πιά δέν είμαστε
σκάβουμε καί πουλάμε
κι όλοι ομού ξεχάσαμε
πού ζούμε καί πού πάμε.
•••
Έτσι μάς βρήκαν οι τρανοί
τού χάρου προτεστάντες
κι εμείς πίσω γυρίσαμε
μέ αδειανές τίς «τσάντες».
•••
Καθρέφτες χρυσοποίκιλτοι
πύραυλοι οι κουζίνες
οι μέρες λιγοστέψανε
τό ίδιο καί οι μήνες.
•••
Τά γένια κρύβουν πρόσωπα
καί στού χαμού τ’ αλώνια
πετάξαν τά φορέματα
καί βάλαν παντελόνια.
•••
Οι κόρες οι αληθινές
-εγγόνια της Πυθίας-
γίνανε γλυκανάλατες
στάρλετ παραμυθίας.
•••
Καί ο καιρός ανάλγητος
μάς γδέρνει σάν χασάπης
στά δέ παλάτια στρατηγός
ο χρυσοφόρος τάπης.
•••
Πατούν εδώ, πατούν εκεί
μπράβοι καί τραπεζίτες
καί όλο ολοκαύτωμα
ακούς απ’ τούς «μεσίτες».
•••
Τί νά σού πώ, βρέ Έλληνα
μήπως καί θά μ’ ακούσεις
ο νούς σου στό ποδόσφαιρο
καί στών οδών τίς κρούσεις.
•••
Τών Μνημονίων ουραγός
τρέχεις χωρίς νά φτάσεις.
Λεωφορεία γίναμε
στού μηδενός τίς στάσεις.
•••
Ανατολή καί βάσανα
Μεσόγειος τό θύμα.
Τί νά σού πώ, Συνέλληνα
πώς έγινες… Τί κρίμα.
•••
Θά σού κεντήσω ένα σταυρό
όταν κι εσύ πεθάνεις,
όμως είς τόν Παράδεισο
ΕΣΥ ποτέ δέν φτάνεις.
………………………………………..
Περνάμε δεμένοι μέ αλυσίδες,
έτσι τώρα λέγονται οι υποσχέσεις,
άν πάς νά τίς κόψεις δέν θά σού μείνει
δάχτυλο. Επιχείρησε καί θά καταλάβεις.

 
Απολαύστε περισσότερο Φιοράντε  ΕΔΩ