Η συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης αλλάζει πολλά και υποκρύπτει περισσότερα!

– Η εθνική συναίνεση αναγκαία προϋπόθεση επιβίωσης…

Του
ΑΝΤΩΝΗ Π. ΑΡΓΥΡΟΥ
Δικηγόρου ΑΠ, Αν. Νομικού
Συμβούλου Πανεπιστημίου Αθηνών

Το σκηνικό μετά τη συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης αλλάζει πολλά και κατά την άποψή μου υποκρύπτει περισσότερα. Και αυτό διότι μετατοπίζει την προσοχή της Αθήνας στη δική της ΑΟΖ, που απειλείται πια φανερά. Επιπλέον, δημιουργείται άμεσα κλίμα έντασης και ανησυχίας, που δημιουργεί ανασφάλεια, πράγμα κρίσιμο σε κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια.

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις περνούν την κρισιμότερη φάση τους από το 1974. Πρόκειται για μια συστηματική στρατηγική αμφισβήτησης του status quo στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, με απρόβλεπτες συνέπειες. Στόχος της Άγκυρας δεν είναι ο πόλεμος με την Ελλάδα.

Στόχος της είναι να συρθεί υπό δυσμενείς συνθήκες η χώρα μας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και εκεί να πάρει ό,τι θέλει. Τούτη την ώρα λοιπόν, που οι «άνεμοι του πολέμου» πλησιάζουν στη γειτονιά μας, όσο ποτέ άλλοτε, χρειάζεται η χώρα εθνική συναίνεση και ομοψυχία. Μια ιστορική υποχρέωση, που εκκρεμούσε επί 44 χρόνια, υλοποιήθηκε με πλειοψηφία 288 βουλευτών, που αποτελεί κοινοβουλευτικό ρεκόρ, καθώς η Βουλή ενέκρινε το κυβερνητικό νομοσχέδιο για την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού. Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί για το νομικό κομμάτι της υπόθεσης, όμως η σημειολογία της στιγμής δείχνει πως άναψε και πάλι το μεγάλο δέντρο της συναίνεσης, που τόσο έχει ανάγκη αυτός ο τόπος.

Η συναίνεση είναι αποτέλεσμα της ποιότητας της κοινωνίας της χώρας και της κουλτούρας των ανθρώπων της. Η συναίνεση απαιτεί θυσίες, εγκατάλειψη των στερεοτύπων, απαιτεί λειτουργία της δημοκρατίας. Κανόνες περί δημοκρατίας έχουμε σε αυτόν τον τόπο. Εάν τους ακολουθούσαμε, η ποιότητα της δημοκρατίας μας θα ήταν… άλλη. Λέγοντας συναίνεση δεν εννοούμε πάντα ομοφωνία, εννοούμε την αποδοχή κοινών θέσεων σε μεγάλα ζήτημα, όπως τα εθνικά, η Παιδεία, η Δικαιοσύνη, η ποιότητα ζωής, η ανανέωση σε πρόσωπα και ιδέες κ.ά.

Ως ευρωπαίος πολίτης, χάρηκα όταν είδα τη Σάνα Μάριν, τη νέα πρωθυπουργό της Φινλανδίας, μια νέα μόλις 34 χρονών, όμορφη και γοητευτική. Κανονικά, όλα αυτά δεν θα έπρεπε να αποτελούν θέματα σχολιασμού, ωστόσο είναι γεγονός ότι η εκλογή ενός ατόμου με αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελεί ένα είδος επανάστασης σε ένα κατεστημένο αντιλήψεων, ειδικά εάν το μέτρο σύγκρισης είναι η χώρα μας, που τα νιάτα μετανάστευσαν σε ξένες χώρες για να βρουν δουλειά.

Όμως ο τόπος χρειάζεται νέους ανθρώπους και στα χρόνια και κυρίως στα μυαλά. Μόνον έτσι είναι βέβαιο ότι θα εδραιώσουμε τη νέα κουλτούρα της συναίνεσης. Σε πείσμα όσων θεωρούν ότι δεν υπάρχει η αναγκαία συναίνεση, εγώ πιστεύω ότι η έλλειψη συναίνεσης είναι εικονική. Στα θεμελιώδη ζητήματα μπορεί να επιτευχθεί, αν προσπαθήσουμε, δίνοντας προτεραιότητα στους νέους.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Φωτο: aa.com.tr