Ο Σημίτης ψάχνει δικαίωση, κρύβοντας την παγίδα στην απόφαση του Ελσίνκι
Του
ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ
Για μία ακόμα φορά με άρθρο του, αυτή τη φορά στα Νέα, ο Κώστας Σημίτης προσπαθεί να δικαιώσει την πολιτική της κυβέρνησής του το 1999 στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι. Όπως και τις προηγούμενες κατηγορεί την διάδοχη κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή ότι εγκατέλειψε την πολιτική του, με αποτέλεσμα να χαθεί η ευκαιρία διευθέτησης των ελληνοτουρκικών προβλημάτων.
Η απόφαση του Ελσίνκι είχε δύο σκέλη. Το ένα αφορούσε την αποσύνδεση της ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ από την επίλυση του Κυπριακού. Πρόκειται αναμφίβολα για μία μεγάλη διπλωματική επιτυχία, η οποία ολοκληρώθηκε λίγα χρόνια αργότερα με την ένταξη.Υπάρχει, όμως, και ένα δεύτερο σκέλος που αφορούσε στα ελληνοτουρκικά.
Υπενθυμίζουμε ότι τότε είχε συμπεριληφθεί στην απόφαση της συνόδου κορυφής ρήτρα που υποχρέωνε κάθε υποψήφιο κράτος, όπως ήταν η Τουρκία, «να καταβάλλει κάθε προσπάθεια για την επίλυση κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς. Αλλιώς θα πρέπει να φέρει τη διαφορά ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου». Ο τέως πρωθυπουργός κατηγορεί την κυβέρνηση της ΝΔ του 2004, επειδή δεν χρησιμοποίησε αυτή τη ρήτρα.
Εάν ποτέ η Άγκυρα αποδεχόταν την παραπομπή στη Χάγη, το Δικαστήριο θα ζητούσε από τα δύο μέρη να πουν ποια είναι η επικράτεια του καθενός, ώστε με βάση αυτές να οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα.
Η απόφαση του Ελσίνκι όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά, όμως, προσέφερε στην Άγκυρα πολύτιμο δώρο. Με την υπογραφή της Αθήνας η ΕΕ αναγνώρισε ότι υπάρχει εκκρεμής συνοριακή διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Πάγια ελληνική θέση από το 1974 ήταν πως η μόνη διαφορά με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Όλα τα άλλα προβλήματα δημιουργούνται από τις μονομερείς επεκτατικές διεκδικήσεις της Τουρκίας. Το 1997 η κυβέρνηση Σημίτη έκανε ένα βήμα πίσω με το κοινό ανακοινωθέν της Μαδρίτης, αλλά η μεγάλη ζημιά έγινε στο Ελσίνκι δύο χρόνια αργότερα.
Η Άγκυρα έχει προσθέσει στο καλάθι δεκάδες ελληνικές νησίδες που έγιναν από “γκρίζες ζώνες”, τουρκικό έδαφος!
Ελληνικά νησιά προς μοίρασμα!
Υπενθυμίζω πως από το 1996, η Άγκυρα έχει προσθέσει στο καλάθι των ελληνοτουρκικών προβλημάτων και την επεκτατική θεωρία περί “γκρίζων ζωνών”, με την οποία για πρώτη φορά αμφισβήτησε όχι κάποια κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά την ίδια την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας. Όπως είναι γνωστό, μάλιστα, σύντομα δεκάδες ελληνικές νησίδες έγιναν από “γκρίζες ζώνες”, τουρκικό έδαφος!
Όταν, λοιπόν, το 1999 αναγνωρίζεις την ύπαρξη συνοριακής διαφοράς, ουσιαστικά αναγνωρίζεις εμμέσως πλην σαφώς ότι υφίστανται “γκρίζες ζώνες”. Με τον τρόπο αυτό υπονομεύθηκε και το χαρτί της παραπομπής στο Διεθνές Δικαστήριο. Εάν ποτέ η Άγκυρα αποδεχόταν την παραπομπή στη Χάγη, το Δικαστήριο θα ζητούσε από τα δύο μέρη να πουν ποια είναι η επικράτεια του καθενός, ώστε με βάση αυτές να οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα.