Λίντα Μπένγκλις: Κουρεμένα με την ψιλή τα κεφάλια

«Η γιαγιά μου επέστρεφε στο Καστελλόριζο κάθε χρόνο. Με πήρε μαζί της για πρώτη φορά όταν ήμουν έντεκα. Η άλλη μου γιαγιά, σύζυγος πρεσβυτεριανού ιερέα από το Μισισίπι, δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι οι γονείς μου με άφησαν να κάνω τόσο μικρή τέτοιο ταξίδι. Φύγαμε άνοιξη από τη Νέα Υόρκη, έκανε κρύο, αλλά μου είχαν πει ότι στην Ελλάδα θα φοράμε μόνο ένα πουλοβεράκι. Ήταν το ωραιότερο πράγμα που συνέβη στη ζωή μου.

Φύγαμε με ένα ελληνικό υπερωκεάνιο, παλιό αλλά ιστορικό. Έκανε τη γραμμή Νέα Υόρκη – Πειραιάς. Θυμάμαι το γεμάτο βάρκες λιμάνι της Λισσαβώνας, το σκοτεινό λιμάνι της Νάπολης. Ήταν νύχτα όταν φτάσαμε εκεί. Τα σπίτια έμοιαζαν να κλαίνε: είχαν μακριά παράθυρα σαν μαύρα μάτια. Το στόμα –οι πόρτες– ήταν άδειο, δεν είχαν δόντια, κανένας άνθρωπος δεν φαινόταν πουθενά.

Από το νησί θυμάμαι τα κουρεμένα με την ψιλή κεφάλια των παιδιών, τα ελαφριά φουστάνια μας, τη ζωή δίπλα στη θάλασσα, το αγόρι που μου έμαθε να βουτάω από τα βράχια, το πηγαινέλα των ανθρώπων και των πολιτισμών από την Ανατολή στη Δύση και αντίστροφα, την Ιστορία με τα γκρεμισμένα απομεινάρια της που αγγίζαμε με τα πόδια μας».

Υπογραφή: Λίντα Μπένγκλις, εικαστικός (Μαρία είναι το μεσαίο όνομά της, από τη γιαγιά της, τη Μαριγώ)

Φωτό: tovima.gr