Ελεημοσύνες τα επιδόματα και τα… μερίσματα
Απόδειξη της φτώχειας…
Είναι ντροπή για ένα κράτος, για μια χώρα της αναπτυγμένης, υποτίθεται, Ευρωπαϊκής Ένωσης, να πανηγυρίζει επειδή δίνει επιδόματα για να μπορέσουν να ζήσουν χιλιάδες νοικοκυριά, για να υπάρχουν πάνω στο τραπέζι τα απαραίτητα, να είναι γεμάτο το πιάτο… Όχι βέβαια με… χαβιάρι, σολομό και φιλέτα…
Οι τιμές τους είναι απαγορευτικές για την οικογένεια. Στην ίδια γραμμή όλες οι κυβερνήσεις, και οι χθεσινές και η σημερινή. Παρουσιάζουν τα επιδόματα ως μεγάλο κατόρθωμα, ως θρίαμβο. Μόνο χορούς που δεν έστησαν, την ώρα που για τους κυβερνήτες μας είναι πλούσια τα ελέη στις γιορτές, με φασιανούς, σαμπάνιες και του πουλιού το γάλα στο τραπέζι τους.
Δεν θέλουν οι πολίτες επιδόματα, δεν είναι ζητιάνοι. Τους αρκεί να έχουν δουλειά, να μπαίνει στο σπίτι το μεροκάματο, να μπορεί η μάνα να στρώνει το τραπέζι με τον ευλογημένο άρτο, με ένα μπουκάλι κρασί από την ταβέρνα της γειτονιάς…
Δουλειά χρειάζονται. Δουλειά για να ζει η οικογένεια, περήφανη ότι τα καταφέρνει, με τα παιδιά της να προχωράνε χωρίς τον δίσκο του επαίτη… Χωρίς να είναι άδειο το τσουκάλι… Ψηφίζει ο πολίτης εκείνον που πιστεύει ότι θα εξασφαλίσει στη χώρα ένα ικανοποιητικό επίπεδο ζωής. Για να έχει δουλειά και μια αξιοπρεπή σύνταξη για τα γηρατειά του. Για να μπορεί η νοικοκυρά να στρώνει το τραπέζι…
Δεν φταίει ο Έλληνας που η φτώχεια αυξήθηκε το 2018 κατά 26,9 ποσοστιαίες μονάδες σε σύγκριση με το 2010, σύμφωνα με το ΙΝΕ / ΓΣΕΕ, που επισημαίνει ότι τα μεγαλύτερα ποσοστά φτώχειας εντοπίζονται στους ανέργους και ακολουθούν οι οικονομικά μη ενεργοί και οι μη μισθωτοί εργαζόμενοι.
Την καμπάνα χτυπάει και η ΕΛΣΤΑΤ με τα στοιχεία της έρευνας «Συνθήκες Διαβίωσης στην Ελλάδα». Το ποσοστό των πολιτών που… ζουν σε συνθήκες φτώχειας από 16,3% το 2010, χρονιά που μας… φόρεσαν το μνημονιακό καπέλο, ανέβηκε στο 22,9% το 2011. Και το μείγμα γίνεται εκρηκτικό σε συνδυασμό με την ανεργία, το ποσοστό της οποίας από 7,6% το 2008 πήγε στο 9,5% το 2009 και… πέταξε στο 12,5% το 2010 και στο 17,7% το 2011. Και όπως επισημαίνει η ΕΛΣΤΑΤ, τα ποσοστά της φτώχειας θα είχαν εκτιναχθεί αν δεν υπήρχε το «δίχτυ ασφαλείας» με τα οικογενειακά επιδόματα, τα βοηθήματα ανεργίας, ασθενείας και αναπηρίας, το ΕΚΑΣ και τις ενισχύσεις σε ορεινές και μειονεκτικές περιοχές.
Σε σχέση με τις υλικές στερήσεις (μη πληρωμή ενοικίου, λογαριασμών ρεύματος, νερού, καρτών, δανείου κατοικίας κ.λπ.) το ποσοστό ανήλθε στο 28,4% το 2011 από 24,1% το 2010.
Στις γυναίκες ο κίνδυνος της φτώχειας ήταν πιο έντονος: Από 16,8% το 2010 εκτινάχθηκε στο 23,5% το 2011, ενώ στις οικογένειες με έναν ενήλικο και εξαρτώμενα παιδιά το ποσοστό της φτώχειας πήγε από το 33,4% το 2010 στο 43,2% το 2011.
Συμμετοχή σε αυτή την κατάρρευση των πάντων είχε και η μεγάλη φοροεπιδρομή. Όπως καταγράφεται στην έκθεση του ΟΟΣΑ «Revenue Statistics 1965 – 2018», η Ελλάδα είχε τη μεγαλύτερη αύξηση φόρων την περίοδο των Μνημονίων, με τις φορολογικές επιβαρύνσεις να αυξάνονται κατά 6,7%, πηγαίνοντας από το 32% του ΑΕΠ το 2010 στο 38,7% το 2018, λόγω και της βύθισης του ΑΕΠ κατά 25 μονάδες.
Κατάληξη: Αυτό που επισημαίνουμε και στον τίτλο μας, ότι ο κύριος στόχος κάθε κυβέρνησης πρέπει να είναι να ανοίγουν δουλειές, να δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας, και μάλιστα αναβαθμισμένες –από τις τεχνολογικές εξελίξεις–, ώστε να έχει εισόδημα ο εργαζόμενος, ο οποίος είναι και ο καταναλωτής. Και να μην περιμένει το επίδομα των Χριστουγέννων για να δει μια άσπρη μέρα και την επομένη ξανά στην ελεημοσύνη. Με την κυβέρνηση να… ψηφοθηρεί μοιράζοντας κάποια κατοστάρικα. Χωρίς να υποβαθμίζουμε, βέβαια, την αξία του επιδόματος για εκείνους που δεν μπορούν να δουλέψουν λόγω ηλικίας ή αναπηρίας.
Σημ.: Ο υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας ανακοίνωσε την περασμένη Πέμπτη τη χορήγηση πριν από το τέλος του χρόνου μερίσματος ύψους 700 ευρώ σε 250.000 οικογένειες, συνολικού ποσού 175 εκατ. ευρώ.