Παυλόπουλος: Ανυπόστατο το Μνημόνιο μεταξύ Τουρκίας – Λιβύης
Από την ίδια ημέρα που ανακοινώθηκε το Μνημόνιο μεταξύ Τουρκίας – Λιβύης για την ΑΟΖ, κατά την συνάντηση που είχε με τον επικεφαλής της Ευρωομάδας του ΕΛΚ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Αντόνιο Ταγιάνι (στις 30/9), ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος τόνισε ότι το Μνημόνιο αυτό δεν είναι απλώς άκυρο, είναι κυριολεκτικά ανυπόστατο. Το ίδιο τόνισε την Παρασκευή και στην Αλεξανδρούπολη, όπου βρισκόταν για την εορτή του Πολιούχου της Αγίου Νικολάου και για την Επέτειο των 100 χρόνων από την ενσωμάτωση της Θράκης στον Εθνικό Κορμό.
Κατά την ανάλυση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο όρος «ανυπόστατο» για το Μνημόνιο αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει καν νομικώς ούτε παράγει έννομα αποτελέσματα, ό,τι και αν κάνει η Τουρκία, και μάλιστα τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς και για τη Διεθνή Κοινότητα. Έτσι η αυθαιρεσία της Τουρκίας πέφτει στο κενό, ενώ αποδεικνύεται και ο ερασιτεχνισμός της στο Διεθνές Δίκαιο.
Η επιχειρηματολογία του κ. Προκόπη Παυλόπουλου για το ανυπόστατο του Μνημονίου Τουρκίας – Λιβύης είναι η εξής: Το Μνημόνιο αυτό δεν υφίσταται νομικά για δύο λόγους. Πριν από όλα γιατί η «κυβέρνηση» της Λιβύης δεν έχει νομιμοποίηση υπογραφής τέτοιου Μνημονίου, αφού δεν ελέγχει όλη τη Λιβύη ούτε υπάρχει Βουλή για να την επικυρώσει.
Το αντίθετο μάλιστα, η Βουλή που υπάρχει εκεί θεωρεί και εκείνη, δια του προέδρου της, το Μνημόνιο ανυπόστατο. Ο δεύτερος λόγος του ανυπόστατου οφείλεται στο ότι το Μνημόνιο αγνοεί ολόκληρους γεωγραφικούς όγκους Ελληνικών νησιών, και ιδίως την Κρήτη, έτσι ώστε δεν βρίσκει κανένα στήριγμα στο δίκαιο της θάλασσας (Συνθήκη του Montego Bay του 1982). Με την ίδια λογική η Τουρκία, αγνοώντας και άλλους γεωγραφικούς όγκους, θα μπορούσε να επεκτείνει την ΑΟΖ της σε όλη την Μεσόγειο!
Προφανώς, οι «αυτοκρατορικές» βλέψεις του Ερντογάν έχουν ξεπεράσει τα όρια της γελοιότητας. Παρ’ όλα αυτά καλό είναι να παίρνει τις απαντήσεις που πρέπει. Γιατί έχουμε πικρή πείρα από τα προηγούμενα που δημιούργησε η Τουρκία μέσα από την ολιγωρία και την απάθεια της χώρας μας σε παρόμοιες… ιστορίες του παρελθόντος.