Λύντια Τρίχα: Ο σκύλος σε εμπιστεύεται σε ό,τι του δώσεις, ακόμα και στην ευθανασία

«Είχε πεθάνει το τελευταίο μας σκυλί, η Φαίδρα, και είχα πάθει μια μικρή κατάθλιψη. Σκεφτόμουν ότι δεν θα ξαναπάρουμε σκύλο γιατί έχουμε μεγαλώσει πλέον και δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στις ανάγκες του. Αυτό το οριστικό, το τέλος, ότι δεν έχεις πλέον σκύλο, είναι λίγο σκληρό. Ξεκίνησα να γράφω κάτι για τον πρώτο σκύλο που είχα όταν ήμουν παιδί, ένα κείμενο που μου βγήκε πολύ εύκολα. Το έδειξα στην εκδότη μου και μου είπε να το προχωρήσω.

Άρχισα να γράφω για το επόμενο σκυλί μου, τον Σογκούν, αλλά εκεί πλέον οι αναμνήσεις δεν ήταν το ίδιο ευχάριστες, γιατί η εμπειρία ήταν πιο πρόσφατη και συμπεριλάμβανε και ανθρώπους οι οποίοι έχουν φύγει. Άρχισα να κλαίω και είπα ‘‘δεν θα το συνεχίσω’’. Ο συμπονετικός εκδότης μου μού είπε: ‘‘Να γράψεις και για το κλάμα σου’’.

Ο σκύλος είναι παρέα. Μαθαίνεις πολλά πράγματα μέσα από τη σχέση σου μαζί του. Όπως ότι είσαι υπεύθυνη γι’ αυτό το πλάσμα το οποίο δεν μεγαλώνει ποτέ. Το παιδί κάποια στιγμή γίνεται ανεξάρτητο, ο σκύλος όχι. Είναι και συγκινητικό το πώς σε εμπιστεύεται. Παίρνει οτιδήποτε του δώσεις. Ακόμη και στην ευθανασία σε εμπιστεύεται. Γι’ αυτό θεωρώ ότι στην ευθανασία πρέπει να είσαι δίπλα του, να μην το αφήσεις μόνο του και να φύγεις».

Υπογραφή: Λύντια Τρίχα, συγγραφέας / βιογράφος του Σπυρίδωνα και του Χαρίλαου Τρικούπη

Σημ.: «Ο φιλόσοφος Μπέρναρντ Γουίλιαμς είχε πει ότι ‘‘Δεν υπάρχει μεγαλύτερος ψυχοθεραπευτής στον κόσμο από ένα κουτάβι που γλείφει το πρόσωπό σου’’».

Φωτό: andro.gr