Η Ελλαδική Εκκλησία στο στόχαστρο της ρωσικής θρησκευτικής διπλωματίας
Του
ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ
Οι «αψιμαχίες» και οι προειδοποιητικές βολές είχαν από καιρό αρχίσει. Για τους πιο υποψιασμένους ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενο ότι θα κλιμακώνονταν. Η σημασία εξάλλου που η Ρωσία αποδίδει στον ρόλο της Εκκλησίας ως μέσο επηρεασμού αλλά και
προβολής της ισχύος της είναι διαχρονική. Είναι άμεσα συνυφασμένη με τη διεκδίκηση των πρωτείων στον χώρο της Ορθοδοξίας, που τη θεώρησε ως αναγκαίο συμπλήρωμα και επιβεβαίωση του αυτοκρατορικού μεγαλείου των τσάρων. Η «αξιοποίησή της» μάλιστα συνεχίστηκε, με όρους πραγματισμού και «διαλεκτικού υλισμού», ακόμα και την εποχή της Σοβιετίας και της διακηρυγμένης κατοχύρωσης, ως κρατικής κουλτούρας, της αθεΐας. Αφού υπάρχουν πιστοί, γιατί να μην τους ελέγχουμε;
Η πραγματικά γενναία απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να αναγνωρίσει το Αυτοκέφαλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας ήταν κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι θα συναντούσε αντιδράσεις. Οι απειλές εξάλλου συγκαλυμμένα ή και απροκάλυπτα διατυπώνονταν. Με μια εξωφρενική «λογική», που υπαγορεύονταν από την αρχή ότι η Ρωσική Εκκλησία είναι πολύ μεγάλη για να αγνοηθούν οι επιθυμίες της και ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο στερούνταν το ποίμνιο και τη στήριξη του κράτους που το φιλοξενεί (κάθε άλλο μάλιστα…) για να ενεργεί κυριαρχικά και απερίσπαστο.
Με άλλα λόγια, οι «απαγορευτικές αυτές νουθεσίες» εμπόδιζαν την Κωνσταντινούπολη να επιβεβαιώνει την κυριαρχία της και να διευρύνει μέσα από την άσκηση των πρωτείων της τη βάση και τις Εκκλησίες των πιστών της! Αυτό, δηλαδή, για το οποίο οι ίδιοι οι επικριτές της τη μέμφονται και την αμφισβητούν.
Μια ψυχολογική εκστρατεία κατατρομοκράτησης. Που δεν επέδειξε την ίδια ευαισθησία όταν πρόσφατα τα ρωσικά συμφέροντα ευθυγραμμίστηκαν με τα τουρκικά και τους οιονεί σπόνσορες των διωκτών του Χριστιανισμού στη Συρία. Λέτε να διστάσουν στην περίπτωση της Ελλάδας;
Η Εκκλησία της Ελλάδας, παρά την αρχική δυστοκία, ενεργώντας κατά θεολογική και εκκλησιαστική τάξη, αλλά και εθνική παρρησία, στήριξε την απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και προχώρησε και από πλευράς της στην αναγνώριση της Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Ουκρανικής Εκκλησίας. Θλιβερή παραφωνία στο μέτωπο του Ελληνισμού η στάση του Αρχιεπισκόπου Κύπρου. Που ούτε λίγο ούτε πολύ επιδόθηκε, καταπώς προφανώς ο ίδιος πιστεύει, σε «ασκήσεις διπλωματίας» και «ισορροπιών», έχοντας ζηλώσει προφανώς «δόξες του παρελθόντος». Αγνοώντας ταυτόχρονα και τα παθήματά τους.
Την ίδια βέβαια διπλωματική εγκαρτέρηση δεν επέδειξε όταν και συνηγόρησε, κατά παραδοχή του, στη χορήγηση κυπριακού διαβατηρίου και την πολιτογράφηση του διαβόητου μαλαισιανού απατεώνα. Είχε βέβαια προηγηθεί και μια γενναία δωρεά του καταζητούμενου στην Αρχιεπισκοπή. Θα μπορούσε να εκληφθεί και ως «διπλωματικός χαριεντισμός».
Μετά την ορθή, ωστόσο, κίνηση της Ελλαδικής Εκκλησίας ξεκίνησαν, κατά τρόπο τουλάχιστον προκλητικό, οι παραφωνίες αλλά και οι ωμές επεμβάσεις. Έτσι, δέκα επίσκοποι θεώρησαν σκόπιμο να διαχωρίσουν τη θέση τους και να συνταχθούν ουσιαστικά με τη ρωσική επιχειρηματολογία. Η κανονικότητα της στάσης είναι αναγκαίο να εξεταστεί. Αλλά και το περιεχόμενο της επιχειρηματολογίας τους να αξιολογηθεί. Τα κίνητρα είναι, καταρχήν, τουλάχιστον άδηλα.
Το αποτέλεσμα από την άλλη είναι αρνητικό για τα εθνικά συμφέροντα αλλά και την αξιοπιστία της Εκκλησίας, του θεσμού, δηλαδή, από τον οποίον αντλούν ισχύ και νομιμοποίηση. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Η Ρωσική Εκκλησία προχώρησε στη λήψη μέτρων κατά έξι επισκόπων της Ελλαδικής Εκκλησίας. Πραγματικές κινήσεις στοχοποίησης και υβριδικού πολέμου.
Προειδοποίηση για το μέλλον, που διευκολύνεται και από τη στάση των δέκα επισκόπων. Κίνηση που διευρύνει το ρήγμα και δημιουργεί εικόνα απαξίωσης και εκφοβισμού της Ελλαδικής Εκκλησίας. Μόλις προ ολίγων ημερών έγινε και διαδήλωση στη Μόσχα ενάντια στην απόφαση της Ελλαδικής Εκκλησίας και την ενάσκηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Μια ψυχολογική εκστρατεία κατατρομοκράτησης. Που δεν επέδειξε την ίδια ευαισθησία όταν πρόσφατα τα ρωσικά συμφέροντα ευθυγραμμίστηκαν με τα τουρκικά και τους οιονεί σπόνσορες των διωκτών του Χριστιανισμού στη Συρία. Λέτε να διστάσουν στην περίπτωση της Ελλάδας;
Φωτο: Ο Πατριαρχικός Καθεδρικός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Κρεμλίνο. Σύμβολο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας/ wikipedia.org