Λίγα λόγια – σκέψεις για το Μεταναστευτικό

Του
ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΓΑΛΟΥΣΗ
πρ. Πρύτανη ΔΠΘ

Για όσους θέλουν να δουν λίγο βαθύτερα το θέμα θα διακρίνουν δύο μεγάλες κατηγορίες και κάποιες γενικές υποκατηγορίες του, καθώς:

Υπάρχουν μετανάστες οι οποίοι είναι οικονομικοί ή ύποπτοι τυχοδιώκτες, μέχρι πράκτορες.
Υπάρχουν και πρόσφυγες, στους οποίους διακρίνει κανείς ολόκληρες ή και χωρισμένες οικογένειες, που έφυγαν λόγω πολέμου στην περιοχή τους, οικογένειες επίσης που έφυγαν από φόβο μήπως φτάσει και στα σπίτια τους ο πόλεμος και όλος παραδόξως ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά με δυσδιάκριτες πολλάκις αιτίες να μπουν σε τέτοια προσφυγιά μόνα τους.

Όλες αυτές οι κατηγορίες, οι οποίες φθάνουν στην Ελλάδα (και όχι μόνον) από εκατοντάδες μέχρι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, χρειάζονται και κάποια στοιχειώδη μέσα μετακίνησης και επιβίωσης καθ’ οδόν μέχρι και πανάκριβα εισιτήρια τα οποία πληρώνουν στους διακινητές για να περάσουν απέναντι, όπου κι αν είναι αυτό. Αλήθεια, ταξιδεύουν με τόσα πολλά χρήματα στην τσέπη για να ανταποκρίνονται στις ανάγκες ενός τέτοιου ταξιδιού; Τόση ασφάλεια; Αναφέρονται περιπτώσεις ανταλλαγής πληθυσμών από Τουρκία στην Ελλάδα το 1923 όπου στα σύνορα οι Τούρκοι τους ξεγύμνωναν και τους έπαιρναν τα πάντα πριν τους αφήσουν να περάσουν απέναντι.

Στα χρόνια που πέρασαν έχουν εξαγνιστεί οι Τούρκοι τόσο πολύ;

Μήπως κάποιος άλλος πληρώνει όλα αυτά τα έξοδα γιατί έχει τον λόγο του; Και ποιος είναι, άραγε, αυτός ο ανομολόγητος λόγος που κρύβεται πίσω από κορώνες Διεθνούς Δικαίου, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σε υψηλούς τόνους; Καλά είναι αυτά, όσο οι ροές εισόδου είναι μικρότερες από τις διαδικασίες ξεκαθαρίσματος χαρτιών, αλλιώς οι διαδικασίες πρέπει να είναι απλά συνοπτικές. Αν δεν γίνουν συνοπτικές, ένα είναι βέβαιο, ότι θα βουλιάξουμε όλοι. Οι ΜΚΟ έχουν και λόγο και συμφέρον και τρόπο να κάνουν ό,τι κάνουν και με το αζημίωτο. Μισθοί αφορολόγητοι 4.000 και 5.000 ευρώ τον μήνα είναι κάτι (!).

Βλέποντας λοιπόν τις πιο πάνω κατηγορίες, είναι σαφές ότι οι μετανάστες είναι απρόσκλητοι, άρα παράνομοι a priori. Αυτοί αυθημερόν πρέπει να επιστρέφονται γιατί δεν δικαιούνται κανένα άσυλο.
Αν, παρ’ ελπίδα, κάποιοι πράγματι δικαιούνται άσυλο για θρησκευτικές ή πολιτικές πεποιθήσεις, είναι φανερό ότι πριν ξεκινήσουν θα πρέπει να συλλέξουν τα αποδεικτικά στοιχεία και να θεμελιώσουν το αίτημά τους. Όχι να τα πετούν σκόπιμα στη θάλασσα, σύμφωνα με συμβουλές των ανθρώπων των ΜΚΟ. Έχουν τον χρόνο. Όσο για την υποκατηγορία των υπόπτων (!), αυτοί φυλακίζονται κατευθείαν. Καμία ελευθερία. Ούτε λεπτό. Και βέβαια οι διακινητές αντιμετωπίζονται ως σωματέμποροι και φυλακίζονται με πολυετείς καθείρξεις, μέχρις ισοβίων.

Η συμπάθεια και η προσοχή πρέπει να στραφεί στις κατηγορίες των προσφύγων, με προτεραιότητα στα ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά. Είναι η πλέον ευάλωτη κατηγορία, ενώ έπεται εκείνη των οικογενειών. Ερωτηματικό παραμένει η κατηγορία των προσφύγων μεν, ενηλίκων δε, οι οποίοι αρνούνται να συμμετάσχουν στα δρώμενα της χώρας τους έστω και αν υπάρχει εμπόλεμη κατάσταση. Αλήθεια, αυτοί που έμειναν και πολεμούν τι είναι – σε όποια πλευρά και αν κατατάσσονται;

Όταν ο αριθμός των απρόσκλητων εισβολέων αυτών ξεπερνάει τα 500 άτομα ημερησίως, είναι φανερό ότι η μόνη διέξοδος είναι οι ταχείες και συνοπτικές διαδικασίες ξεκαθαρίσματος. Δεν επιτρέπεται καμία ολιγωρία ή καθυστέρηση. Καλή είναι η εφαρμογή διεθνών κανόνων και δικαίου, αλλά μπορεί να εφαρμοστεί για ολιγάριθμες ομάδες.

Άλλο ο διψήφιος αριθμός και άλλο πενταψήφιοι. Όσοι κρίνο­νται ότι δικαιούνται άσυλο, να τους παρέχεται με ταχείες διαδικασίες και να διευκολύνονται στην προώθησή τους στην Ευρώπη (ακόμη και με αυτόματη ελληνοποίηση, με την προϋπόθεση ότι θα φύγουν από την Ελλάδα, ειδάλλως, η επιστροφή τους θα σημαίνει και αφαίρεση).

Όσοι για οποιονδήποτε λόγο μείνουν στην Ελλάδα πρέπει να συμφωνούν ενυπογράφως ότι θα αποφύγουν να προκαλέσουν αναστάτωση κάθε είδους στο κοινωνικό περιβάλλον που θα βρεθούν. Με την πρώτη παραβίαση επιστρέφουν πίσω απ’ όπου ήρθαν.

Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι κανείς δεν μπορεί να βρίσκεται συγχρόνως και από τις δύο πλευρές του ποταμού. Ή θα ισχύουν ανθρωπιστικά κριτήρια, που θα τηρούν όλοι και προς κάθε κατεύθυνση, χωρίς υστεροβουλία ή κρυφές ανομολόγητες δεύτερες σκέψεις, ή θα ισχύσουν κανόνες αυστηροί, οι οποίοι θα προσαρμόζονται στις τρέχουσες συνθήκες.

Δεν μπορεί κανένας απρόσκλητος, π.χ., μετανάστης να διεκδικεί ανθρώπινα δικαιώματα όταν οι πολίτες κάτοικοι αυτής της χώρας δεν τα έχουν, γιατί κάποιοι αποφάσισαν νομιμοφανώς ότι πρέπει να τα στερήσουν με αποτέλεσμα να έχουν ή και να απολαμβάνουν λιγότερα από τους απρόσκλητους εισβολείς.

Ωραίες μοιάζουν αυτές ως σκέψεις και πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί δεν γίνονται και στους χώρους των αρμόδιων, αφού μοιάζουν λογικές.

Όταν η λογική συγκρούεται ή αντιτίθεται στο συμφέρον, τότε η λογική χάνει και το πρόβλημα γίνεται άλυτο. Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη.

Ποτέ δεν έχουν ανακοινωθεί τα ποσά που παίρνουν οι πά­μπολλες ΜΚΟ, οι οποίες τα διαχειρίζονται ανεξέλεγκτα. Έτσι είναι σχεδόν άγνωστοι αυτοί που ωφελούνται από το χάος που επικρατεί και προφανώς για να μη λύνεται πρόκειται περί των ισχυρών, οι οποίοι επηρεάζουν καταστάσεις . Ποιος έψαξε να δει ποιος είναι ο ρόλος του Ιδρύματος Καλλέργη – Von Goudenhove και της Open Society του Σόρος, εμπνευσμένος από τον Popper, που διαστρέβλωσε απόψεις του Πλάτωνα, για να καταλήξει στο ότι η Ευρώπη χρειάζεται να «ανανεωθεί» με την αθώα μετακίνηση πληθυσμών από Ασία και Αφρική.

Άνγκελα Μέρκελ και Χέρμαν Βαν Ρομπέι έχουν βραβευτεί για τις προσπάθειές τους αυτές από το Ίδρυμα Καλλέργη.

Αυτές ή και πολλές άλλες τέτοιες σκέψεις χαρακτήρισα ανομολόγητες και υστερόβουλες. Πέρα από τα γενικά του προβλήματος είναι και τα ειδικά τοπικά. Ποιοι είναι οι ελεγκτές; Ποιος τους παρακολουθεί και τους ελέγχει; Ποιοι και γιατί δεν είναι αποτελεσματικοί; Ποιους και γιατί καλύπτουν και συμφέρουν αυτές οι καταστάσεις; Είναι αλήθεια ότι για κάθε ζωντανό ή νεκρό απρόσκλητο οι ΜΚΟ εισπράττουν συγκεκριμένα ποσά, γι’ αυτό και κόπτονται να τους σώσουν (ή και να τους βοηθήσουν να έρθουν); Πώς μπορούν να αντισταθούν κάποιοι υπεύθυνοι σε θέσεις-κλειδιά, σε μια χώρα υπό την καταπίεση της λιτότητας, στον πακτωλό των χρημάτων που κινούνται γύρω τους;

Είναι φανερό ότι το πρόβλημα είναι πολυπαραμετρικό και με πολλούς κόμβους.
Η λύση δόθηκε όμως και για τέτοια προβλήματα πριν από 2.300 χρόνια περίπου από τον Μεγαλέξανδρο.

Όχι λύσιμο, αλλά σπαθί και κόψιμο.

Κάποιοι θα πονέσουν και θα χάσουν πολλά. Τώρα όμως, με το χάος, πονάνε οι πολλοί και οι λίγοι κερδίζουν ακόμη περισσότερα.

Είναι φανερό ότι λύση έχουμε. Μεγαλέξανδρο δεν έχουμε.