Γρηγόρης Βαλτινός: Μου αρέσει που έχω πονηρέψει…

«Από το σχολείο γύριζα γύρω από τη φλόγα του θεάτρου, ‘‘το είχα’’ πάντα. Στην τελευταία τάξη σκηνοθέτησα ένα έργο, έπαιξα και οι καθηγητές μου, μεταξύ των οποίων και η φιλόλογός μου, μου είπαν ‘‘Αν δεν πας εσύ στο θέατρο θα είναι έγκλημα’’. Πήρα θάρρος. Πέρασα στο Εθνικό και στου Κουν. Διάλεξα το πρώτο, ως πιο ακαδημαϊκό. Θυμάμαι όταν ήμουν στη Δραματική, μετά τη σχολή έτρεχα κάθε βράδυ να δω όλες τις παραστάσεις – ήταν γύρω στις 50-55».

«Ή θα βγεις αρκετά νωρίς ή δεν θα βγεις καθόλου. Πριν από τριάντα χρόνια, γύρω στα 30-35 μου, ένιωσα πρωταγωνιστής. Μια σειρά επιτυχιών, η αποδοχή από το κύκλωμα, η ίδια σου η οικογένεια δηλαδή, σε στέφουν πρωταγωνιστή, θιασάρχη. Κάποια στιγμή σου τηλεφωνεί ένας παραγωγός και σου λέει φύγαμε… Ήταν το ‘‘Εκτός ελέγχου’’ στο Σμαρούλα. Είχαν προηγηθεί πρωταγωνιστικοί ρόλοι, για μια δεκαετία, δίπλα σε μεγάλους, Αλεξανδράκη, Καρέζη, Αλίκη. Μετά άρχισα να σέρνω εγώ κάρο. Μεγάλο άγχος, στρες. Όχι ματαιόδοξο και ναρκισσιστικό, αλλά ευθύνης».

«Μου αρέσει που μεγαλώνω, γιατί περνάω σε καινούργια πράγματα, σε άλλους ρόλους. Μου αρέσει που έχω πονηρέψει απέναντι στη ζωή, ξέρω πιο πολλά, ξοδεύω λιγότερη ενέργεια και έχω μεγαλύτερη απόδοση. Δεν μου αρέσει όταν υπάρχει η υποψία αδυναμίας, αναπηρίας, αρρώστιας. Εκεί, πραγματικά, μπορεί να νιώσω την ηλικία μου».

«Ήμουν πάντα μέσα στην προοδευτική ιδεολογία, το οφείλω άλλωστε ως καλλιτέχνης. Η συντήρηση δεν έχει εξέλιξη. Έπαιρνα θέση, και μάλιστα απροκάλυπτα. Αργότερα κατάλαβα ότι η βασική μου δουλειά δεν είναι αυτή. Προσπαθώ να το τιθασεύσω. Μέχρι που φτάνω στο αμήν και μιλάω πια ανοιχτά, όταν αισθάνομαι ότι με δουλεύουν. Όπως με αυτά που έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν τα Όχι έγιναν Ναι. Πήρα θέση».

Υπογραφή: Γρηγόρης Βαλτινός, ηθοποιός