Να αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Κι όμως, εξακολουθώ να πιστεύω με απόλυτη βεβαιότητα ότι το ξεχείλωμα της κοινωνίας μας έχει φτάσει στο απροχώρητο. Έχουν λείψει βασικές αρχές ανθρωπιάς, έχει λείψει πρωτίστως η οικογένεια, που κρατιέται από την προηγούμενη γενιά με νύχια και δόντια, ενώ τα σημερινά νιάτα, παρασυρόμενα από θεάματα και εξαλλοσύνες των ξένων Μέσων, μιμείται ένα είδος ελευθερίας που δεν έχει όρια. Κάποιος θα ρωτούσε «και τι φταίει γι’ αυτό;».
Μα πρωτίστως το ίδιο το σπίτι, όπου η συνεύρεση της Κυριακής τείνει να εξαλειφθεί, και έπειτα το εκπαιδευτικό μας σύστημα, που δεν ασχολήθηκε με τα προβλήματα της σημερινής καθημερινότητας παρά μόνο με την εξέλιξη της επιστήμης. Όταν η βία, η έλλειψη σεβασμού και η ατιμωρησία δημιουργούν κοινωνίες φτιαγμένες από ανθρώπους χωρίς φραγμούς, πώς να μη δούμε με πίκρα τον κόσμο των παιδιών μας διαβρωμένο, σκληρό και –παρά τον υπερβολικό χαρακτηρισμό– ανελέητο σε κάθε είδους πράξη, εκδικητική ή από επίδειξη δύναμης σε ομάδες που είναι πιο αδύναμες;
Πότε άλλοτε μέσα στο σχολείο βγαίνανε σουγιάδες και 16χρονα δεν υπολόγιζαν τη ζωή του συμμαθητή τους ή γράφανε στα παλιά τους παπούτσια τον γυμνασιάρχη τους; Πού είναι η μάνα κι ο πατέρας, που πρέπει να προσέξει τη δική του συμπεριφορά μέσα στην οικογένεια, αντί να δικαιολογήσει τις αποτρόπαιες πράξεις του παιδιού του;
Η τιμωρία πρέπει να επιβάλλεται πρώτα απ’ όλα σε αυτούς που άφησαν ένα παιδί να κανονίζει τον τρόπο της ζωής του χωρίς φραγμό, αδιαφορώντας για το ότι η δική του στάση επηρεάζει έναν ανήλικο που μιμείται την οποιαδήποτε πράξη του. Και έπειτα, σε ένα πιο σύγχρονο σύστημα διδασκαλίας θα έπρεπε να διδάσκονται, εκτός από τα κυρίως μαθήματα, και εναλλακτικοί τρόποι ζωής που έχουν ενδιαφέρον, που αφορούν την εξάλειψη της βίας, που μπορούν να απασχολήσουν τα παιδιά με προβληματισμούς πολιτισμένους, δημιουργώντας τους στάδια ευγενούς άμιλλας και όχι να γίνονται υποψήφιοι φονιάδες στη διαφορετικότητα του άλλου, χωρίς να συνομιλούν, λύνοντας έτσι ό,τι τους πειράζει ή τους απασχολεί.
Πολιτισμός σημαίνει καλή συμπεριφορά, μόρφωση και διά λόγου λύση των όποιων προβλημάτων. Εκτός κι αν ζούμε στη ζούγκλα, που τα ζώα κατασπαράζουν το ένα το άλλο και δεν έχουν τύψεις ή φραγμούς. Και έπειτα εκείνη η απονενοημένη πράξη μιας οποιασδήποτε νεαρής που δεν έχει τη δύναμη να αναλάβει τις ευθύνες της και πετά στο καλάθι των σκουπιδιών μια ζωή που έφερε στον κόσμο εν γνώσει της. Γιατί δεν απευθύνεται στο ανάλογο ίδρυμα των μονογονεϊκών οικογενειών ή στην Πρόνοια ή τέλος πάντων εκεί που μπορούν να τη βοηθήσουν και καταφεύγει σ’ αυτήν την άθλια πράξη; Τι τέλος πάντων συμβαίνει; Γιατί καταφεύγει χωρίς ενδοιασμό σε ενέργειες που δεν έχουν χαρακτηρισμό; Φοβάται την κοινωνική απαξίωση και δεν λυπάται μια αδύναμη φωνούλα που ξεψυχά μέσα σε έναν βρώμικο σάκο ή τυλιγμένο σε μια τριμμένη πετσέτα.
Αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνεται μάθημα στα σχολεία. Δηλαδή, ένα είδος αγωγής με θέμα τις σχέσεις ετερόφυλων που πρέπει να είναι αποτέλεσμα σοβαρής σκέψης και ανάλογης συμπεριφοράς και όχι μια επιπόλαια αλόγιστη και εγκληματική πράξη. Να επισημαίνονται τα αποτελέσματα, οι ευθύνες και η σκληρή εμπειρία ενός στίγματος, που, όπως και να το κάνουμε, θα μένει πάντα μέσα στις καρδιές.
Ας κάνουμε όλοι μια προσπάθεια, ας προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας μένοντας δίπλα τους, να ακούμε τις απορίες, τα προβλήματά τους, να συμμεριζόμαστε το κάθε πέταγμά τους, που μπορεί να είναι επικίνδυνο αν δεν τα συμβουλεύσουμε.
Μπορούμε εμείς ως γονείς να τα αγκαλιάσουμε ξανά, κάνοντας πιο θερμή την οικογενειακή εστία μας και από την άλλη το κράτος να διδάξει με τους δασκάλους του τι σημαίνει άνθρωπος, να επισημάνει τις δυνατότητες της γνώσης, της σοβαρότητας, της ανάληψης ευθυνών για κάθε πράξη μας και πάνω από όλα οτιδήποτε τους απασχολεί να το συζητούν την ώρα που θα γίνεται αυτό το μάθημα και να μη βιάζονται να αποδείξουν τον ανδρισμό βιάζοντας συνομιλητές ή μη που είναι αδύναμες μπρος στον εκβιασμό του ανδρικού φύλου και της άγνοιας.