Ν. Στραβελάκης: Η επικίνδυνη και αποπροσανατολιστική προπαγάνδα της ξενοφοβίας
Του
ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗ,
Οικονομολόγου του Εθνικού
και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Η αναγωγή μιας προσφυγικής ροής της τάξης των 45.000 – 50.000 κυνηγημένων και βασανισμένων ανθρώπων σε υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της κοινωνίας και της χώρας είναι επικίνδυνη από πολλές απόψεις. Πρώτον, διότι αποθρασύνει ρατσιστικές και ξενοφοβικές δυνάμεις κάθε είδους, όπως φάνηκε με τα barbeque χοιρινού κρέατος έξω από στρατόπεδα προσφύγων, ως επί το πλείστον μουσουλμάνων. Δεύτερον, διότι προσπαθεί να πείσει την κοινωνία ότι οι άνθρωποι αυτοί της τρώνε το ψωμί, αποπροσανατολίζοντάς τη από τα πραγματικά προβλήματα που είναι και πολλά και μείζονα.
Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία είναι μια παλιά συνταγή σε περιόδους αντιλαϊκών μέτρων. Στην τρέχουσα εκδοχή του θέλει με τον πιο εξοργιστικό τρόπο να μας πείσει ότι το πρόβλημά μας δεν είναι τα 9,5 δισ. εγγυήσεων που προτίθεται να δώσει το Ελληνικό Δημόσιο στους αγοραστές τιτλοποιημένων «κόκκινων» δανείων, αυξάνοντας ισόποσα το δημόσιο χρέος, αλλά τα σιτηρέσια κάποιων βασανισμένων ανθρώπων, που δεν πληρώνονται μάλιστα και από τον κρατικό προϋπολογισμό. Έτσι, δεν μας φταίνε αυτοί που επιδοτούνται με κόστος από το κράτος για να μας βγάλουν τα σπίτια στο σφυρί, αλλά κάποιοι που τα σπίτια τους και οι ζωές τους καταστράφηκαν από ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.
Για να γίνει πειστικότερη η προπαγάνδα συμπληρώνεται από κάποια κλισέ κενά περιεχομένου. Το πρώτο είναι το μεγάλο ερώτημα που βασανίζει την κυβέρνηση: Είναι πρόσφυγες αυτοί που θαλασσοπνίγονται για να φτάσουν σε κάποιο ελληνικό νησί ή μπας και είναι μετανάστες; Τι κρίνει το ερώτημα; Τι άλλο, η εθνική ταυτότητα. Αν κάποιος είναι Σύριος είναι μάλλον πρόσφυγας, αφού προσπαθεί να απομακρυνθεί από μια εμπόλεμη ζώνη. Αν είναι Λίβυος, Ιρακινός ή Αφγανός τότε είναι μετανάστης, διότι στη χώρα του δεν υπάρχει επί του παρόντος εμφύλιος πόλεμος. Είναι η μεγαλύτερη υποκρισία. Κάνουν πως δεν ξέρουν ότι ανθρώπινες ζωές κινδυνεύουν σε όλες αυτές τις χώρες για τις πεποιθήσεις, τη θρησκεία, το φύλο ή ακόμη και για αδικήματα της οικογένειας ή των οικείων τους. Παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως όλοι όσοι παίζουν τη ζωή τους κορόνα-γράμματα σε βάρκες και σαπιοκάραβα είναι και πρόσφυγες γιατί προσπαθούν να σωθούν και μετανάστες γιατί αναζητούν μια νέα ζωή μακριά από την πατρίδα τους.
Το καταφύγιο δεν είναι ως επί το πλείστον η Ελλάδα της κρίσης και το κολαστήριο της Μόριας, αλλά κάποια δυτικοευρωπαϊκή χώρα, όπου οι περισσότεροι έχουν συγγενείς. Αυτό ακριβώς εξυπηρετούν οι ατέρμονες συζητήσεις και αναζητήσεις της ταυτότητας των προσφύγων. Οι ελληνικές κυβερνήσεις κάνουν τα αδύνατα δυνατά ώστε να μην αποκτήσουν ταξιδιωτικά έγγραφα οι πρόσφυγες και να μπορούν να ταξιδέψουν. Είναι το διαχρονικό χυδαίο παζάρι ψυχών που κάνουν με την Ευρωπαϊκή Ένωση για οικονομικά ανταλλάγματα. Διότι οι κυβερνήσεις του πυρήνα της ΕΕ προσπαθούν να κατευνάσουν τα παράπονα και την οργή των πολιτών τους για τις συνέπειες της κρίσης πείθοντάς τους ότι τους προστατεύουν από τις ορδές των προσφύγων που επιδιώκουν να εισβάλλουν στην Ευρώπη-φρούριο που έχουν δημιουργήσει. Θύματα βέβαια είναι τόσο οι γηγενείς, που συνεχίζουν να υφίστανται τις συνέπειες της κρίσης, όσο και οι πρόσφυγες, που μένουν στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και εφιαλτικές συνθήκες διαβίωσης.
Η συνέχιση και πολύ πιθανή όξυνση της κρίσης, όπως ομολογούν και οι φθινοπωρινές εκθέσεις του ΔΝΤ και της Κομισιόν, κάνει ιδιαίτερα επικίνδυνη την ξενοφοβική προπαγάνδα. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα είδαμε ανθρώπους να επιδιώκουν να δώσουν μια μάχη πολιτισμών απέναντι σε μουσουλμάνους πρόσφυγες. Αλλά το πιο ανησυχητικό είναι ότι μέρος της επιχειρηματολογίας τους μοιάζει να υιοθετείται και από στελέχη της ΝΔ.
Οι τελευταίοι μιλούν για «τη δυσκολία αφομοίωσης» μουσουλμανικών πληθυσμών σε δυτικά κράτη. Είναι η αποθέωση του ρατσισμού ο διαχωρισμός των προσφύγων με βάση τη θρησκεία ή το χρώμα του δέρματος. Σε τέτοιες περιόδους η απάντηση είναι, πέρα από την αλληλεγγύη στους μετανάστες και την καταδίκη των ρατσιστικών και ξενοφοβικών πολιτικών, η ανάδειξη του πολιτικού επίδικου από το εργατικό κίνημα. Το πολιτικό επίδικο δεν είναι άλλο από τη σκανδαλώδη επιδότηση των «κορακιών», την κατάργηση κάθε προστασίας της κατοικίας και την ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων.
Φωτό: skai.gr