Γιάννης Μετζικώφ: Τρελάθηκα, τα ήθελα όλα…

«Από παιδί ζωγράφιζα και είχα πάντα μέσα μου την παράξενη αίσθηση ενός κόσμου με άλλες πνευματικές και αισθητικές διαστάσεις, όπου αξίζει να δραπετεύσεις και να πας να ζήσεις. Οι άνθρωποι γύρω μου δούλευαν ακατάπαυστα μέχρι το βράδυ και μετά το ίδιο. Ξυπνούσαν και φεύγανε, σιωπηλοί δουλεύανε, γυρίζανε πάλι, μια αέναη ρότα με κορυφαία στιγμή ευχαρίστησης την ώρα που το τσουκάλι με το ζεστό φαΐ θα ακουμπούσε στο κέντρο του τραπεζιού.

Η τέχνη ήταν ξάφνιασμα για αυτούς κι όποτε κάτι έλεγα με άκουγαν με ανοχή και με την τρυφεράδα που δείχναμε σε άτακτο παιδί που λέει ό,τι θέλει. Έτσι απομονωμένος, μοναχικός και παράξενος για τα άλλη μέλη της οικογένειάς μου, ένιωσα ότι έπρεπε να περιμένω, και περίμενα.

Ένας από τα αδέλφια μου, που τότε ήταν δεκαεπτά – ο μεγάλος που ζει στην Αμερική –, ήτανε ο πιο γλυκός μαζί μου. Όλο έπιανα το βλέμμα του απάνω μου. Μια μέρα με πήρε από το χέρι και με πήγε σε ένα μαγαζί για να διαλέξω χρωματιστά μολύβια. Τρελάθηκα, τα ήθελα όλα… Ήξερα όμως ότι δεν μπορούσα και μαζεύτηκα. Δεν μπόρεσα να του πω όλα αυτά που ήθελα ως ευχαριστώ. Αλλά σίγουρα κατάλαβε. Τα χρωστάω όλα στον Κωστή. Εκείνα τα μολύβια που μου αγόρασε πράγματι με απελευθέρωσαν και έγιναν τα κουπιά για το ταξίδι που ξεκινούσα».

Υπογραφή: Γιάννης Μετζικώφ, εικαστικός, σκηνογράφος και ενδυματολόγος