Ν. Στραβελάκης: Ο «Joker», οι jokers (γελωτοποιοί) και οι πρόθυμοι ηλίθιοι…

Του
ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗ,
Οικονομολόγου του Εθνικού
και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Το άρθρο αυτό δεν αφορά την έφοδο της αστυνομίας σε κινηματογραφική αίθουσα και τη σύλληψη εφήβων που παρακολουθούσαν την κινηματογραφική ταινία «Joker». Αφορά εν μέρει το ξεκατίνιασμα από τηλεοράσεως των jokers του πολιτικού συστήματος, κ. Γεωργιάδη (ΝΔ) και Πολάκη (ΣΥΡΙΖΑ), για τις (πράγματι) έωλες κατηγορίες του πρώτου για χρηματισμό του δεύτερου. Αλλά κυρίως την παρέμβαση/έκκληση του παρουσιαστή της επίμαχης εκπομπής την ώρα που οι προαναφερθέντες «στόλιζαν» αλλήλους. Τους κατακεραύνωσε λέγοντάς τους ότι ενώ αυτοί τσακώνονται, συμβαίνουν πολύ σοβαρά πράγματα.

Ο κ. Μητσοτάκης, τους είπε, συναντήθηκε (για μία ακόμη φορά) με τους τραπεζίτες για να απαιτήσει τον περιορισμό των υπερβολικών χρεώσεων του κοινού για τραπεζικά εμβάσματα. Έτσι, εκεί που προσπαθούσα να καταλάβω από πού προέκυψε όλη αυτή η ένταση των πολιτικών παθών, ήρθε ο παρουσιαστής, σε ρόλο «πρόθυμου ηλίθιου», να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Το πολιτικό και μιντιακό σύστημα απλώς επιδιώκει τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα σημα­ντικά θέματα, που φυσικά δεν είναι οι χρεώσεις των εμβασμάτων. Άλλωστε οι επικοινωνιολόγοι του Μαξίμου θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι όταν ένας κλάδος συστήνει καρτέλ, όπως οι τράπεζες, δεν τους καλεί ο πρωθυπουργός στο γραφείο του, αλλά η Επιτροπή Ανταγωνισμού για επιβολή προστίμου.

Η πραγματική ατζέντα της συνάντησης του πρωθυπουργού με τους τραπεζίτες ήταν άλλη φυσικά. Αφορά την καταβολή ποσού άνω των 10 δισ. ευρώ από το κράτος στις τράπεζες και τα «κοράκια», είτε με μορφή εγγυήσεων είτε με μορφή κεφαλαιακής ενίσχυσης. Είναι ο λογαριασμός της εγγυοδοσίας των αγοραστών των «κόκκινων» δανείων και των πιθανών νέων κεφαλαιακών αναγκών που θα προκύψουν για τις τράπεζες.

Είναι το βασικό νομοσχέδιο που καλείται να περάσει αυτή η κυβέρνηση μέχρι τέλος του χρόνου. Αυτά συζήτησε ο κ. Μητσοτάκης με τους τραπεζίτες και όχι πόσο χρεώνουν το web banking. Εις επίρρωση των ανωτέρω, να θυμίσω ότι μια εβδομάδα νωρίτερα ο πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον διευθύνοντα σύμβουλο του, γερμανικών πλέον συμφερόντων, fund PIMCO, που φέρεται ως δυνητικός αγοραστής των «κόκκινων» δανείων της Eurobank, με την ίδια ατζέντα φυσικά. Τότε δεν βγήκε ανακοίνωση βέβαια και η είδηση πέρασε στα ψιλά, τώρα επεδίωξαν να κάνουν τους έξυπνους, ενώ προφανώς δεν είναι.

Όσο και αν το ζήτημα της τρίτης μεγάλης ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών με κρατικά λεφτά είναι προ των πυλών, δεν είναι το μοναδικό που επιχειρείται να κρυφτεί πίσω από τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές συζητιέται και ψηφίζεται στη Βουλή το λεγόμενο «αναπτυξιακό νομοσχέδιο».

Στην πραγματικότητα είναι ένα νομοσχέδιο περαιτέρω κατολίσθησης των εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποίησης των δημόσιων λειτουργιών, όπως οι ΟΤΑ, και ευνοϊκής ρύθμισης των υποθέσεων των πολιτικών φίλων της κυβέρνησης. Εδώ την ευθύνη να εκθέσουν την κυβέρνηση ανέλαβαν με επιτυχία τα συνδικάτα και οι φοιτητικοί σύλλογοι. Η συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 24 Οκτώβρη και μαζική ήταν και διεκδίκησε να φτάσει μπρος στη Βουλή, συγκρουόμενη με την αστυνομία, που κατέφυγε στον ωμό αυταρχισμό.

Το πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η κυβέρνηση επιδιώκει συστηματικά να περάσει την πολιτική της «στη ζούλα», είτε αφορά τις τράπεζες και την πρώτη κατοικία, είτε τα οικιστικά και περιβαλλοντολογικά εκτρώματα που ετοιμάζει, είτε τις ιδιωτικοποιήσεις και την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Για τον σκοπό αυτό επιστρατεύει το μιντιακό σύστημα. Το δεύτερο συμπέρασμα αφορά τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι προφανές πλέον ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν επιδιώκει σοβαρή αντιπολίτευση. Αυτό που θέλει να περάσει είναι ότι διώκεται από μια αυταρχική κυβέρνηση. Θέλει να διαφοροποιηθεί από τη ΝΔ αποκλειστικά σε θέματα ακραίου συντηρητισμού, όπως η παρακολούθηση μιας κινηματογραφικής ταινίας, και να ταυτιστεί με έναν κόσμο που ασφυκτιεί και εξοργίζεται με τις συντηρητικές κορώνες κυβερνητικών αξιωματούχων και φιλοκυβερνητικών δημοσιογράφων.

Δεν πρόκειται να πει κουβέντα για τα σοβαρά ζητήματα της κυβερνητικής πολιτικής, αφού έχει συμφωνήσει σε αυτά όταν ήταν κυβέρνηση. Το βάρος της α­ντιπαράθεσης πέφτει λοιπόν στα συνδικάτα, τους εργαζόμενους και τις συλλογικότητες της πραγματικής Αριστεράς και η απεργιακή συγκέντρωση της
Πέ­μπτης ήταν μια καλή αρχή.