Μ. Καρακλιούμη: Μπορεί η ψήφος των αποδήμων Ελλήνων να αποτελέσει μέσο ενίσχυσης της εθνικής συνείδησης;

Της
ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΡΑΚΛΙΟΥΜΗ
Πολιτικής Αναλύτριας RASS

Λένε ότι η Ιστορία κάνει κύκλους. Στα πιο πολλά θέματα όμως απλώς μας υπενθυμίζει τις αδυναμίες μας. Εσχάτως ξεκίνησε ξανά η συζήτηση για την ψήφο των αποδήμων Ελλήνων και μου έφερε στο μυαλό τη διαμάχη αυτοχθόνων-ετεροχθόνων Ελλήνων στην Ε­θνοσυνέλευση που προετοίμασε το Σύνταγμα του 1843, όπου οι αυτόχθονες διαμαρτύρο­νταν, κυρίως γιατί οι ετερόχθονες καταλάμβαναν θέσεις στη δημόσια διοίκηση, και η πολιτική ηγεσία αναλωνόταν στη γεφυροποίηση των αιτημάτων εκατέρωθεν.

Σήμερα, ύστερα από ενάμισι και πλέον αιώνες κοινοβουλευτικού βίου, τα κόμματα, αντί να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, τοποθετούνται για την ψήφο των αποδήμων Ελλήνων με βάση το στενό κομματικό τους συμφέρον και όχι την πραγ­ματική πολιτική και εθνική ανάγκη.

Σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία και οικονομία, όπου η τεχνολογία δεν γνωρίζει σύνορα και οι επαφές των αν­θρώπων στον ψηφιοποιημένο κόσμο έχουν αλλάξει, εμείς ασχολούμαστε με τον ορισμό του έλληνα ψηφοφόρου.

Ποιος μπορεί τελικά να ψηφίζει την ελληνική κυβέρνηση; Όποιος έχει ελληνική ιθαγένεια, όποιος έχει ιδιοκτησία ή ΑΦΜ; Για άλλη μία φορά τα κόμματα επιχειρηματολογούν με κο­ντόφθαλμα επιχειρήματα, που εξαντλούνται στην προοπτική των επιδόσεών τους στις προσεχείς εκλογές. Προσωπικά πιστεύω ότι η ψήφος των αποδήμων σήμερα είναι πιο κρίσιμη από ποτέ.

Έχει παρατηρηθεί ότι οι Έλληνες που φεύγουν στο εξωτερικό στη δεύτερη ή τρίτη γενιά αποδημίας «χάνουν» τη γλώσσα, σταματώντας να μιλούν ελληνικά στο σπίτι και υιοθετούν τη γλώσσα της χώρας υποδοχής, σε αντίθεση με άλλες ομάδες, όπως οι Αρμένιοι ή οι Εβραίοι, που έχουν μεγαλύτερες αντιστάσεις.

Ποιος είναι τελικά ο Έλληνας σήμερα; Εκείνος που απλώς δηλώνει ότι έχει έλληνες προγόνους ή και όποιος διατηρεί τον πολιτισμό, τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις;

Θεωρώ πως με την παροχή ψήφου στους αποδήμους τούς αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να διατηρήσουν την ελληνικότητά τους, να νιώ­θουν ότι προσφέρουν στον τόπο, να αναλογιστούν το δικό τους μερίδιο ευθύνης, να απαλλαγούν από αγκυλώσεις και κηδεμονίες τοπικών «αυτόκλητων αρχόντων» στις χώρες όπου έχουν αποφασίσει να ζήσουν και ο καθένας προσωπικά να κάνει το εθνικό του καθήκον. Η Πολιτεία οφείλει να τους δώσει δικαιώματα, αν εκείνοι τα τιμήσουν με τη συμμετοχή τους, είναι δική τους επιλογή.

Δίνοντας ψήφο στους απόδημους θα έχουμε βάλει ένα λιθαράκι στην προώθηση της δημιουργίας εθνικής συνείδησης, αν κάποιοι επιλέξουν τον διχασμό, τότε ας αναλάβουν και το κόστος.