Βίοι παράλληλοι…
Ένα Φεστιβάλ Γεωργίας – Κτηνοτροφίας πραγματοποιήθηκε σε δήμο του Νομού Ροδόπης, τον Δήμο Αρριανών, προπύργιο της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής στην περιοχή…
Η εκδήλωση περιλάμβανε… θεωρία στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου, που σύμφωνα με ρεπορτάζ στην ιστοσελίδα komotinipress, το οποίο και αναπαράχθηκε στην αθηναϊκή «Εστία», ελέγχθηκε από τουρκικό κλιμάκιο και στη συνέχεια… σφραγίστηκε –χωρίς να λάβει την έγκριση από θεσμικό φορέα της Ελληνικής Πολιτείας–, μέχρι την έναρξη της εκδήλωσης, αλλά και παρουσίαση των αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων στο γήπεδο της πρωτεύουσας του δήμου…
Το όλο… εγχείρημα διοργανώθηκε από το Ινστιτούτο Αγροτικής Έρευνας, καθώς και από το Παγκόσμιο Τουρκικό Επιχειρηματικό Συμβούλιο της Επιτροπής Εξωτερικών Οικονομικών Σχέσεων, εκπρόσωπος του οποίου για τα Βαλκάνια έχει διοριστεί ο Λεβέντ Σαδίκ…
Από μόνη της η ίδια η εκδήλωση αποτελεί σκάνδαλο. Διερωτάται κάποιος, πώς, εντός ελληνικής επικράτειας, διοργανώνεται μια εκδήλωση από μια αμιγώς εξωτερική ομάδα, χωρίς την έγκριση, όπως φαίνεται, από κάποια ελληνική αρχή…
Η προαναγγελία της εκδήλωσης έγινε στα τέλη του Σεπτέμβρη – πέρασε στα ψιλά των τοπικών εφημερίδων, ως «μία ακόμα εκδήλωση αγροτικού περιεχομένου»…
Όμως, γιατί μία ΚΟΙΝΣΕΠ, όπως το Ινστιτούτο Αγροτικής Έρευνας, που δημιουργήθηκε πριν από ενάμιση χρόνο, υποκαθιστά το ελληνικό Ινστιτούτο Γεωργικών Ερευνών του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, που είναι και θεσμικά αρμόδιο να αναλάβει την υλοποίηση μιας τέτοιας διοργάνωσης;
Και γιατί το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης πέρασε αβίαστα την είδηση της εκδήλωσης στην ενημερωτική του ιστοσελίδα, αντί, αβίαστα επίσης, να σκεφτεί ώστε να συμμετάσχει ως διοργανωτής της – πάντα σε συνεργασία με το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης;
Γνωρίζει, άραγε, το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, αλλά και γενικότερα οι αρμόδιοι φορείς, για την εν λόγω διοργάνωση;
Και, στην τελική, με ποιο κριτήριο επιλέχθηκε το συγκεκριμένο χωριό, που επί «Καποδίστρια» έγινε έδρα ενός δήμου στον Νομό Ροδόπης;
Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται η δημιουργία «παράλληλων δομών» εντός της ελληνικής Θράκης, χρησιμοποιώντας ονομασίες θεσμών, κατά τι παραλλαγμένες, ώστε να μην είναι διακριτή η διαφορά τους…
Το «παράλληλο σύμπαν», που αδιάλειπτα χτίζεται από συγκεκριμένα κέντρα εντός και εκτός ελληνικής Θράκης, αποτελεί μια πραγματικότητα που δεν γίνεται να αγνοηθεί…
Είναι υποχρέωσή μας να σταματήσουμε –ως πολίτες, αρμόδιες αρχές, θεσμικοί παράγοντες, κυβέρνηση, Ελληνική Πολιτεία– να κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας.
Τα ερωτήματα θα έπρεπε να έχουν ήδη απαντηθεί… Ή μήπως απαντήθηκαν, δεδομένης της… μούγκας που επικρατεί όλο αυτό το διάστημα επί του θέματος;
Περί ιδιοκτησίας
Διότι δεν είναι ούτε τυχαίες ούτε και πρέπει να υποτιμώνται δηλώσεις όπως αυτή που άρθρωσε ο πρόεδρος της Διεύθυνσης Απόδημων «Τούρκων και Συγγενών Κοινοτήτων», ο… κοντοχωριανός μας Αμπντουλάχ Ερέν. Μιλώντας σε εκδήλωση στην Προύσα τόνισε πως «οι πραγματικοί ιδιοκτήτες και παίκτες της ‘‘Δυτικής Θράκης’’ είμαστε εμείς».
Και μπορεί η ποιότητα του πολιτικού λόγου να εκφράζει αυτήν του πολιτικού ανδρός, ωστόσο είναι (κάτι παραπάνω από) ενδεικτική των επιδιώξεων και των στόχων…
Η παράνοια που ζούμε…
Ο εκπρόσωπος των εισβολέων στην Κύπρο Μουσταφά Ακιντζί, εντός των «γραμμών του Αττίλα», τόνισε, σχετικά με την εισβολή στη Συρία, πως «δεν είναι νερό που χύνεται, αλλά αίμα», ενώ συνέχισε λέγοντας ότι «η μεγαλύτερη επιθυμία μου είναι να ξεκινήσει ο διάλογος και η διπλωματία, όσο το δυνατόν συντομότερα»…
Την… παρανοϊκή αυτή δήλωση αντιλήφθηκε και ο Ερντογάν, που του απάντησε το… αυτονόητο, δεδομένης της… κατάστασής του: «Τη θέση που κατέχει την οφείλει στην Τουρκία. Καλό θα ήταν να μάθει τα όριά του»…
Αντιθέτως, εδώ, στην ελληνική Θράκη, δεν υπάρχουν τέτοιες… παρανοήσεις. Η αυτοαποκαλούμενη Συμβουλευτική Επιτροπή «Τουρκικής Μειονότητας Δυτικής Θράκης», με πρόεδρο τον ψευδομουφτή Ιμπραήμ Σερίφ (στη θέση εναλλάσσεται με τον έτερο ψευδομουφτή) και με μέλη (μεταξύ άλλων) τους προέδρους των παράνομων συλλόγων «ΤΕΞ» και «Τουρκική Νεολαία» αλλά και τη νέα πρόεδρο του DEB, ξεκαθάρισε τη «θέση» της, στηρίζοντας με… υπερηφάνεια τη στρατιωτική επιχείρηση της «μαμάς Τουρκίας».
Ωραίος, ως Έλλην…
Η τελευταία χρυσή σελίδα της ελληνικής ιστορίας που επηρέασε και την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι η επέτειος του «ΟΧΙ». Ένα «ΟΧΙ» που κανείς (ούτε ένας δικτάτορας) δεν διανοήθηκε να μετατρέψει σε «ναι», ούτε ένας Έλληνας σκέφτηκε να μη συμμετάσχει σε αυτό που η ίδια η Ιστορία επίτασσε…
Αναρωτιέται κανείς πώς, 80 χρόνια περίπου μετά, αυτή η τόσο νωπή, ζωηρή, απόλυτα ελληνική (εκ του αποτελέσματος) στιγμή της ιστορικής διαδρομής μας ανά τους αιώνες δείχνει ξεφτισμένη, πολλές φορές ξένη προς αυτό που συνηθίσαμε να μοιάζουμε και να νομίζουμε πως είμαστε.
Αυτοί «οι ήρωες που πολεμάνε σαν Έλληνες», αυτοί «οι ωραίοι, ως Έλληνες» ήταν τελικά οι παππούδες και οι προπαππούδες μας. Όχι πολλές γενιές πριν. Όχι, τουλάχιστον, τόσο «πριν», ώστε η θυσία και η ελπίδα να μην ευωδιάζουν βασιλικό και γαλάζιο ουρανό…
Έλλη Μητακίδου