Καιρός να ξαναβρούμε το «ΟΧΙ»…
-Το ισχυρό όπλο μας, που το έχουμε κάνει «ΝΑΙ» σε όλα… για λίγα ψίχουλα
Εβδομήντα εννέα χρόνια από τότε… Οκτώβρης του 1940… Με τον εχθρό ορατό…
Απέναντι στα βουνά της Πίνδου… Με τον Χίτλερ παντοδύναμο, με σύμμαχο τον Μουσολίνι… Κι εμείς μόνοι… Με τα λιανοτούφεκα…
Και αντέξαμε… Να πούμε «ΟΧΙ». Ξέροντας ότι ο αγώνας θα ήταν μεγάλος, ότι η αντίσταση δεν θα ήταν εύκολη. Και τότε μίλησε η οικουμένη… Η μικρή Ελλάδα έκανε το θαύμα. Που κανείς δεν το περίμενε… Και έστειλε το μήνυμα. Ότι και οι μικροί έχουν δύναμη… Όταν μάχονται για τη γη τους, για την πατρίδα τους. Για την ελευθερία. Και δεν πολεμούν ως κατακτητές…
Εβδομήντα εννέα χρόνια από τότε… 28 Οκτωβρίου 2019… Ξεχάσαμε το όπλο μας για την υπεράσπιση των δικαίων μας. Και όχι για να αρπάξουμε γη που ανήκει σε άλλον. Εβδομήντα εννέα χρόνια το «ΟΧΙ» στην ντουλάπα.
Έχει ξεθωριάσει από τις αράχνες…
Σε μέρες και ώρες που λείπει τόσο πολύ από το μέτωπο… Που έχει γίνει πιο ισχυρό από εκείνο του Χίτλερ και του Μουσολίνι. Το μέτωπο της «οικονομίας»… Σου κλείνουν τη στρόφιγγα και άντε να δούμε πόσο θα αντέξεις…
Εκτός κι αν ξυπνήσει το «ΟΧΙ»… Η ζωή του λαού… Που έχει τη δύναμη να ανατρέψει πολλά, τα πάντα…
Όλα αυτά τα χρόνια, ποτέ δεν… οπλίσαμε το «ΟΧΙ»…
Γιατί η καλοπέραση αφοπλίζει…
Και η παράδοση είναι εύκολη. Σου πετάει κάποια ευρώ εκείνος που ελέγχει το «Ταμείο» και ξεχνάς τα πάντα… Ό,τι πεις, αφέντη. Το ζούμε κοντά δέκα χρόνια τώρα. Μνημόνιο, η… μάρκα του περιστρόφου… Ο ένας μετά τον άλλο παίρνουν τα κλειδιά που τους δίνει ο λαός, αλλά η κατάληξη πάντα η ίδια. Όπιο η καρέκλα. Ναρκώνει η εξουσία. Τρελαίνει…
Ώρα να γυρίσουμε στο «λιανοτούφεκο». Έχει και τώρα μεγάλη ισχύ το «ΟΧΙ» και δύσκολα απενεργοποιείται. Αρκεί ο ηγέτης να πείσει τον λαό ότι τίποτα δεν έχει χαθεί. Φτάνει να μην υποκύψει στα «δώρα των Μάγων»…
Δύσκολη είναι η πορεία μετά από μια τέτοια αλλαγή…
Τίποτα, όμως, δεν χαρίζεται…
Αν δεν παλέψεις…
Αν δεν δει ο απέναντι ότι τα πράγματα δεν θα είναι όπως τώρα…
Σφάξε με, αγά μου… Έλεος…
Μήπως είναι η ώρα να πατήσουμε τη σκανδάλη του «ΟΧΙ»;
Έστω για να το δει το «αφεντικό»…
Για να καταλάβει ότι ο έως τώρα «υποτακτικός» ξυπνάει…
Όπως τότε, το Σαράντα…
Σίγουρα κάποιοι από τους φίλους με τους οποίους «μιλάμε» κάθε Κυριακή θα πουν, τι είναι αυτά; Μας ζητάς να πάρουμε μπαλάσκες, όπλα κ.λπ.; Τρελάθηκες;
Αν είναι τρέλα το «ΟΧΙ», ναι…
Εβδομήντα εννέα χρόνια «κοιμάται» στην ντουλάπα. Γιατί να μην το βάλουμε στο τραπέζι; Είναι μια επιλογή που δεν θα την αγνοήσει ο απέναντι…
Ο εταίρος σου. Που του έχεις επιτρέψει να σε θεωρεί δεδομένο. Κι αν λίγο φωνάξεις, για την τιμή των… όπλων, σου πετάει μια μπουκιά ψωμί και παραδίνεσαι… Ό,τι πεις, αφέντη… Και συνεχίζεις στον ρόλο του καρπαζοεισπράκτορα… Αφήνοντας το «ΟΧΙ» να αραχνιάζει στην ντουλάπα…
Κάτι που δεν κάνει ο γείτονας, ο Σουλτάνος, και μας χορεύει όλους στο ταψί…
Φωτο: fimes