Γιώργος Μαρκόπουλος: Στο κουρείο έμαθα τα πάντα…

«Δεκατριών χρονών ένα ποίημα, μετά έγραψα όταν ήλθαμε στην Αθήνα, διάφορα πεζογραφήματα, σε στυλ Χριστοβασίλη και πιο αγαπημένων μου πεζογράφων, Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Βιζυηνού, Ροΐδη, Μιχαήλ Μητσάκη. Ο Χριστοβασίλης είχε αυτό το μπρίο και το λαϊκό στοιχείο που λόγω καταβολών δεν μπορούσα να αποφύγω.

Ο πατέρας μου είχε κουρείο. Εκεί έμαθα τα πάντα. Έγινα φυσιογνωμιστής. Έμαθα σοφά πράγματα, από λαϊκές ρήσεις που λέγανε, καμιά φορά και με αθυροστομία, ο δε πατέρας μου ήταν φλαουτίστας. Όταν δεν είχε δουλειά, μας έπαιζε φλάουτο, εβένινο φλάουτο, το έδειξα μια φορά στον συνθέτη Νίκο Μαμαγκάκη και μου το ζητούσε για ηχογράφηση.

Ο Τσιτσάνης ήταν ο Μότσαρτ της λαϊκής μουσικής της Ευρώπης. Τον γνώρισα, πήγαινα στα κέντρα, αλλά δεν μου άρεσε στο Χάραμα γιατί πήγαιναν εκείνοι που τον ανακάλυψαν τελευταίοι και κάνανε κάτι επιδειξιομανή ζεϊμπέκικα. Μαγικός άνθρωπος, όταν έπιανε το μπουζούκι, θεϊκός. Ό,τι καλό, πρέπει να υπάρχει, η κοινωνία έχει πολλές κρυφές πτυχές, δεν είναι μόνον οι αμέριμνοι που τρώνε διώροφα γλυκά, πρέπει να τις ξετρυπώνουμε και να τις απολαμβάνουμε. Εξάλλου η ποίηση είναι διάχυτη. Δεν είναι ποιητής μόνον αυτός που γράφει, αλλά και εκείνος που έχει ποιητική ψυχοσύνθεση. Είπα μια μέρα σε έναν φίλο στο τηλέφωνο: εγώ δεν είμαι ποιητής, εγώ είμαι πλανόδιος φωτογράφος με μηχανή το μάτι μου».

Υπογραφή: Γιώργος Μαρκόπουλος, ποιητής