Κ. Χατζηκωστής: Προδομένο και παραδομένο
Του
ΚΩΣΤΑ Ν. ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΗ
Εκδότη Συγκροτήματος «ΔΙΑΣ» Κύπρου
Από της συστάσεώς του, το κράτος του Ισραήλ σχεδίασε τη στρατιωτική δομή και άμυνα της κοινωνίας του. «Never again» ήταν το σύνθημα, η πίστις, το δόγμα, η αυτοπεποίθησή του… Ποτέ ξανά σφαγές και κρεματόρια και εξολόθρευση και ολοκαύτωμα των Εβραίων.
Η φιλοσοφία αυτή και η πολιτικοστρατιωτική αυτή στρατηγική υπήρξαν τα γρανιτένια θεμέλια του κράτους του Ισραήλ. Υπήρξε η αποτελεσματική πολιτική πράξη της στήριξης, της ύπαρξης και επιβίωσης του Ισραήλ…
Έπρεπε όλα τα πιο πάνω να σχεδιαστούν. Έπρεπε να αναπτυχθούν οι έρευνες και οι μελέτες. Να προχωρήσουν με ταχύτητα και σε βάθος. Πολύ σύντομα, μέσα σε πολύ δύσκολες οικονομικές συνθήκες και κοινωνικές δυσπραγίες, πέτυχαν να γίνουν σεβαστό κράτος… Όχι μόνο αντέγραφαν εφαρμογές και πρότυπα άλλων, αλλά και κυρίως παρήγαγαν και εξήγαγαν τέτοια πρωτοποριακά σχέδια.
Με εκπληκτικές σχετικές επιστημονικές έρευνες, με εντυπωσιακές εφευρέσεις, με ασταμάτητους δημιουργικούς αγώνες, πέτυχαν και εφάρμοσαν αντιπυραυλικά συστήματα προστασίας. Πριν από 50 χρόνια εκτόξευσαν μίνι δορυφόρο! Το Ισραήλ θεωρείται υπερδύναμη σήμερα στα δορυφορικά συστήματα. Διαθέτει οκτώ κατασκοπευτικούς δορυφόρους.
Είναι η πρώτη χώρα που χρησιμοποίησε δικά της drones σε πολεμικές επιχειρήσεις… Για όλα αυτά ερευνούσε ασταμάτητα. Μελετούσε, σχεδίαζε, οργάνωνε, υλοποιούσε, επιτύγχανε… Και μάλιστα τα επιτεύγματα αυτά συνέβαιναν μεταξύ σοβαρών πολεμικών αναμετρήσεών του με τα γειτονικά κράτη, τα οποία τελικά ουδέποτε επεβλήθησαν.
Το ελληνικό κράτος, πολυπληθέστερο, ισχυρότερο, ιστορικότερο, γιατί δεν μπόρεσε, όχι να μιμηθεί, αλλά έστω να ενδιαφερθεί για τη δική του ασφάλεια και επιβίωση; Να ερευνήσει, να μελετήσει, να αποφασίσει τι θα έπραττε για αντιμετώπιση της διαχρονικής τουρκικής επεκτατικής εχθρότητας;
Το κυπριακό κράτος υπήρξε τραγικά και προδομένο και παραδομένο. Ενώ ήξερε, ενώ έζησε στην πράξη τον Τούρκο, δεν μπόρεσε να ετοιμαστεί για να τον αντιμετωπίσει τις κλιμακούμενες κρίσιμες ώρες. Ολόκληρη ελληνική στρατιωτική μεραρχία ήλθε και ζούσε στην Κύπρο από το 1964 μέχρι το 1967 και δεν έκανε τίποτε. Πότε; Όταν οι τουρκοκύπριοι πολεμιστές του Ντενκτάς ήλεγχαν μόνο ένα μικρό μέρος της πόλεως της Λευκωσίας. Και όταν η Τουρκία δεν ήταν έτοιμη (αλλά, δυστυχώς για μας, ετοιμαζόταν) να επέμβει στην Κύπρο. Το 1974 ήλθε η εθνική τραγωδία μας.
Η επίσημη, χουντική Ελλάδα διέπραξε το εγκληματικό πραξικόπημα το 1974. Και η δημοκρατική επίσημη Ελλάδα του Κ. Καραμανλή, που βγήκε (όχι από το ελλαδικό Πολυτεχνείο, όπως παρουσιάζεται για 45 χρόνια η Ιστορία) από τα κόκαλα των Κυπρίων τα ιερά, δεν μπορούσε να αποτρέψει τη σφαγή, τη νέα σφαγή της Σμύρνης, «λόγω αποστάσεως».
Οι ηγέτες Ελλάδος και Κύπρου παρεδόθησαν έκτοτε στη βολική άποψη, σύμφωνα με την οποία η Τουρκία είναι πολύ ισχυρή για να αντιμετωπιστεί στρατιωτικά. Συνεπώς πρέπει να συνομιλούμε με τους κατακτητές μας. Από κατακτητές μας έγιναν διαιτητές στις συνομιλίες μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Εδώ και 45 χρόνια το Κυπριακό, από πρόβλημα ελευθερίας, έγινε «διακοινοτική (νομικίστικη) διαφορά». Η Τουρκία κατακτούσε και η ηγεσία μας, «συνετή», «ψύχραιμη» και «ρεαλιστική», αναπαυόταν στη «σοφή» απραξία της.
Δεν υπάρχει παγκοσμίως παρόμοιο φαινόμενο πολιτειακής αυτοκατάργησης και εθνικής αυτοκτονίας. Δεν υπάρχει προηγούμενο θανατώσεως ενός κράτους με «σωστές» δόσεις αρσενικού διαβουκόλησης και εξαπάτησης, τις οποίες του πρόσφερε διαχρονικά η ηγεσία του. Η ίδια η ηγεσία αυτοαχρηστεύτηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε και η ίδια και ο λαός σήμερα να τρέμουν από τον ψοφοδεϊσμό τους, όταν έλλην έφηβος 16 ετών τολμά να υποστείλει τη σημαία του κατακτητή του… Έχουν και το αίσχος και η ντροπή και η ατίμωση τα όριά τους. Στην Κύπρο έχουν και αυτά όμως ξεπερασθεί…
Φωτό: offsite.com.cy