Αντ. Αργυρός: Η εθνική ντροπή και η ψήφος των αποδήμων

Του
ΑΝΤΩΝΗ Π. ΑΡΓΥΡΟΥ
Δικηγόρου ΑΠ, Αν. Νομικού
Συμβούλου Πανεπιστημίου Αθηνών

Όταν ο παππούς μου ο Αντώνης έφυγε μετανάστης στις ΗΠΑ, το 1899, δεν είχε καμιά υποχρέωση να γυρίσει στην πατρίδα για να πολεμήσει από το 1912 έως το 1922. Το έκανε γιατί θεωρούσε ότι ήταν καθήκον του. Όταν ο Βαγγέλης Κλωνής από την Κεφαλονιά πολεμούσε το 1941 – 1945 στην Αφρική, στην Ευρώπη (Σικελία, Αγγλία, Αυστρία, Πολωνία, Γερμανία και Νορμανδία) και στον Ειρηνικό με αμερικανική στολή (τιμήθηκε με πολλά μετάλλια), δύο ημέρες πριν από την Απόβαση στη Νορμανδία ο πατέρας του ήταν στο Σαουθάμπτον και βρέθηκε μπροστά στον στρατηγό Αϊζενχάουερ.

Ο τολμηρός στρατιώτης έσπευσε να δώσει τα διαπιστευτήριά του λέγοντας: «Εγώ δεν είμαι Αμερικάνος, έρχομαι από την Ελλάδα. Οι Γερμανοί σκότωσαν όλη μου την οικογένεια. Θα πάω στη μάχη και δεν με νοιάζει αν πεθάνω». Ο Βαγγέλης Κλωνής πέθανε το 1989 και ο τάφος του είναι στο χωριό Κοριάνα Κεφαλονιάς.

Χιλιάδες Έλληνες έζησαν και ζουν στα πέρατα του κόσμου με την ιδέα της Ελλάδας, έρχονται να προσκυνήσουν το χώμα της πατρίδας ή και νοερά συνδέονται με την πατρίδα και όταν χρειάζεται, δίνουν και τη ζωή τους για αυτήν. Ο απόδημος Ελληνισμός –ή καλύτερα Ελληνισμός της διασποράς– αποτελεί μία από τις σημαντικότερες εκφράσεις του Ελληνισμού στη διαχρονική του πορεία. Υπολογίζεται ότι περίπου πέντε εκατομμύρια Έλληνες ζουν σε χώρους εκτός Ελλάδας.

Η ελληνική διασπορά αποτελεί μια νοητή προέκταση του Ελληνισμού, πολύ πέρα από τα οριοθετημένα γεωγραφικά σύνορα του κράτους της Ελλάδας. Ο Ελληνισμός αυτός κατόρθωσε όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά παράλληλα κατάφερε να αναπτύξει σημαντικές δραστηριότητες και πρωτοβουλίες με στόχο τη διατήρηση της ελληνικής ταυτότητας.

Αλήθεια, ποιος νόμος υποχρέωσε τους παραπάνω Έλληνες να πολεμήσουν για την πατρίδα όταν εκείνη το χρειάστηκε, όπως χιλιάδες άλλοι, που έδωσαν και τη ζωή τους για τον σκοπό αυτό; Σήμερα, αν ζούσαν στο εξωτερικό, θα τους στερούσαμε το δικαίωμα να έχουν λόγο με την ψήφο τους στα ελληνικά πράγματα και αυτό είναι εθνικό έγκλημα που πρέπει να σταματήσει άμεσα.

Οι Έλληνες που διαβιούν στο εξωτερικό έχουν ελληνική υπηκοότητα, έχουν ελληνικό διαβατήριο, έχουν ελληνική ταυτότητα, έχουν ελληνικό ΑΦΜ, οι άνδρες έχουν εκπληρώσει τη στρατιωτική τους θητεία, αν ήταν στην Ελλάδα κανονικά θα ψήφιζαν στο χωριό τους, στο εκλογικό τμήμα που είναι εγγεγραμμένοι στα δημοτολόγια των τοπικών δήμων. Επειδή όμως βρίσκονται στο εξωτερικό, για οποιαδήποτε αιτία, είτε επειδή είναι ταξιδιώτες, είτε επειδή είναι εργαζόμενοι σε ελληνικές διπλωματικές αποστολές, είτε διότι εργάζονται εκεί προσωρινά, είτε στα πλαίσια της νεο-μετανάστευσης, δεν μπορούν να ψηφίσουν εξαιτίας της ανοργανωσιάς του ελληνικού κράτους και της εθνικής μας κακομοιριάς.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, έχουν παραμείνει μετά τις σπουδές τους στο εξωτερικό ή έχουν φύγει από την Ελλάδα 550.000 Έλληνες κατά την τελευταία δεκαετία. Σ’ αυτούς στερούμε το δικαίωμα ψήφου! Τι να απαντήσεις στον Γεράσιμο Μ…, που είναι διδάκτορας και δουλεύει στις ΗΠΑ, υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό, παντρεύτηκε στην Ελλάδα, έχει παιδί, φορολογείται στην Ελλάδα και δεν μπορεί να ψηφίσει; Να του πεις ότι δεν είναι ενημερωμένος –σήμερα που μαθαίνουμε τα πάντα μέσα από το διαδίκτυο– για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα; Αυτό είναι εθνική ντροπή.

Μιλάμε για όλους αυτούς που έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν στην Ελλάδα, αλλά βρίσκονται στο εξωτερικό. Θα πρέπει η Βουλή να σκύψει πάνω σε αυτό το ζήτημα και χωρίς περιστροφές να τους δώσει αυτό το δικαίωμα. Το ελληνικό κράτος, υστερικά, στερεί το δικαίωμα αυτό από τους Έλληνες του εξωτερικού επειδή δεν οργανώνεται, επειδή δεν θέλει να δώσει την ευκαιρία στους ανθρώπους αυτούς, αλλά κυρίως γιατί η συζήτηση κολλάει στις ελληνικές καλένδες και στη γνωστή ελληνική ιδιότητα του αδελφοκτόνου μίσους. Το ζητούμενο δεν είναι η συμφωνία των πολιτικών, αλλά η αποφασιστικότητα των ελλήνων πολιτών, της συντριπτικής, απόλυτης, αυτοδύναμης πλειοψηφίας, που απαιτεί οι Έλληνες, όπου Γης, να δίνουν την ψήφο τους και έτσι να συμμετέχουν στη διοίκηση του τόπου τους. Τα τεχνικά ζητήματα δεν αποτελούν σοβαρή δικαιολογία, καθώς όλες οι χώρες με καλή πίστη και αποφασιστικότητα τα έλυσαν. Μόνο εμείς δεν μπορούμε.

Έρχεται η στιγμή να αποδείξουμε αν αξίζουμε την ελευθερία, με μοναδικό κριτήριο το αξίωμα που έθεσε ο εθνικός μας ποιητής: «Αν μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει λευτεριά…».