Λάδι στη φωτιά ρίχνει ο Μητσοτάκης
-Πάει σε σύγκρουση με τους εργαζομένους
-Διχασμένοι στη ΝΔ
Προάγγελο της τακτικής που θα ακολουθήσει στα εργασιακά θέματα κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας αποτελεί η δημόσια παρέμβαση του Κυρ. Μητσοτάκη, ανήμερα της πανελλαδικής απεργίας που είχαν κηρύξει ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Παρέμβαση πρωτοφανής για πρωθυπουργό στα πολιτικά χρονικά της χώρας, που προκάλεσε «σοκ» ακόμη και μεταξύ των στελεχών / ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας. Η αποστροφή του «απεργούν οι λίγοι και ταλαιπωρούνται οι πολλοί» ερμηνεύθηκε –όχι άδικα– ως ευθεία επίθεση κατά των κινητοποιήσεων γενικώς των εργαζομένων. Ενώ με την αναφορά του σε «επαγγελματίες συνδικαλιστές που έχουν χάσει κάθε επαφή με τον κόσμο της εργασίας» στοχοποιούσε ουσιαστικά το συνδικαλιστικό κίνημα και τους επικεφαλής τους, με απώτερο σκοπό την περαιτέρω απαξίωσή τους.
Ο πρωθυπουργός επανήλθε στο ίδιο θέμα και στην ομιλία του στο Συνέδριο της ΟΝΝΕΔ, ενδεικτικό του ότι η σύγκρουση με τους συνδικαλιστές και κατ’ επέκταση τους εργαζόμενους αποτελεί συνειδητή επιλογή και ισχυρό βραχίονα της πολιτικής που θα ακολουθήσει. «Δεν μπορούν 2.000 άτομα να αναστατώνουν τη ζωή 4.000.000, κοστίζοντας ταυτόχρονα και μερικά δισεκατομμύρια στην εθνική οικονομία», τόνισε. Παράλληλα έκανε λόγο για «γραφειοκράτες συνδικαλιστές» και για «μικρές ομάδες», που λαμβάνουν αποφάσεις για απεργίες σε «σκοτεινά γραφεία».
Στην πραγματικότητα ο κ. Μητσοτάκης με τη συγκεκριμένη παρέμβαση επενδύει στον κοινωνικό αυτοματισμό, ώστε να διαμορφωθεί στην κοινωνία αρνητικό κλίμα για τις απεργιακές κινητοποιήσεις αλλά και τους συνδικαλιστές. Όχι μόνο για να περάσει με τις μικρότερες δυνατές αναταράξεις τις αλλαγές στο συνδικαλιστικό καθεστώς που υφίσταται στη χώρα αλλά και για να αποδυναμώσει όσο γίνεται περισσότερο την επιρροή των συνδικαλιστικών οργανώσεων στην κοινωνία.
Το δεύτερο μάλιστα εν όψει των σκληρών (αντι-δημοφιλών) μέτρων που θα φέρει στη διάρκεια της θητείας του. «Ο πρωθυπουργός είπε αυτά που λέει όλος ο κόσμος, ότι πέντε – δέκα συνδικαλιστές αποφασίζουν για χιλιάδες εργαζομένους και ταλαιπωρούν εκατομμύρια κόσμο», ανέφεραν κυβερνητικά στελέχη, σε μια προσπάθεια να προσδώσουν λαϊκό έρεισμα στα λεγόμενα του κ. Μητσοτάκη. Πρόσθεταν δε ότι «όσα λέει δεν τα λέει γιατί έχει κάποιο απώτερο σκοπό, τα λέει γιατί ακριβώς τα πιστεύει».
Βουλευτές και κομματικά στελέχη εξέφραζαν ζωηρές επιφυλάξεις τόσο για τη σκοπιμότητα όσο και για την… αποτελεσματικότητα της συγκεκριμένης παρέμβασης, ενώ επισήμαναν τον κίνδυνο να λειτουργήσει ως «λάδι στη φωτιά». Με την έννοια ότι θα μπορούσε να συσπειρώσει το συνδικαλιστικό κίνημα και οι επόμενες κινητοποιήσεις να είναι περισσότερο μαζικές. «Αν ήθελε να στείλει ένα μήνυμα, ας έβαζε τον υπουργό Εργασίας ή τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να κάνει σχετικές δηλώσεις», σημείωναν τα ίδια στελέχη.
Ορισμένοι εξ αυτών επισήμαιναν το παράδοξο της εν λόγω δήλωσης λέγοντας ότι «απαιτούμε οι απεργίες να αποφασίζονται από το 50%+1, ενώ για τις κυβερνήσεις αρκεί το 40%». «Ο πρωθυπουργός ήθελε να στείλει ένα μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση και όφειλε να το κάνει στο ανώτατο επίπεδο», υπογραμμίζουν παράγοντες του Μεγάρου Μαξίμου.
Μέρες του ’90
Η παρέμβαση του Κυρ. Μητσοτάκη θύμισε σε πολλούς… μέρες του 1990 – 1993. Όταν, ως πρωθυπουργός, ο πατέρας του Κων. Μητσοτάκης είχε επιχειρήσει να θέσει «υπό έλεγχο» τις απεργιακές κινητοποιήσεις που «σάρωναν» τότε τη χώρα. Ένα από τα μέτρα που είχε επεξεργαστεί η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ήταν οι διαδηλωτές να μην καταλαμβάνουν μέρος του δρόμου, αλλά να κινούνται αποκλειστικά στο πεζοδρόμιο. Με το… επιχείρημα ότι έτσι και η κίνηση στο κέντρο της Αθήνας θα ήταν ομαλή και οι πολίτες δεν θα ταλαιπωρούνταν. Οι σφοδρές αντιδράσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων, που ήταν τότε ιδιαίτερα ισχυρές, αλλά και γενικότερα των εργαζομένων ματαίωσαν τους σχεδιασμούς της (τότε) κυβέρνησης.