Το επόμενο βήμα: Απαγορεύεται να απεργείς…
– Διαταγή του αφεντικού και τα σκυλιά δεμένα
Είναι στιγμές που από τη… χαρά σου δεν μπορείς να κρύψεις τα πραγματικά «πιστεύω» σου, την ιδεολογική σου ταυτότητα. Που δεν μπορείς να συγκρατηθείς όταν αυτός που διαφωνεί μαζί σου δεν τα καταφέρνει στην προσπάθειά του να κρατηθεί όρθιος.
Και δεν τα καταφέρνει γιατί ο συνάδελφός του δεν θέλει να χάσει το μεροκάματο, μετράει και το ευρώ. Έχοντας και την εμπειρία ότι, όσο κι αν βγήκε στους δρόμους για να υπερασπιστεί τη ζωή του, δεν κατάφερε τίποτα, γιατί αυτοί που κυβερνούν, τα αφεντικά τα μεγάλα και οι… εδώ εκπρόσωποί τους, δεν βγαίνουν έξω από τη γραμμή…
Γιατί, αν κάνουν πίσω και οι εδώ και οι έξω, αυθωρεί και παραχρήμα χάνουν την καρέκλα. Αν κοιτάξεις καμιά δεκαριά χρόνια πίσω, βλέπεις
ποιοι έχουν μείνει χωρίς καρέκλα.
Δεν έκρυβε τη χαρά του ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης…
….μόλις είδε από το παράθυρό του ότι η απεργιακή διαδήλωση κατά του αναπτυξιακού νομοσχεδίου, που συντάχθηκε με οδηγό την προστασία των εχόντων και όχι των εργαζομένων, ήταν φτωχή. Οι λόγοι, πολλοί. Με πρώτο το να μη χάσει ο εργαζόμενος το μεροκάματο, που είναι απαραίτητο μέχρι δεκάρας στον λογαριασμό του σπιτιού, αλλιώς κάτι θα λείπει από το τραπέζι. Υπάρχει, όμως, και ένας ακόμη λόγος, εξίσου ισχυρός, για αποχή: Στα δέκα χρόνια, όλες τις φορές που απήργησε ο εργαζόμενος, το Μαξίμου δεν άκουσε τη φωνή του. Η μοναδική φωνή που άκουγε, και μάλιστα σε στάση προσοχής, ήταν η φωνή της «τρόικας». Ό,τι διατάξετε. Και αυτό το έζησαν όλοι οι προκάτοχοι του σημερινού ενοικιαστή.
Με το δίκιο του ο Κυριάκος Μητσοτάκης το… γλέντησε. Πήγε η καρδιά του στη θέση της. Και βγήκε να πανηγυρίσει. Για ποιον λόγο; Για το ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν πού να ακουμπήσουν. Όλοι τους πρόδωσαν. Άλλα τους έταξαν για να τους ψηφίσουν και άλλα έκαναν. Όλοι εφαρμόζουν αυτά που διατάζουν οι «τροϊκανοί», που κι αυτοί τις εντολές των μεγάλων αφεντικών υλοποιούν.
Βγήκε ως… Καίσαρ να θριαμβολογήσει για την αποτυχία των εργαζομένων
Βγήκε ως… Καίσαρ να θριαμβολογήσει για την αποτυχία των εργαζομένων που βγήκαν να υπερασπιστούν το ψωμί τους, τη ζωή των παιδιών τους, γιατί πάνω στο τραπέζι της οικογένειας δεν είναι πλούσια τα ελέη…
«Για μία ακόμη φορά, απεργούν οι λίγοι και ταλαιπωρούνται οι πολλοί», είπε, έμπλεος χαράς για τη νίκη του. Εναντίον ποιου; Του εργάτη… Που αρνείται να παραδοθεί… Που με νύχια και με δόντια προσπαθεί να ζήσει την οικογένειά του.
Αυτός είναι ο θρίαμβος του προέδρου της κυβέρνησης.
Ξεχνάει, όμως, ότι αυτοί που ήταν στην πορεία είναι κομμάτι της πατρίδας…
Όλοι όσοι έχουν περάσει από το Μαξίμου ξεκίνησαν με γεμάτες πλατείες και κατέληξαν με άδειες.
Έχετε πάντως, κύριε Κυριάκο Μητσοτάκη, άλλον έναν γύρο για την τελική νίκη.
Απαγορεύονται οι απεργίες…
Γιατί ενοχλούν…
Αλίμονο αν δεν ενοχλούσαν…