Μπούλινγκ

Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Το λεγόμενο μπούλινγκ τείνει να γίνει η καινούργια φυσική μας νοοτροπία, αφού αποτελεί ένα είδος χαρακτηριστικού γνωρίσματος της νεολαίας. Μιας νεολαίας που έχει χάσει την αυτογνωσία της και πλέει σε ανταριασμένη θάλασσα μιας εφηβείας γεμάτη οργή, με χαμένο προσανατολισμό, έχοντας δικαιώματα που τα πήρε μόνη της.

Και αυτό διότι εμείς, ως γονείς, πιστέψαμε ότι θα μεγάλωναν σε ένα περιβάλλον μιας σφιχτής οικογένειας σαν τη δική μας, με τον παππού, τη γιαγιά, τη μάνα, τον πατέρα, τα αδέρφια και γύρω από το τραπέζι κάθε βράδυ θα μιλούσαμε για το πώς πέρασε η μέρα και τα προβλήματα μικρά η μεγάλα που απασχολούσαν τον καθέναν από μας.

Μας παρέσυρε όμως η εξέλιξη και η προβολή άλλων προτύπων, που άλλαξαν, γενιά τη γενιά, τα συναισθήματα, τη δόμηση της οικογένειας και την πίστη πως εμείς είμαστε, ως έθνος, αυτοί που κρατούν ακόμα τη λέξη «φαμίλια». Η απασχόληση αφαίρεσε την εικόνα της μάνας από το σπίτι και τα πρόσωπα του παππού και της γιαγιάς χάθηκαν σε γηροκομεία πολυτελείας.

Η απίστευτη, καυτή ελπίδα πως ένας έφηβος μπορεί να ελέγξει τις αδυναμίες του γιατί δεν του λείπει τίποτα, ότι μπορεί να ξεχωρίσει τη δύναμη, όχι τη σωματική, αλλά της παρουσίας του μόνο, από τη συμπεριφορά του έφτιαξε συμμορίες άπειρων νεαρών που θεώρησαν το νταηλίκι ένα μέσο θαυμασμού. Και εμείς, ως παιδιά, δεν υπήρξαμε άγγελοι, πάντα βρίσκαμε ένα παρατσούκλι για τον συμμαθητή μας, ακόμα και για τον δάσκαλό μας, όμως αν αυτό γινόταν γνωστό υπήρχε η τιμωρία, υπήρχε η απομόνωση από τους υπόλοιπους.

Σήμερα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, οι πολλοί γίνονται αγέλη λύκων. Εάν υπάρχουν υποστηρικτές του θιγόμενου παιδιού είναι λίγοι και κρυφοί. Πού πάμε λοιπόν, τι θα γίνει με αυτό το σκληρό πρόβλημα που φτάνει τα παιδιά στην αυτοκτονία; Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και δεν βλέπουμε τι γίνεται στο σπίτι μας.

Αυτή η αλαζονεία που δημιουργεί το απίστευτο κυνηγητό της προβολής πότε θα μάθει ότι η ματαιοδοξία αφαίρεσε την ανθρωπιά και ότι ο καθένας μπορεί να είναι όπως πραγματικά νιώθει; Τίποτε δεν αξίζει περισσότερο από τη φιλοτιμία, την αγάπη και το ξεπέρασμα προβλημάτων με τη βοήθεια φίλων, όχι εχθρών, που βρίσκουν αφορμή να εκμεταλλευτούν το πρόβλημά σου και να κοροϊδέψουν την ψυχική σου αδυναμία ή τη σωματική σου διαφορά από τους άλλους.

Πιστεύω ότι βασικός παράγοντας είναι η οικογένεια. Αυτή η οικογένεια που σε κάνει ξένο με τα ίδια τα παιδιά σου. Πρέπει ως γονείς να μαζέψουμε τα κομμάτια μας να φέρουμε ξανά τα παιδιά μας στο σπίτι, να επιμείνουμε στις αρχές που μεγαλώσαμε και να μην ανεχθούμε άλλο αυτό το κατρακύλισμα – το οποίο, στο κάτω κάτω, τι προσφέρει; Θα έλεγα, χωρίς ενδοιασμό, μια ζωή που οι χαρές όλο και λιγοστεύουν!

Φωτό: earth.com