Έχουμε την πρώτη ύλη, καθάρια και ονειροπόλα
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
-Ώρα να την αξιοποιήσουν τα παιδιά μας
Και επιτέλους κάποια στιγμή η περηφάνια μου πήρε τα πάνω της. Ένιωσα την πατρίδα μου πρωταγωνιστή σε ένα σύγχρονο μέτωπο άμιλλας και τα παιδιά μας να θριαμβεύουν ανάμεσα σε άλλες χώρες με πολύ πιο σύγχρονα μέσα εκπαίδευσης σε αθλήματα στίβου και θαλάσσης. Ολυμπιονίκες μιας μικρής χώρας που αντέχει ακόμα, σκέφτηκα. Πετρούνιας, Στεφανίδη, Κορακάκη, Γιαννιώτης και πόσοι άλλοι, από τους οποίους ζητώ συγγνώμη, αν τους ξεχνώ.
Ένας μικρός θεός, ίδιος με τον Μεγαλέξανδρο, ο Τσιτσιπάς, που μαζί με τη μικρή Σάκκαρη μου έφτιαξαν τη διάθεση και τότε πίστεψα ότι σ’ αυτόν τον ταλαίπωρο κόσμο δεν υπάρχουν μόνο άσχημα γεγονότα, εγκλήματα, φόνοι, κλεψιές, ανήκουστα παλαιότερα, με τέτοιο ρυθμό σαν να είναι ένα φυσικό γεγονός μέσα στην καθημερινότητα.
Αυτό το ξανθό αγόρι με τα σγουρά μαλλιά και την αξιοπρεπή στάση του, την προσπάθειά του, τη δύναμη της θέλησής του, την παρουσία του, που θυμίζει αρχαίο Έλληνα, θα μπορούσε να αποτελέσει έναν μαγνήτη για παιδιά που θα ήθελαν να ασχοληθούν με το τένις. Έτσι δεν είχε γίνει τότε με το μπάσκετ, που οι επιτυχίες του είχαν προσελκύσει χιλιάδες παιδιά στα γήπεδα; Ήταν μια θαυμάσια λύση, που ξεσήκωσε τη νεολαία σε μια πορεία με επιτυχίες και διακρίσεις. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και σήμερα, αν προβάλλαμε τον αθλητισμό περισσότερο, αν παύαμε να εξευτελιζόμαστε με σκάνδαλα και αν υποδεικνύαμε στη νεολαία μας έναν τρόπο αλλιώτικο για διασκέδαση και διάκριση.
Έχουμε τόσο έξυπνα παιδιά, τόσο πετυχημένους επιστήμονες, έχουμε όλη την πρώτη ύλη ακόμα καθάρια και ονειροπόλα. Ένας Τσιτσιπάς μπορεί να ξεσηκώσει ένα κομμάτι αυτής της εφηβείας, για να προσπαθήσει να διακριθεί, όπως αυτό το πανέμορφο αγόρι, που αγωνίζεται σε ξένα γήπεδα και νιώθει την Ελλάδα μέσα του να χτυπά σαν εκείνο.
Τι πιο ωραίο και ευγενικό να υποκλίνεσαι σε ένα άγνωστο κοινό, ευχαριστώντας το για το χειροκρότημά του, ακόμα κι αν χάνεις, αφού η προσπάθεια μετράει πάνω απ’ όλα. Ας δώσουμε ως κράτος περισσότερη προσοχή στην τάξη εκείνων των παιδιών που ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με οποιοδήποτε άθλημα και όχι η κάθε επιτυχία τους, την οποία καρπωνόμαστε, να είναι καρπός προσωπικής οικονομικής προσπάθειας, και αυτό γιατί αγαπούν τον αθλητισμό και την πατρίδα.
Ας προσπαθήσουμε να μεγαλώσουμε αυτόν τον κύκλο των αθλητών με παιδιά, πολλά παιδιά, προκαλώντας τον ενθουσιασμό για την όποια επιτυχία μπορεί να έχουν μπαίνοντας στο πνεύμα του αθλητισμού, αφήνοντας για λίγο τα κομπιούτερ, το internet και κάθε είδους συνομιλία και μάλιστα με λέξεις που εγώ τουλάχιστον δεν ξέρω.
Είναι πολύ αστείο να είσαι στον τόπο σου και να ακούς, π.χ., νάιτ, sold out, smooth, γκλίτερ, γκέρλι. Ήμαρτον! Σιγά σιγά θα ξεχάσουμε και την πλούσια ελληνική γλώσσα, που αποτελεί τη ρίζα των γλωσσών όλης σχεδόν της οικουμένης. Προβάλετε, λοιπόν, περισσότερο αυτά τα αγωνίσματα που έχουν δράση και κίνηση. Τα ατομικά και τα ομαδικά, για να ξυπνήσουμε τη νεολαία μας, την εφευρετική αυτή νεολαία, που είναι ικανή να ξεπεταχτεί μέσα από τα μεγάλα ονόματα ξένων αθλητών και να καταπλήξει.
Στα 18 τους χρόνια είναι ακόμα νεοσσοί που προσπαθούν να μεγαλώσουν με το ζόρι. Τότε είναι που αξίζει να έχουν πρότυπα. Όχι τους φονιάδες, τους εξτρεμιστές, τους κουκουλοφόρους με τις μολότοφ, τους αναρχικούς, αλλά προσωπικότητες συγκροτημένες, που ενώ έχουν τις αρχές τους και τις ιδέες τους περιμένουν να εκτονώσουν την αντίθεσή τους με το συνταγματικό δικαίωμα που τους δίνει το κράτος και όχι καταστρέφοντας περιουσίες και σπίτια.
Ίσως να τους έκριναν ικανούς για ψήφο από πολύ μικρή ηλικία –αυτό σημαίνει ότι το μυαλό έχει πήξει, πράγμα αδύνατον–, αλλά, τέλος πάντων, μπορούν να ξεχωρίσουν τα ωραία από τα άσχημα. Έτσι πιστεύω ότι στην ηλικία αυτή των 18 χρόνων, που διαμορφώνουν χαρακτήρα, τους αρέσει να γίνουν ένας Τσιτσιπάς, ένας Αντετοκούνμπο, ένας Πετρούνιας. Ενθάρρυνση και ενδιαφέρον χρειάζονται, για να αγαπήσουν ό,τι έχει σχέση με δύναμη, με άμιλλα, με περηφάνια.