Ο διπλός ρόλος των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ)

Του
ΧΡΗΣΤΟΥ Η. ΧΑΛΑΖΙΑ

Μαζί με τις πολιτικές ανακατατάξεις και τους εμφυλίους πολέμους που άρχισαν στη δεκαετία του 1990 αναπτύχτηκαν οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), υπό ένα ιδεολογικό ανθρωπιστικό πρόσταγμα, με την οικονομική βοήθεια πολυεθνικών εταιρειών και με απόφαση της Επιτροπής Υπηρεσίας Ανθρωπιστικής Βοήθειας (ECHO), όπου η Ευρωπαϊκή Ένωση υποχρέωσε τις χώρες-μέλη της να δαπανούν το 0,21% του ΑΕΠ σε αναπτυξιακή ανθρωπιστική βοήθεια σε χώρες που το έχουν ανάγκη και χρησιμοποιήθηκε ως ένα εργαλείο πολιτικής επιρροής και ανεπίσημης διπλωματίας μέσω ποικίλων δραστηριοτήτων. Ο δράσεις τους είναι εντυπωσιακές σε αριθμούς, καθώς υπάρχουν σε 150 χώρες με σκοπό την πραγματοποίηση της κοινοτικής συνεργασίας, της κοινωνικής σύγκλισης, για την ανάπτυξη, την προστασία του περιβάλλοντος, τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.ά.

Την πρωτιά στην ΕΕ έχει η χώρα μας, με πάνω από 700 οργανώσεις (για τη δράση 49 εξ αυτών έχει επέμβει –κυρίως για οικονομικά σκάνδαλα– ο εισαγγελέας), ενώ σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ο αριθμός είναι πολύ μικρότερος, π.χ., στην Ολλανδία υπάρχουν μόνο 200.

Ο ρόλος αρκετών από αυτές τις οργανώσεις είναι καθαρά πολιτικός, εξυπηρετώντας συγκεκριμένα συμφέροντα οικονομικών παραγόντων. Τη δεκαετία του 1990, στη γειτονική μας περιοχή, στα Βαλκάνια, η δράση τους ήταν σκοτεινή, υποδηλώνοντας ξεκάθαρα για ποιων τα συμφέροντα δούλευαν. Ειδικά στην εποχή της διάλυσης της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την επέλαση των ΗΠΑ και της Γερμανίας, με βασικό όπλο τον εθνικισμό, την ανεξαρτησία των κρατών-μελών που συμμετείχαν στην ομοσπονδία και στη συνέχεια την οικονομία.

Το ίδιο έγινε με την «πορτοκαλί» επανάσταση στην Ουκρανία, προκειμένου η τελευταία να αποχωρήσει από τη ρωσική επιρροή. Το 2000 εκπρόσωπος του Γιασέρ Αραφάτ καταγγέλλει ότι «δραστηριοποιούνται στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη ύποπτες ΜΚΟ, που προωθούν δήθεν τη φιλία Ισραηλινών και Παλαιστινίων». Μήπως αυτή η τακτική μας θυμίζει τι έγινε στην Κύπρο για το Σχέδιο Ανάν; (Οι ΗΠΑ ξόδεψαν τότε αρκετά εκατομμύρια δολάρια για τη δημιουργία ΜΚΟ και την εξαγορά Μέσων Ενημέρωσης, αποκάλυψη που έκανε ο Μιχάλης Ιγνατίου στην εφημερίδα «Έθνος» το 2010, με αποδείξεις).

Καθίσταται πλέον ευρύτερα αντιληπτό πως μέσω των ΜΚΟ υπηρετείται ο εθνικός αποχρωματισμός εθνικά ομοιογενών κρατών, ώστε να είναι πιο προσαρμόσιμα στις επιταγές των αγορών για την απογύμνωση των πολιτιστικών ιστορικών παραδόσεων, της ενιαίας παιδείας, του θρησκευτικού δόγματος, της εθνικής ταυτότητας, την πλήρη ιδιωτικοποίηση του κρατικού μηχανισμού, καταργώντας τα κρατικά βιομηχανικά μονοπώλια, την απαξίωση τις μικρής ιδιοκτησίας, ακόμη και του ελέγχου της παραγωγής των αγαθών και της κοινωνικής και πολιτικής ένταξης των μεταναστών – προσφύγων στις χώρες που βρίσκονται. Κάτι που υφίσταται σήμερα η χώρα μας από τα σχέδια ΗΠΑ και Γερμανίας, που έχουν επιδοθεί σε παρασκηνιακό αγώνα για το ποιος θα κυριαρχήσει τις επόμενες δεκαετίες στην εξελισσόμενη αποικία.

Επίσημα, καθημερινά, διαπιστώνεται εύκολα η εκδούλευση που προσφέρουν πολλές ΜΚΟ στην εμπέδωση του ότι η μόνη λύση είναι η κατάργηση του κρατικού καταστατικού χάρτη, των κρατικών μηχανισμών προκειμένου να υπάρξει ανταγωνισμός και ανάπτυξη.

Οι θέσεις ορισμένων ΜΚΟ συμπίπτουν απόλυτα με τις διακηρυγμένες επιδιώξεις των ισχυρών. Θα είναι αφελές να πιστέψει κάποιος πως αυτές αγωνίζονται για τη δημοκρατία και τον ανθρωπισμό, όταν χορηγοί τους είναι οι μεγαλύτεροι οικονομικοί παράγοντες πα­γκοσμίως, ενδεχομένως και οι μυστικές υπηρεσίες.

Στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια σημειώθηκε έκρηξη δράσης ελληνικών και ξένων ΜΚΟ, ορισμένες από τις οποίες λειτουργούν ανιδιοτελώς, στη βάση του εθελοντισμού και ανθρωπισμού, και προσέφεραν έργο.

Ωστόσο, ανάμεσα σ’ αυτές υπάρχουν και εκείνες που συνεργάζονται με συγκεκριμένους χορηγούς και λαμβάνουν απίστευτα ποσά, που προκαλούν την κοινή γνώμη. Δεν φτάνει μόνο αυτή η συμπεριφορά τους, αλλά συκοφαντούν την Ελλάδα διεθνώς, με καταγγελίες ότι καταπατούνται τα δικαιώματα των μεταναστών – προσφύγων.

Βέβαια δεν κάνουν μόνο αυτό, μιλούν για μειονότητες που ζουν στην Ελλάδα και καταπιέζονται από το ρατσιστικό, όπως λένε, ελληνικό κράτος, όπως η ανύπαρκτη «μακεδονική» μειονότητα, οι έλληνες μουσουλμάνοι στη Θράκη, οι Τσάμηδες κ.ά. Ο επιλεκτικός «ανθρωπισμός» τους δεν ασχολείται, π.χ., με τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου, της Τενέδου ή με τους Βορειοηπειρώτες, που διώκονται από την αλβανική κυβέρνηση.

Μάλιστα, μια τουρκική ΜΚΟ που δραστηριοποιείται στα νησιά μας για τους πρόσφυγες απαίτησε να αφαιρεθεί από τον τρούλο των εκκλησιών ο Σταυρός.

Το ερωτήματα πολλά, τα οποία τίθενται στην κρίση των αναγνωστών μας: Σε ποιους είναι χρήσιμες οι ΜΚΟ; Είναι ένα καινούργιο είδος υπερεθνικού ελέγχου κρατών, κοινωνιών και χειραγώγησης των μαζών; Συμφωνούν με την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης και υιοθετούν την κατάργηση των εθνών-κρατών, την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και κεφαλαίων;