Π. Νεάρχου: Η αναπόφευκτη εξέλιξη της παράνομης μεταναστεύσεως σε μεγάλο εθνικό θέμα
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
H επιπολαιότητα και ο ιδεολογισμός με τον οποίο αντιμετωπίσθηκε ένα πρακτικό θέμα, όπως ο αποτελεσματικός έλεγχος της παράνομης μεταναστεύσεως, από τις Ελληνικές πολιτικές ηγεσίες βρίσκεται στη ρίζα της σημερινής ανεξέλεγκτης καταστάσεως και των μεγίστων πλέον κινδύνων που περικλείει για την εθνική ασφάλεια, την εθνική και κοινωνική συνοχή και το εθνικό μέλλον της χώρας.
Ο κίνδυνος υποτιμήθηκε σκοπίμως από αυτούς που υπογείως υποκινούν την ανάπτυξη της παράνομης μεταναστεύσεως για την εξυπηρέτηση στόχων που συνδέονται με την παγκοσμιοποίηση. Υποτιμήθηκε όμως από τις εγχώριες πολιτικές ηγεσίες είτε για λόγους ιδεολογισμού, λειτουργώντας με υποτέλεια σε ξένα ιδεολογήματα, είτε από ανεπάρκεια κατανοήσεως των νέων εξελίξεων στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Το γεγονός ότι η Ελλάδα μέχρι πρότινος ήταν χώρα εκπομπής μεταναστών, φαινόμενο το οποίο αναγεννήθηκε πάλι μετά την κρίση, δημιουργούσε την εντύπωση ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να είναι ελκυστικός προορισμός για μετανάστες. Η εκτίμηση αυτή υποτιμούσε τρεις συγκεκριμένους παράγοντες:
Πρώτον, ότι η Ελλάδα ήταν πλέον χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και η είσοδος σ’ αυτή υπολαμβανόταν ως είσοδος γενικά στην Ευρώπη.
Δεύτερον, ότι η συμμετοχή της Ελλάδος στην Ευρωζώνη καθιστούσε την Ελλάδα πιο ελκυστική απ’ ό,τι θα ήταν εάν είχε εθνικό νόμισμα. Ο μετανάστης αναζητά σκληρό νόμισμα, το οποίο έχει πολλαπλασιαστική αξία στη χώρα του.
Τρίτον, ότι η σημερινή παράνομη μετανάστευση, όσο και αν διαψεύδεται για προφανείς λόγους σκοπιμότητας, έχει κραταιούς προαγωγούς και χορηγούς για λόγους που συνδέονται με την επιδιωκόμενη παγκοσμιοποίηση, την αποδόμηση των εθνικών κρατών και τη μετάλλαξη των Ευρωπαϊκών, κατά πρώτο λόγο, κοινωνιών, σε «πολυπολιτισμικές», δηλαδή σε ένα πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό αμάλγαμα.
Στο γενικό αυτό πλαίσιο εντάσσονται και επιμέρους στρατηγικές, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την Ελλάδα, όπως είναι η γεωπολιτική αναδιάρθρωση των Βαλκανίων και οι Τουρκικές γεωπολιτικές και διπλωματικές επιδιώξεις με την εκμετάλλευση του θέματος της παράνομης μεταναστεύσεως.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν άρχισε το σημερινό φαινόμενο της μαζικής παράνομης μεταναστεύσεως, που σε πρώτη φάση συνδέθηκε με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενώσεως και του Συνασπισμού του υπαρκτού σοσιαλισμού, οι Ελληνικές πολιτικές ηγεσίες έδειξαν πλήρη αδυναμία να κατανοήσουν τη δυναμική του νέου αυτού φαινομένου και τις επιπτώσεις και τους κινδύνους που θα μπορούσε να έχει για την Ελλάδα.
Ορόσημο σ’ αυτήν την πολιτική αποτέλεσαν οι θέσεις και τα μέτρα που πήραν οι κυβερνήσεις Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Τότε είναι που ο Κώστας Σημίτης έδωσε το ιδεολογικό στίγμα της πολιτικής του πάνω στο θέμα της μεταναστεύσεως, εξαγγέλλοντας ως στόχο τη μετατροπή της ακραιφνώς εθνικής Ελληνικής κοινωνίας σε «πολυπολιτισμική». «Η Ελλάδα», είπε, «πρέπει να γίνει πολυπολιτισμική».
Ποτέ, βεβαίως, ο Κώστας Σημίτης δεν εξήγησε στον Ελληνικό λαό γιατί πρέπει να γίνει «πολυπολιτισμικός». Άφησε όμως σαφώς να εννοηθεί ότι αυτό είναι αναγκαίο ως μέρος της προσαρμογής της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην παγκοσμιοποίηση, την οποία προεξοφλούσε ως αναπόφευκτη και επιβεβλημένη.
Το 2003, με την ευκαιρία της Ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η κυβέρνηση Σημίτη ανέλαβε να καταστήσει τη μετανάστευση, που ήταν μέχρι τότε εθνική αρμοδιότητα, Ευρωπαϊκή αρμοδιότητα. Επί Ελληνικής Προεδρίας εισήχθησαν οι δύο πρώτες Ευρωπαϊκές Οδηγίες περί «μονίμως διαμενόντων μεταναστών» και περί «οικογενειακής επανενώσεως», που έγιναν η αφετηρία για τη δημιουργία ενός πολύ προβληματικού Ευρωπαϊκού νομοθετικού πλέγματος, με αποκορύφωμα την περιβόητη Ευρωπαϊκή Οδηγία για το Άσυλο, που παραπέμπει στην πολιτική των ανοικτών συνόρων.
Οι επόμενες κυβερνήσεις ακολούθησαν, δυστυχώς, την ίδια πολιτική, με το επιχείρημα ότι είναι Ευρωπαϊκή πολιτική. Υπό τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και της Ευρωπαϊκής πολιτικής, Αριστερά και Δεξιά στην Ελλάδα, όπως έγινε και στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, συνασπίσθηκαν άτυπα στην ίδια πολιτική για την παράνομη μετανάστευση, παραγνωρίζοντας και υποτιμώντας συστηματικά τους κινδύνους που αντιπροσωπεύει για τη χώρα.
Μιμούμενες μάλιστα άλλες μεγάλες χώρες και επηρεαζόμενες από την «ανθρωπιστική» δήθεν προπαγάνδα διεθνών κέντρων και ΜΚΟ, όπως η εμβληματική περίπτωση Σόρος, έφτασαν στο σημείο να ναρκισσεύονται ότι «πρωτοπορούν» σε θέματα παράνομης μεταναστεύσεως και να πολλαπλασιάζουν τα ευνοϊκά μέτρα:
Ανοικτά σύνορα, προστασία «ασυνόδευτων» δήθεν «παιδιών» μέχρι 18 ετών, αμάλγαμα μεταξύ πραγματικών προσφύγων και παρανόμων μεταναστών, απόδοση στους πάντες της ιδιότητας του «πρόσφυγα», δημιουργία υπουργείου Μεταναστεύσεως, ως η Ελλάδα να ήταν η Αυστραλία ή ο Καναδάς, ελαχιστοποίηση των προϋποθέσεων και σύντμηση του χρόνου για την απόδοση ιθαγένειας, κατάργηση του μέτρου της απελάσεως, ως δικαστικής ποινής, στον Ποινικό Κώδικα, αποδοχή απευθείας χρηματοδοτήσεως των ΜΚΟ στην Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δημιουργία προγραμμάτων, όπως τα Προγράμματα Ήλιος και Εστία για τη μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα παρανόμων μεταναστών, ανοχή συνεχών, καθημερινών αποβάσεων λαθρομεταναστών στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και επελάσεων στον Έβρο.
Για οποιονδήποτε που παρακολουθεί και αναλύει συστηματικά τα πράγματα, είναι φανερό ότι η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχισθεί. Εγκυμονεί κινδύνους εθνικής καταστροφής και δεν υπάρχει στην επισήμανση αυτή καμιά υπερβολή. Ο Τούρκος Πρόεδρος διεκδικεί απροκάλυπτα το Ανατολικό Αιγαίο πέρα από τον 25ο μεσημβρινό και το φιλέτο της ΑΟΖ της Ελλάδος και της Κύπρου, με το γνωστό επεκτατικό του εφεύρημα της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Πριν από μερικές εβδομάδες, κατά τη διάρκεια επισκέψεώς του σε Στρατιωτική Σχολή του Ναυτικού, δεν δίστασε να προβάλει απροκάλυπτα τις Τουρκικές διεκδικήσεις στο Ανατολικό Αιγαίο, φωτογραφιζόμενος μπροστά σε χάρτη που παρουσιάζει το Ανατολικό Αιγαίο ως Τουρκικό πέρα από τον 25ο Μεσημβρινό.
Κανονικά, η πρόκληση αυτή του Ερντογάν έπρεπε να καταγγελθεί από την Ελληνική κυβέρνηση, με διαβήματα σε όλα τα διεθνή βήματα, γιατί συνιστά απροκάλυπτο, χιτλερικού τύπου, επεκτατισμό.
Είναι δυνατόν, υπό τις συνθήκες αυτές, η Ελλάδα να συνεχίζει παθητικά να παριστάνει τον παρατηρητή των λεγόμενων «μεταναστευτικών ροών» στα νησιά μας; Δεν είναι προφανές σε όλους ότι η Άγκυρα επιδιώκει τη δημογραφική «γκριζοποίηση» του Ανατολικού Αιγαίου, για να προαγάγει τους γενικότερους στόχους της;
Δεν είναι επίσης προφανές ότι η μεταφορά στο εσωτερικό των παρανόμων μεταναστών, αντί της αμέσου επαναπροωθήσεώς τους στην Τουρκία, ως μη προσφύγων, στο πλαίσιο της Ευρω-Τουρκικής Συμφωνίας, μετατρέπει τα νησιά σε προγεφύρωμα για τον εποικισμό όλης της χώρας;
Η κατάσταση έφτασε σήμερα σε ένα τόσο οριακό σημείο, ώστε να μην επιτρέπεται πλέον καμία καθυστέρηση στην επιβολή αποτελεσματικού ελέγχου. Εάν συνεχισθεί η αδράνεια και η παθητική ανοχή, θα πρέπει τότε ο ίδιος ο λαός να αναλάβει την περιφρούρηση των συνόρων της χώρας.