Χρήστος Νικολόπουλος: Αν κάτσω σπίτι, θα πάθω κατάθλιψη…

«Είμαι στη δράση από το 1965. Στην Αθήνα ήρθα το 1963 από το Καψοχώρι Ημαθίας. Ήμουν 16 ετών, χωρίς τίποτα στην τσέπη μου. Οι γονείς μου αγρότες. Ήμουνα μπουζουκτσής. Ξεκίνησα από τα πανηγύρια. Έπαιξα σε γάμους, σε γύφτικους γάμους, σε κέντρα της επαρχίας, όλα αυτά τα βίωσα. Αν μου επιτρέπεται να το πω, γεννήθηκα μ’ ένα ταλέντο κι από πολύ μικρός το εξάσκησα. Αλλά ήταν άλλες εποχές…».

«Παλιά το τραγούδι διαμορφωνόταν από τις εταιρείες δίσκων. Έβγαζαν χρήματα και επένδυαν σε νέους τραγουδιστές και νέους δημιουργούς που, κατά τη γνώμη τους, άξιζαν. Θυμάμαι στη Μίνος, όταν πρωτοεμφανίστηκε ο Μάνος Λοΐζος, ήταν ο πιο ακριβός σε κόστος παραγωγής για την εταιρεία, και επίσης, κανείς δεν ήξερε το μέλλον του, πώς θα εξελιχθεί. Κι όμως ο Μάτσας πόνταρε πάνω του, ξόδευε χρήματα πριν να τα βγάλει, έκανε επένδυση. Τώρα δεν υπάρχει αυτό».

«Παλιά είχαμε παραγγελιές και φασαρίες, πολύ λίγες οικογένειες. Από την Πλάκα και την εποχή των μπουάτ και μετά, η νύχτα άρχισε να αλλάζει. Να γίνεται πιο πολιτισμένη, χωρίς σπασίματα και καβγάδες. Αλλά δυστυχώς λίγοι μπορούν να επιβιώσουν πια απ’ αυτήν, κι ας έχουν γράψει αριστουργήματα. Τα πράγματα είναι δύσκολα».

«Ευτυχώς, μπορώ και συνεχίζω. Με ενδιαφέρει η νύχτα, γιατί μ’ αρέσει η δράση. Για να είμαι ειλικρινής, αν κάτσω σπίτι μου, σε ένα μήνα θα έχω πάθει κατάθλιψη…».

Υπογραφή: Χρήστος Νικολόπουλος, συνθέτης

Φωτό: ogdoo.gr