Υβριδικός πόλεμος η λαθρομετανάστευση κατά της χώρας
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Μερικές εβδομάδες πριν, μετά την ανάληψη της εξουσίας από τη νέα κυβέρνηση, σημειώθηκε ένα περιστατικό ανασχέσεως –από το Λιμενικό– μιας λέμβου με λαθρομετανάστες που ήθελαν να αποβιβασθούν στο Αγαθονήσι. Το περιπολικό του Λιμενικού ανέκοψε τη λέμβο με τους λαθρομετανάστες στη μέση γραμμή μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας και δεν της επέτρεψε να μπει στα Ελληνικά χωρικά ύδατα.
Όλοι πίστεψαν ότι το σχετικό βίντεο που δόθηκε στη δημοσιότητα ήταν το μήνυμα που ήθελε να δώσει η νέα κυβέρνηση. Ότι δηλαδή δεν θα επιτρεπόταν πλέον σε λέμβους λαθρομεταναστών να εισέρχονται ανενόχλητες στα Ελληνικά χωρικά ύδατα και να προσφέρονται μετά για «διάσωση» από το Λιμενικό, την Ευρωπαϊκή FRONTEX και τις άπειρες ΜΚΟ που έχουν εγκατασταθεί στα νησιά και επιδίδονται, με Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, σε «διασώσεις προσφύγων και μεταναστών»!
Στην πραγματικότητα το βίντεο το έδωσαν οι ΜΚΟ, που ήταν σε ανταπόκριση με τη λέμβο των λαθρομεταναστών, για να «καταγγείλουν» την Ελλάδα ότι παραβιάζει την Ευρωπαϊκή νομοθεσία, ειδικά τη σχετική Οδηγία για το «άσυλο» και «απωθεί», αντί να «υποδέχεται», όπως προβλέπει η Ευρωπαϊκή Οδηγία, τους αιτητές ασύλου που έρχονται στα σύνορά της.
Πράγματι, η Ευρωπαϊκή Οδηγία για το Άσυλο συστήνει σ’ όλες τις χώρες-μέλη «να μην απωθούν» οποιονδήποτε έρθει στα σύνορά τους και ζητήσει άσυλο, αλλά να τον υποδέχονται και να διερευνούν, διά της δικαστικής οδού, εάν πράγματι δικαιούται ασύλου, σύμφωνα με την Οδηγία και το διεθνές δίκαιο (Σύμβαση Γενεύης). Στην περίπτωση που διαπιστωθεί ότι δικαιούται, του παραχωρείται, με όλες τις παροχές που συνεπάγεται η ιδιότητα αυτή. Εάν, αντιθέτως, διαπιστωθεί ότι δεν δικαιούται, μπορεί τότε να επαναπροωθηθεί (απελαθεί).
Στο πνεύμα, λοιπόν, της Οδηγίας αυτής, είναι βέβαιον ότι έγιναν παρασκηνιακά παραστάσεις στην Αθήνα από τις Βρυξέλλες προκειμένου να μην παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Οδηγία για το Άσυλο και να μην απωθεί στα σύνορά της όλους τους λαθρομετανάστες που έρχονται από την Τουρκία με το πρόσχημα του πρόσφυγα.
Για την πιστή εφαρμογή της Οδηγίας επαγρυπνεί η Ευρωπαϊκή συνοριακή αστυνομία FRONTEX. Η ίδια διεκπεραιώνει επίσης ένα άλλο καθήκον. Καταγράφει και παίρνει τα δακτυλικά αποτυπώματα όλων όσων «διασώζονται», για να υπάρχουν αποδείξεις ότι η πρώτη χώρα στην οποίαν εισήλθαν είναι η Ελλάδα. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί, σύμφωνα με τον Κανονισμό του Δουβλίνου ΙV, εάν αυτοί μεταβούν σε άλλη χώρα-μέλος, η τελευταία έχει δικαίωμα να τους στείλει πίσω στην Ελλάδα.
Προκαλούν επομένως καγχασμό δηλώσεις του είδους ότι θα ενισχυθεί η FRONTEX για τον έλεγχο των συνόρων ή ότι θα δοθούν μεγαλύτερα Ευρωπαϊκά κονδύλια για τον σκοπό αυτό. Τα κονδύλια κινητοποιούν και συντηρούν τις ΜΚΟ, που αμείβονται με βάση τον αριθμό των «διασωζομένων». Με την ενίσχυση απλώς της FRONTEX υφαρπάζεται ο έλεγχος των συνόρων και υποκαθίσταται ο εθνικός έλεγχος από έναν υπερεθνικό, που έχει ως βάση τα ανοικτά σύνορα, με το πρόσχημα του ασύλου και της εφαρμογής της σχετικής Ευρωπαϊκής Οδηγίας.
Θα έλεγε κανείς: Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αλλάζει την Ευρωπαϊκή Οδηγία για το Άσυλο, όταν είναι καταφανές ότι η Οδηγία αυτή είναι καταχρηστική και προάγει, αντί να ελέγχει, τη λαθρομετανάστευση; Το ερώτημα παραπέμπει σε άλλα μεγαλύτερα ερωτήματα, που αφορούν το είδος της Ευρώπης που προωθείται από τις Βρυξέλλες και τη σχέση της με την παγκοσμιοποίηση.
Είναι σαφές ότι η αφανής ολιγαρχία που ελέγχει από το παρασκήνιο τις Βρυξέλλες και τις πολιτικές τους σε βασικά θέματα επιδιώκει την αποδόμηση του Ευρωπαϊκού Εθνικού κράτους και την προαγωγή μιας υπερεθνικής «πολυπολιτισμικής» δήθεν Ευρώπης. Η επιδιωκόμενη αυτή μετάλλαξη της Ευρώπης, σε συνδυασμό με την προώθηση και επιβολή της παγκοσμιοποίησης, έχει ως οργανικό στοιχείο τη μαζική λαθρομετανάστευση, που δημιουργεί τις δημογραφικές προϋποθέσεις για μια τέτοια αλλαγή.
Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για χώρες όπως η Ελλάδα, όπου οι παραπάνω γενικότερες επιδιώξεις διαπλέκονται με τη γεωπολιτική των Βαλκανίων και τους ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων. Η διάσπαση της εθνικής και θρησκευτικής συνοχής και ενότητας της χώρας αντιμετωπίζεται από ορισμένες δυνάμεις ως αναγκαία προϋπόθεση για μια γενικότερη γεωπολιτική αλλαγή στα Βαλκάνια, σε βάρος, συγκεκριμένα, της παραδοσιακής Ρωσικής επιρροής στην περιοχή αυτή.
Στην περίπτωση της Ελλάδος υπεισέρχεται επιπλέον ο Τουρκικός παράγων, που βλέπει στη μαζική λαθρομετανάστευση μια νέα ευκαιρία για την προώθηση γεωπολιτικών στόχων, όπως η επανεγκατάσταση Μουσουλμανικών μαζών στην Ελλάδα, και διπλωματικών στόχων, όπως η απόσπαση διπλωματικών ανταλλαγμάτων από την Ευρώπη και την Ελλάδα για τη συνεργασία της στον υποτιθέμενο έλεγχο των «μεταναστευτικών ροών» από την Τουρκία.
Διαπιστώνοντας τα παραπάνω, μένει κανείς ενεός από την πολιτική που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις αυτής της χώρας. Πρωτομάστορας υπήρξε ο Κώστας Σημίτης, που πρωτοστάτησε επί Ελληνικής Προεδρίας το 2003 να καταστήσει Ευρωπαϊκή αρμοδιότητα τη μετανάστευση, που μέχρι τότε ήταν αποκλειστική αρμοδιότητα των εθνικών κρατών. Η πολιτική των ανοικτών συνόρων αποκορυφώθηκε επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί οι μη πρόσφυγες δεν απελαύνονται; Γιατί η κυβέρνηση εξετάζει αιτήσεις για άσυλο από χώρες που δεν είναι εμπόλεμες και από τις οποίες προέρχεται το 80% των υποτιθέμενων προσφύγων, όπως το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές; Γιατί δεν εφαρμόζει τη Σύμβαση της Γενεύης, που λέει ρητά ότι πρόσφυγας είναι αυτός που διαφεύγει από μια εμπόλεμη χώρα και καταφεύγει σε μια γειτονική ασφαλή χώρα. Ακόμη και για τη Συρία γειτονική ασφαλής χώρα είναι η Τουρκία και όχι η Ελλάδα.
Γιατί η αποσυμφόρηση των νησιών δεν γίνεται με επαναπροώθηση των μη προσφύγων στην Τουρκία, όπως προβλέπεται από την Ευρω-Τουρκική Συμφωνία, αλλά με μεταφορά τους στην ενδοχώρα, απ’ όπου, σύμφωνα με την Ευρω-Τουρκική Συμφωνία, δεν μπορούν πλέον να επαναπροωθηθούν στην Τουρκία;
Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι δύο άλλες διαπιστώσεις: Πρώτον, η πολιτική της «πρωτοπορίας» των Ελληνικών κυβερνήσεων υπέρ των λαθρομεταναστών, με αποκορύφωμα, όπως αναφέρθηκε, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερον, τον έλεγχο πολλών Επιτροπών που αποφασίζουν για την απονομή ασύλου από «αλληλέγγυους» και «δικαιωματιστές». Οι τελευταίοι είτε εγκρίνουν μαζικά την απονομή ασύλου, ανεξάρτητα από προϋποθέσεις, είτε παραπέμπουν στις ελληνικές καλένδες την εξέταση των αιτήσεων και των επαναπροωθήσεων.
Η κατάσταση, με ευθύνη των Ελληνικών κυβερνήσεων, που ανέχονται, αν δεν πρωτοπορούν, μια αυτοκαταστροφική πολιτική ανοικτών συνόρων, έχει φτάσει σε όρια που θέτουν σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια της χώρας. Είναι δυνατόν η χώρα να βρίσκεται σε κίνδυνο πολέμου με την Τουρκία και ένα τάγμα λαθρομεταναστών να αποβιβάζεται συντεταγμένα, ανενόχλητα σε μια ακτή της Λέσβου, με το Λιμενικό να τους παρακολουθεί και να μην επεμβαίνει για να προστατεύσει τη χώρα;
Από χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πραξικόπημα, που επιδιώκει, πίσω από ένα προπέτασμα προπαγάνδας, την καταστροφή της εθνικής και θρησκευτικής συνοχής της χώρας και τη δημογραφική της μετάλλαξη. Ποιος έδωσε, πότε και σε ποιον το δικαίωμα να εγκαταστήσει εκατομμύρια αλλοδαπών στην Ελλάδα και να τους δώσει την Ελληνική ιθαγένεια;
Όταν η άλλη Ευρώπη δεν δέχεται τις συνέπειες της Οδηγίας για το Άσυλο και κλείνει τα σύνορά της, με ποια λογική εξακολουθεί η Ελλάδα να εφαρμόζει μια παράλογη Οδηγία, που την καθιστά ξέφραγο αμπέλι και όμηρο του Ερντογάν;
Η κατάσταση έχει φτάσει σε σημείο που δεν επιτρέπει οποιαδήποτε άλλη καθυστέρηση και αναμονή. Εδώ και τώρα να αναστείλει η Ελλάδα προσωρινά την Ευρωπαϊκή Οδηγία για το Άσυλο και να ζητήσει την επανεξέτασή της, αναλαμβάνοντας εν τω μεταξύ τον εθνικό έλεγχο των συνόρων της. Να αναστείλει την εφαρμογή ενός ολόκληρου νομοθετικού πλέγματος, που αφορά την παράνομη μετανάστευση, μέχρι την επανεξέταση και επαναδιατύπωσή του. Να επανεξετάσει τη στελέχωση των Επιτροπών που αποφασίζουν για το άσυλο και να αποκλείσει οποιονδήποτε ιδεοληπτικό ή ξενοκίνητο έλεγχο των Επιτροπών.
Η χώρα, από ανεύθυνες και ιδεοληπτικές πολιτικές των ιθυνόντων της, βρέθηκε σ’ έναν κυκεώνα, που είναι απερίγραπτα τα προβλήματα που μπορεί να προκαλέσει, περιλαμβανομένης της εθνικής της ασφάλειας και του εθνικού μέλλοντός της.