Γιάννης Φέρτης: Μια ταξιθέτρια μου υπέδειξε τι να κάνω και είχε δίκιο

«Όταν κάνω πρόβα με αυτά τα νέα παιδιά, δακρύζω. Έχω μεγαλώσει. Τον περασμένο Ιανουάριο συμπλήρωσα 60 χρόνια στο θέατρο. Πρωτοέπαιξα το 1959 στο Θέατρο Τέχνης σε έργο του Καμπανέλλη. Πραγματικά έχω αγάπη για τους νεότερους και έχω θυμό προς κάποιους συναδέλφους –κάποιοι δεν ζουν κιόλας– που νόμιζαν ότι εμείς είμαστε και κανένας άλλος. Μπορεί να είναι υπερβολή αυτό που λέω, αλλά έτσι γινόταν. Μου έλεγαν ‘‘τι είναι αυτός μωρέ;’’ όταν ερχόταν η συζήτηση για κάποιον νεότερο. Θύμωνα. Πολλοί την πατάνε με αυτή τη δουλειά που κάνουμε και νομίζουν ότι είμαστε κάτι πολύ σπουδαίο».

«Εδώ και πέντε – έξι χρόνια έχω δυσκολία να μάθω τα λόγια μου. Πρέπει να διαβάσω και να ξαναδιαβάσω πλέον. Παλιά ήτανε αλλιώς. Στους ‘‘Ήρωες’’ λιποθυμούσα πέντε έξι φορές κι έλεγα στα παιδιά ότι και να ξεχάσω κάτι, δεν θα το καταλάβει κανείς».

«Μπορεί να έχω δικές μου απόψεις σε όλους τους τομείς, αλλά στο θέατρο ακολουθώ πάντα τον σκηνοθέτη, ακόμη κι αν είναι μέτριος. Κάποτε ακολούθησα μια ταξιθέτρια σε δική μου δουλειά. Κάναμε πρόβα και μετά μου λέει ‘‘στο τάδε σημείο κάτι κάνατε και δεν μου άρεσε’’. Της είπα ότι θα σκεφτώ. Όντως το σκέφτηκα και το άλλαξα».

«Έχω αποκλείσει την εμπλοκή μου με την πολιτική επειδή δεν ξέρω περί πολιτικής και δεν με ενδιαφέρει κιόλας».

«Ηθοποιός ήθελα να γίνω, ηθοποιός έγινα κι όπου να ’ναι, δεν ξέρω πότε, θα τελειώσω. Δεν έχω φιλοδοξίες. Θα είχα αν αισθανόμουν ότι κάτι από αυτά το κάνω πάρα πολύ καλά. Δεν αισθάνομαι, όμως, ότι είμαι τίποτα σπουδαίο. Να πούμε καλός ηθοποιός; Μέχρι εκεί. Ας κάνω λοιπόν τον ηθοποιό και τίποτε άλλο».

Υπογραφή: Γιάννης Φέρτης, ηθοποιός