Η εργαλειοποίηση του προσφυγικού ζητήματος από την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας

Του
ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΑΡΚΟΥΛΑ
Οικονομολόγου, Αναλυτή οικονομικών,
γεωστρατηγικών εξελίξεων στη Μέση Ανατολή

Ο πόλεμος στη Συρία δημιούργησε μεγάλες προσφυγικές ροές προς γείτονες χώρες αλλά και σε χώρες της Ευρώπης. Πολλοί Σύριοι δεν έμειναν στις συνοριακές χώρες και προσπάθησαν να περάσουν στην Ευρώπη για ένα καλύτερο μέλλον. Βέβαια, πολλοί αυτό το γεγονός άρχισαν και συνεχίζουν να το εκμεταλλεύονται για ιδιοτελείς σκοπούς και εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων.

Η Τουρκία πρωτοστατεί στο ζήτημα αυτό. Η Τουρκία έχει έναν πολύ μεγάλο αριθμό σύ­ριων προσφύγων στο εσωτερικό της, οι οποίοι εντοπίζονται κυρίως στα παράλια της Μικράς Ασίας, στην Κωνσταντινούπολη και στα νοτιοανατολικά σύνορα Τουρκίας – Συρίας.

Διαρκής στόχος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής είναι: α) Η πίεση στην Ελλάδα μέσω των προσφυγικών ροών. β) Η πίεση στην Ευρώπη για τον ίδιο λόγο, εκμεταλλευόμενη τον φόβο των Ευρωπαίων για τυχόν αιμα­τηρές επιθέσεις από καταζητούμενα πρόσωπα. Αρχικά η Τουρκία ονειρεύεται την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οπότε ως μέσο επίτευξης του σκοπού αυτού χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες εναντίον της Ελλάδας. Έτσι αυξάνει και την πίεση στην Ελλάδα.

Μέσω της προώθησης των προσφύγων στα νησιά του Αιγαίου η Τουρκία επιδιώκει:

Α) Την αλλοίωση του ελληνικού στοιχείου και της κουλτούρας των νησιών, όπως και την αλλαγή του αριθμού του πληθυσμού του ελληνικού στοιχείου υπέρ των εισερχόμενων λαών.

Β) Την οικονομική εξά­ντληση πόρων που διαθέτει η Ελλάδα για την αντιμετώπιση του ζητήματος. Βέβαια η συνεχής προώθηση των προσφύγων στα νησιά συνεπάγεται μεγαλύτερο οικονομικό βάρος για την Ελλάδα.

Γ) Την ενίσχυση του μουσουλμανικού στοιχείου της περιοχής, στέλνοντας πρόσφυγες στα νησιά ή στην περιοχή της Θρά­κης. Αγωνίζεται για την πολιτικοθρησκευτική καθοδήγηση αυτών των πληθυσμών, με απώτερο σκοπό την υπαγωγή αυτών στις εντολές της Τουρκίας. Αυτό εγκυμονεί κινδύνους για την Ελλάδα, διότι η συνεχής αύξηση των προ­σφύγων στα νησιά ή στη Θράκη μπορεί να οδηγήσει σε επαναστατικές διαθέσεις τους πρόσφυγες με διάφορα προσχήματα και η Τουρ­κία αργότερα να παρουσιάζεται ως ο λυτρωτής ή ο πατέρας των προσφύγων με στόχο να τους ελευθερώσει.

Καλό είναι να σημειωθεί πως αυτοί οι προσφυγικοί πληθυσμοί στο σύνολό τους ασπάζονται τη θρησκεία του Ισλάμ και σε περίπτωση κάποιας διαμάχης συντάσσονται πάντα με τους ομόθρησκούς τους, ανεξαρτήτως εθνότητας. Ταυτόχρονα η τουρκική εξωτερική πολιτική επιδιώκει και τον εκφοβισμό της Ευρώπης. Με τη διαρκή απειλή ότι θα μεταφέρει χιλιάδες πρόσφυγες προσπαθεί να κερδίσει από τους Ευρωπαί­ους οικονομικά κονδύλια, όπως και βίζα για τους τούρκους πολίτες.

Η τουρκική εξωτερική πολιτική προσπαθεί συνεχώς να διεισδύει στην Ευρώπη μέσω οικονομικών επενδυτικών στοιχείων ή εμπορικών, ώστε να καταστεί στα μάτια των ευρωπαϊκών κρατών μια σοβαρή χώρα. Κλείνοντας, η Τουρκία, μέσα από αυτή την προσπάθειά της, φαίνεται ότι δεν σέβεται καθόλου τους πρόσφυγες, διότι κερδοσκοπεί εναντίων τους οικονομικά και τους χειραγωγεί πνευματικά.

Η Τουρκία θα πρέπει να καταλάβει ότι πρέπει να επιδεικνύει σεβασμό στο Διεθνές Δίκαιο και στα ανθρώπινα δικαιώματα. Τέλος, αποδεικνύεται ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική δεν διακατέχεται από φιλικά αισθήματα προς τις γείτονες χώρες, πόσω μάλλον από πνευματικά στοιχεία που θα μπορούσαν να την αλλάξουν ριζικά.

Έτσι, ο μόνος σκοπός αυτής της πολιτικής είναι η εξυπηρέτηση των ιδιοτελών συμφερόντων της, εις βάρος της σταθερότητας και της ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή.