Νικήτας Τσακίρογλου: Κοιμόμασταν στρωματσάδα…

«Δεν είναι ευχάριστες όλες οι εικόνες. Κάποιες μάλιστα – για ανθρώπους που έχουν γεννηθεί όπως εγώ το 1938 – έρχονται στιγμιότυπα όπου απλώναμε το χέρι μας, παιδάκια στην κατοχή, για να μας βάλουν λίγες σταφίδες για να φάμε.

Δεν μου αρέσει καθόλου το παρελθόν. Προσπαθώ να ζω στο παρόν και όσο γίνεται να φαντάζομαι το μέλλον. Επιστρέφοντας στο έργο θέλω να σου πω ότι θέλω να διερευνήσω αυτά τα κείμενα, τα οποία αποτελούν τεράστια περιουσία. Είναι ο βασικός λόγος που έγινα ηθοποιός. Πρέπει να αξιοποιούμε το παρελθόν και να μη στεκόμαστε στην επιφάνεια. Η ουσία βρίσκεται στον βυθό και πρέπει να την ανασύρουμε και να την τοποθετήσουμε εκεί που αξίζει».

«Η δική μου διαδρομή είναι λίγο περίεργη. Εργαζόμουν ως κομπάρσος πριν πάω καν στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Ο περίφημος σκηνοθέτης της εποχής, ο Κωστής Μιχαηλίδης, με έβαλε σε μια παράσταση που αν δεν κάνω λάθος ήταν η ‘‘Ιφιγένεια εν Ταύροις’’ στην οποία έπαιζαν ο Κωτσόπουλος και η Άννα Συνοδινού. Έτσι βρέθηκα για πρώτη φορά στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Τότε δεν υπήρχε καμία υποδομή.

Πηγαίναμε στο Ναύπλιο και μας φιλοξενούσαν – έναντι μιας μικρής αμοιβής – οι κάτοικοι στα σπίτια τους στο Λιγουριό. Δεν είχαν καν ηλεκτρικό και μερικές φορές κοιμόμασταν στρωματσάδα. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι θυσίες ίσως να μην υπήρχε το Φεστιβάλ της Επιδαύρου».

Υπογραφή: Νικήτας Τσακίρογλου, ηθοποιός

Φωτό: thetoc.gr