Δημήτρης Τακτικός: Δεν ήθελα να είμαι απλά ένας doorman

«Την πρώτη μέρα που ήρθα δεν την ξεχνάω. Μπορεί να μην είχα ξαναμπεί στο ξενοδοχείο, να το έβλεπα μόνο απέξω αλλά η φήμη του ήταν γνωστή σε όλη την Ελλάδα. Μπήκα στο λόμπι, με έλουσε κρύος ιδρώτας. Αισθάνθηκα ένα βαρύ ξενοδοχείο στους ώμους μου. Έκανα την αίτηση και περίμενα με αγωνία το αποτέλεσμα».

«Δεν ήθελα να είμαι απλά ένας doorman. Τι είναι doorman; Ένας άνθρωπος που υποδέχεται. Και; Ήθελα να το κάνω μεγαλύτερο. Ήθελα να το κάνω σημαντικό. Ήθελα αυτή η θέση εκεί μπροστά να αναβαθμιστεί σε κάτι καλύτερο. Είναι σημαντικό να είσαι όχι απλώς ένας άνθρωπος που στέκεται μπροστά σε ένα ξενοδοχείο και παραλαμβάνει βαλίτσες, αλλά να είσαι φίλος. Αυτό επεδίωκα όλα αυτά τα χρόνια και σε ένα βαθμό το έχω καταφέρει».

«Θυμάμαι έναν ηθοποιό –δεν θα πω όνομα– ο οποίος είχε πάει στο Μικρολίμανο να φάει. Γυρνώντας με το ταξί, άνοιξα την πόρτα στον ηθοποιό αλλά είδα ότι ο ταξιτζής δεν έφευγε, κάτι μουρμούραγε. “Συμβαίνει κάτι με τον πελάτη;” ρώτησα τον ταξιτζή. “Επειδή είπα πόσο ευτυχής είμαι που τον έχω μέσα στο ταξί μου, κατέβηκε και δεν με πλήρωσε”. Θα μπορούσα να μιλάω μέρες γι’ αυτά που ζω. Βλέπω αλλά δεν μιλάω».

Υπογραφή: Δημήτρης Τακτικός, θυρωρός του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρεταννία»