Αντ. Αργυρός: Αυτόν τον Αύγουστο περίμενα

Του
ΑΝΤΩΝΗ Π. ΑΡΓΥΡΟΥ
Δικηγόρου ΑΠ, Αν. Νομικού
Συμβούλου Πανεπιστημίου Αθηνών

Έναν Αύγουστο όμορφο. Ζεστό, σαν το πρώτο άγγιγμα αγάπης στην καρδιά ενός χειμώνα. Ανεξέλεγκτο, σαν αυτά που νιώθω. Ήταν η ανάγκη να χωρέσω τις λέξεις που δεν σου είπα, ταλαίπωρε εαυτέ μου. Να πάρω, όσες στιγμές και νύχτες γύριζα στο κρεβάτι, προσμένοντας τη λύτρωση του ακούσιου βάσανου, το καλοκαίρι. Να χαρίσω θάλασσες και ξημερώματα, ήλιους και το τραγούδι που ποτέ δεν έπαψες να λες, ακόμα στη στιγμή της αγωνίας και του πόνου. Να ψιθυρίσω συναισθήματα και να φωνάξω γέλια. Να ζήσω για μια φορά ακόμα, όπως θέλω εγώ, τόσα καλοκαίρια περάσαμε και νομίζω πως δεν πέρασε κανένα. Να ζήσεις, εαυτέ μου, για μία φορά, όπως σου αρμόζει.

Μην περιμένεις άλλο έλεος και από κανέναν κυριολεκτικά, παρά τα βα­θιά νερά της θάλασσάς μας να σε χαϊδεύουν σχεδόν ε­ρωτικά, σχεδόν βελούδινα, όπως πάντα όλα τα χρόνια που πέρασαν και φέτος. Μου τον χρωστούσες έναν Αύγουστο, για να κλείσει η αλμύρα της θάλασσας τις πληγές που άνοιξε η ζωή και να μην πονάνε άλλο πια, δύσκολο πράγμα φαίνεται μα όχι αδύνατο. Έναν Αύγουστο, εαυτέ μου, αφού μου ρήμαξες τον χειμώνα, μου τον έδωσες ως σήμερα πλούσιο, χαμογελαστό, αλη­θινό, χωρίς ματωμένα τηλέφωνα, χωρίς την πίκρα, που δεν έλειψε όλο τον χρόνο, έναν λυτρωτικό Αύγουστο, αυτόν θέλω ως το τέλος του και έχει λίγες μέρες ακόμα. Χάρισες τον μήνα που το γαλάζιο γίνεται πιο έντονο και ο ήλιος καίει πιο πολύ, που όλοι είναι χαρούμενοι και η ζωή χαμογελάει. Μου τον χρωστούσες τον μήνα που ομορφαίνουν όλα.

Ο Αύγουστος ήταν η ευκαιρία που σου ζητούσα καιρό και λίγη καλή τύχη. Ένας Αύγουστος γεμάτος παραλίες και φεγγάρια. Με γεύση καρπούζι και ουζάκι. Ένας Αύγουστος τρελός και παθιασμένος, γεμάτος χρώματα και μουσικές. Με τις παρακλήσεις στην Παναγιά, με τα πανηγύρια στα χωριά μας, με το σμίξιμο των συμμαθητών του δημοτικού σχολείου, με τη φεγγαρόλουστη λεωφόρο της πανσελήνου, «που ο τρελός ανεβαίνει μέχρι τ’ άστρα». Πρέπει να μη λησμονήσω τη συνάντηση των συμμαθητών με τον γέρο λυκειάρχη, τον φιλόλογό μας, που με την αγάπη του και τη σοφία του μας φώτισε και μας φωτίζει ακόμα.

Αυτόν τον Αύγουστο κάποιοι μας ξέχασαν, κάποιοι μας έλειψαν, κάποιοι μας λείπουν. Κάποιοι μας διέγραψαν οριστικά απ’ τη ζωή τους… όπως συμβαίνει πάντα στις μεγάλες αλλαγές. Είναι όμως και άλλοι που σου λείπουν τόσο ώστε να αναρωτιέσαι αν μπορείς χωρίς αυτούς, ναι τους θυμίζει η φωτογραφία των αγαπημένων που ταξιδεύουν στην αιωνιότητα, ένα δάκρυ, μια επίσκεψη στο κοιμητήρι του χωριού μας.

Ποτέ δεν σου είναι εύκολο να βγάζεις αν­θρώπους απ’ τη ζωή σου.

Άλλωστε «ό,τι αξίζει, μένει».

Και ο Αύγουστος μένει.

Μην πιστέψεις, ό,τι αγάπησες δεν μένει, μένει και συντροφεύει και στα δύσκολα και στα όμορφα μ’ έναν πόνο της εγκατάλειψης.

Το καλοκαίρι ετοιμάζει βαλίτσες και μαζί του σιγά σιγά τις ετοιμάζω κι εγώ.

Ένας καινούργιος χρόνος αρχίζει σε λίγο.

«Έσσεται Ήμαρ».